Η χορήγηση νερού μέρα παρά μέρα ή και κάθε δύο μέρες και η τοποθέτηση σακουλιών με πέτρες στα καζανάκια των τουαλετών ώστε να εξέρχεται μειωμένη ποσότητα νερού –πράγματα που τα έχουμε ζήσει πολλές φορές στο παρελθόν- δεν είναι δημοφιλή μέτρα. Κι ούτε λύνουν το πρόβλημα της λειψυδρίας. Ωστόσο ακόμα και αυτά τα μέτρα θα μπορούσαν να τεθούν σε εφαρμογή πριν μήνες, αν μη τι άλλο για να επισημαίνουν έμπρακτα το πρόβλημα και να βοηθήσουν στη συνειδητοποίηση της κατάστασης.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, πραγματοποιήθηκε στην Κύπρο η Σύνοδος EUMED9 στην οποία χώρες που βρίσκονται ή θα βρεθούν σε άσχημη κατάσταση όσον αφορά το νερό (Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Μάλτα, Σλοβενία, Κροατία, Ελλάδα, Κύπρος) συζήτησαν το θέμα της λειψυδρίας και συμφώνησαν μέτρα που πρέπει να ληφθούν. Πέρασαν όμως σχεδόν εφτά μήνες και στέγνωσαν τα φράγματα για να εξαγγελθούν μέτρα. Τα οποία δεν είναι κακά, δεν είναι όμως αρκετά. Η λειψυδρία στην Κύπρο, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, δεν είναι ένα παροδικό πρόβλημα. Ακόμα κι αν δεν θέλουμε να πιστέψουμε τα εφιαλτικά σενάρια των επιστημόνων, το πρόβλημα υπάρχει και επιδεινώνεται λόγω δικών μας συμπεριφορών και λόγω αδράνειας.
Εκτός από την ανεπαρκή βροχόπτωση, ξέρουμε εδώ και χρόνια πως το δίκτυο παροχής νερού παρουσιάζει συχνά προβλήματα με αποτέλεσμα να χάνονται από διαρροές τεράστιες ποσότητες. Παρόλα αυτά δεν έγινε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αντικατάστασης του δικτύου. Ακόμα και τώρα που εξαγγέλθηκε ένα ποσό για επιδιορθώσεις, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ολιστική και μόνιμη λύση. Είναι απλά πατσιαρίσματα.
Συχνά πυκνά γίνεται λόγος για τα είδη που καλλιεργούνται και τις ποσότητες νερού που χρειάζονται κάποια είδη. Μήπως όμως πρέπει να αναπροσαρμόσουμε τα είδη αυτά ανάλογα με τις δυνατότητες μας;
Στη Σύνοδο των 9 συζητήθηκε, ανάμεσα σε άλλα, η εφαρμογή ήπιων και βιώσιμων πρακτικών διαχείρισης του νερού στη γεωργία και η υιοθέτηση τεχνικών άρδευσης που προσφέρουν εξοικονόμηση αλλά και η στροφή προς ποικιλίες που είναι ανθεκτικές στη ξηρασία. Ενώ συζητούμε όμως για τη γεωργία, δεν συζητάμε για τη λεγόμενη ανάπτυξη. Είναι οι δυνατότητες ενός τόπου άπειρες και ανεξάντλητες; Θα καταφέρουμε να ξεδιψάσουμε όλοι, ιθαγενείς και επισκέπτες, περαστικοί και μόνιμοι, μέσω των αφαλατώσεων; Θα συνεχίσουμε να έχουμε το ίδιο επίπεδο ζωής με τα γρασίδια και τις πισίνες μας; Ενδεχομένως και να μπορούσαμε αν λαμβάνονταν έγκαιρα μέτρα και κυρίως αν αντιμετωπιζόταν η λειψυδρία ως ένα μόνιμο πρόβλημα που χρειάζεται ολοκληρωμένο σχέδιο αντιμετώπισης και διαχείρισης κι όχι παυσίπονα.
