Να απαγορευτούν οι λαμπρατζιές. Αλλά μαζί με τις λαμπρατζιές θα σβήσει και το μίσος; Αυτό που είδαμε δεν ήταν απλά ένα επικίνδυνο, καταστροφικό «έθιμο». Δεν ήταν ένας ανώφελος ανταγωνισμός νεαρών για την πιο μεγάλη λαμπρατζιά και την πιο ηχηρή κροτίδα. Οι άμεσοι κίνδυνοι είναι η πρόκληση κάποιας ανεξέλεγκτης πυρκαγιάς σε κατοικημένη περιοχή, τραυματισμοί, τρόμος και εξαφάνιση ζώων, ρύπανση της ατμόσφαιρας, καταστροφή περιουσιών ακόμα και θανατηφόρο ατύχημα. Οι έμμεσοι κίνδυνοι (οι οποίοι δεν είναι πλέον και τόσο έμμεσοι, αλλά μάλλον άμεσοι) είναι πολύ σοβαρότεροι και θα βρίσκουν τρόπο να εκφράζονται είτε συνεχίσει να συνοδεύεται το Πάσχα από βάρβαρα «έθιμα» είτε όχι, είτε απαγορευτούν οι λαμπρατζιές είτε συνεχίσουν να στήνονται και να τροφοδοτούνται με κλεμμένα καλούπια από ανεγειρόμενες οικοδομές, έπιπλα από αυλές, πασσάλους της ηλεκτρικής και ότι άλλο είδος ξύλου και εύφλεκτου υλικού.
Η έκφραση της επιθυμίας για κάψιμο ενός ανθρώπου γιατί διαφωνούμε με τις πολιτικές του θέσεις, είτε το κάψιμο μιας ομάδας ανθρώπων γιατί δεν εγκρίνουμε το σεξουαλικό προσανατολισμό τους, δεν είναι αστείο. Ούτε ένα απλό μεμονωμένο συμβάν. Είναι πλέον ένα διάχυτο μίσος μέσα στην κοινωνία που έχει εκκολαφθεί μεθοδικά. Αρχικά, μοιράζοντας ύβρεις στο διαδίκτυο, στοχοποιώντας ανθρώπους, δαιμονοποιώντας απόψεις και θέσεις, χωρίζοντας τους ανθρώπους σε ομάδες, ανακηρύσσοντας καρικατούρες σε είδωλα, δοξάζοντας φασιστικά σύμβολα, ιδέες και νοοτροπίες.
Μας φταίγανε οι ντελιβεράδες. Ανήλικοι στήνανε καρτέρι σε δρόμους και επιτίθεντο σε ανθρώπους που προσπαθούσαν να βγάλουν το ψωμί τους. Κανένας δεν τιμωρήθηκε. Στην Ορόκλινη μπουκάρανε κουκουλουφόροι σε συγκρότημα όπου κατοικούσαν μετανάστες για να τους βγάλουν με τη βία έξω, ένας άνθρωπος βρέθηκε στην εντατική (κανένας δεν γνωρίζει αν ξεπέρασε τον κίνδυνο και σε τι κατάσταση βρίσκεται), ένα βρέφος τραυματίστηκε κι οι δράστες εξισώθηκαν από τις αρχές με τα θύματα. Στη Λεμεσό, οι αστυνομικές αρχές παρακολούθησαν να γίνεται κανονικό πογκρόμ εναντίον ξένων χωρίς να παρέμβουν. Στη Χλώρακα περίπου τα ίδια. Κι όταν μια βάρκα φορτωμένη ανθρώπους χάθηκε στη θάλασσα, είπαμε δεν μας νοιάζει. Ούτε όταν πυροβολήθηκε άνθρωπος από αστυνομικό μας ένοιαξε. Ήταν παράνομος. Το μόνο που μας ένοιαξε, για λίγο, ήταν ο ναζιστικός χαιρετισμός από παιδιά σε σχολική φωτογραφία. Αλλά, δεν ήταν παρά μια απερίσκεπτη πράξη, είπαμε και καθησυχαστήκαμε.
Μετά τους μετανάστες μας έφταιξαν οι ομοφυλόφιλοι. Φυσικά, πάντα μας έφταιγαν. Κι εμάς των Ορθοδόξων Χριστιανών και των τζιχαντιστών και των ναζιστών και πολλών άλλων που ξέρουν την απόλυτη αλήθεια. Μας φταίει ο Μητσοτάκης, μας φταίει ο Γεωργίου του ΑΚΕΛ, μας φταίει η woke κουλτούρα ότι κι αν σημαίνει, μας φταίει όποιος δεν είναι ίδιος με μας.
Το πρόβλημα (παρόλο που είναι πρόβλημα) δεν είναι οι λαμπρατζιές. Είναι το φίδι που θρέψαμε και συνεχίζουμε να θρέφουμε.
