Οι λειτουργοί των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας ένοιωσαν θιγμένοι από τα όσα λέγονται και γράφονται για αυτούς και κυρίως για το γεγονός ότι διατάχθηκε έρευνα για την υπόθεση της οικογένειας στην επαρχία Λάρνακας, για την οποία οι υπηρεσίες δεν πήραν είδηση πως τα πέντε παιδιά υφίσταντο κακοποίηση. Οι λειτουργοί επικαλούνται παθογένειες του όλο συστήματος και μιλούν για υποστελέχωση των εν λόγω υπηρεσιών. Ενδεικτικά αναφέρουν πως ο κάθε λειτουργός έχει να χειριστεί 90 υποθέσεις.
Ενδεχομένως όσα λένε να είναι αλήθεια. Ωστόσο, δεν κατήλθαν σε στάση εργασίας τον προηγούμενο, ας πούμε μήνα, για να καταγγείλουν τις παθογένειες αυτές και να διεκδικήσουν στελέχωση, κατάρτιση ή ότι άλλο χρειάζεται για να μπορούν να κάνουν σωστά αυτό που πρέπει να κάνουν. Πολλές φορές, οι παθογένειες γίνονται συνήθεια και οι εργαζόμενοι διεκπεραιώνουν όσο και όπως μπορούν τη δουλειά τους. Μέχρι να σκάσει κάποια βόμβα στα χέρια τους και τότε να πουν «δεν φταίμε εμείς, φταίει το σύστημα». Το οποίο σύστημα όμως στελεχώνεται, δημιουργείται και παγιώνεται από εμάς. Οι οποίοι ναι, έχουμε ανάγκη να δουλέψουμε. Κάποιες δουλειές όμως δεν προσφέρονται για απλή διεκπεραίωση. Χρειάζονται πολύ περισσότερα, ακόμα και προσωπικές θυσίες. Κι αν δεν μπορούμε να τις κάνουμε, απλά δεν διεκδικούμε τις θέσεις και κάνουμε κάτι άλλο για το οποίο δεν θα χρειαστεί να λογοδοτήσουμε για την αυτοκτονία ενός παιδιού, για την κακοποίηση ενός παιδιού, για χαμένες παιδικές ηλικίες και καταστραμμένες ζωές.
Προφανώς όταν μπήκαν στην υπηρεσία να είχαν τη διάθεση της προσφοράς. Να διεκδίκησαν τις θέσεις για να κάνουν τη διαφορά. Στην πορεία να κατάλαβαν όμως πως αυτό είναι αδύνατο. Και να περιορίστηκαν σε μια βιαστική επίσκεψη και ένα τηλεφώνημα: «Τι κάνετε; Τα παιδιά πως πάνε; Δώσε μου τη Χ να της μιλήσω: “Κορίτσι μου έχεις κάτι να μου πεις;”. Όλα καλά;». Κανένα παιδί δεν θα μιλούσε όμως σε μία/ σε ένα άγνωστο. Και κυρίως μπροστά στον κακοποιητή γονέα. Για αυτό και οι πλείστες υποθέσεις που έρχονται στο φως είναι από κουβέντες που τα παιδιά κάνουν με τους δασκάλους ή με κάποιον άλλο στον οποίο έχουν εμπιστοσύνη.
Αυτό σημαίνει παθογένεια. Σημαίνει πως οι λειτουργοί έχουν δίκαιο στο τι λένε, δεν έχουν δίκαιο όμως να διαμαρτύρονται για στοχοποίηση. Οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας χρειάζονται αναδιοργάνωση εκ βάθρων. Δεν μπορεί να είναι απλά μια δημόσια υπηρεσία, με μέλη της ΠΑΣΥΔΥ ή της Ισότητας ή όποιας άλλης συντεχνίας, έτοιμης να υπερασπιστεί τα εργασιακά τους συμφέροντα. Στόχος πρέπει να είναι η προστασία των ευάλωτων, κυρίως των παιδιών. Κι οι προϊστάμενοι δεν μπορούν να διατάσσουν απλά έρευνες, άμα σκάσει η βόμβα και μετά.
