Καζάνι που βράζει. Το κλίμα στη σχέση «λόφου» – υφυπουργείου Πολιτισμού, τείνει να στραβώσει τόσο που… αν γραφόταν με «η», οσονούπω θα κινδύνευε να το φάει ο γάιδαρος. Βέβαια και με «ι» που γράφεται, δεν αποκλείεται στο τέλος, πάλι να… φαγωθεί. Και, μάλιστα, κατά το «…και τότε ρίξανε τον κλήρο να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί οεοέ οε οε», όπως προστάζει το «αθώο», «παιδικό» γαλλικό τραγούδι. Ακριβώς επειδή…. «τελειώνουν τα τρόφιμα» στο πλοίο. Αν και κάποιοι, σίγουρα θα προτιμούσαν τη φράση, «λίγα τα ψωμιά του»…
Με βάση, λοιπόν, αυτά που καταφέρνουμε να αποκωδικοποιήσουμε από τον απόηχο όσων λέγονται στους διαδρόμους του Προεδρικού Μεγάρου (είναι και ο θόρυβος από τις εργασίες φρεσκαρίσματος, βλέπετε) και μεταφέρει, να είναι καλά, το αεράκι των ημερών, εξασθενημένα έστω, μέχρι τα γραφεία μας, το κλίμα στη σχέση μπορεί άνετα να περιγραφεί – ας δώσουμε άλλη μια εσάνς καλλιτεχνίας στο σχόλιο – με τον στίχο του τραγουδιού της Άννας Βίσση: «η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη…».
Μια σειρά συμβάντων, ενεργειών, λαθών, δηλώσεων μα… και παρεμβάσεων (παρακαλώ, να σημειωθεί στα πρακτικά για μελλοντική χρήση) προερχόμενων και από… ας τους πούμε… «βετεράνους» του χώρου, μάλιστα και για ζητήματα που δεν άπτονται του αντικειμένου του υφυπουργείου (είναι όπως τα διαλυμένα ζευγάρια που, από ένα σημείο και μετά σε ενοχλεί ακόμα και που αναπνέει ο άλλος), έχουν κάνει το νερό στο καζάνι να πάρει βράση…
Χωρίς, ωστόσο, τα πράγματα να έχουν φτάσει (ακόμα) στο επόμενο στάδιο που περιγράφει η συνέχεια του πολυτραγουδημένου στίχου του Νίκου Καρβέλα: «…λέξη από τα χείλη μας δεν βγαίνει». Βγαίνει και παραβγαίνει. Και το πρόβλημα μεγεθύνεται. Πόσο μάλλον όταν… ο γουμάς έχει πάνω από έναν πετεινό, γεγονός που επιτείνει τη νευρικότητα. Η γκάμα δε όσων βγαίνουν από τα χείλη (τρόπος του λέγειν, στην τεχνολογικά αναπτυγμένη εποχή μας), περιλαμβάνει από παραινέσεις μέχρι… και απαιτήσεις. Για παραιτήσεις. Εις διπλούν, μάλιστα. Οι απαιτήσεις, όχι οι παραιτήσεις…
Αυτό, λοιπόν, έδωσε νέα τροπή στις ήδη άσχημες καιρικές συνθήκες. Έτσι, προοδευτικά, άρχισαν να παρατηρούνται υψηλές νεφώσεις – «…τζιαι που τες τέσσερεις μερκές τα νέφη εκουβαλούσαν, ώστι να κάμουν τον τζιαιρόν ν’ αρκεύκη να στοιβάζη…», όπως θα έλεγε ο ποιητής – ενώ καταγράφονται, όχι τόσο ισχυροί για την ώρα, αλλά σαφώς απρόβλεπτοι, μεταβαλλόμενης εντάσεως ριπαίοι άνεμοι. Που σε άπειρους επιβαίνοντες στη βάρκα της εξουσίας, αν δεν γνωρίζουν ότι πρέπει να καθίσουν αμέσως στη προσήνεμη κουπαστή με τα νώτα προς τον άνεμο, μπορεί να επιφυλάξουν δυσάρεστες εκπλήξεις.
Ειδικά σε ένα… αφορμολοημένο κλίμα, με τους πάντες να τελούν υπό ασφυκτική πίεση, μια κουβέντα να πει ένας, μια άλλη να μεταφέρει άλλος, δεν θέλει και πολύ, όντας άπειροι οι περισσότεροι στην πλοήγηση και διαχείριση κρίσεων, να έχουμε ανατροπές. Πόσο μάλλον όταν παραβιάζονται και βασικοί κανόνες ασφάλειας, που κάθε νουνεχής άνθρωπος θα έπρεπε να υιοθετεί. Παράδειγμα; Όταν αρχίζουν οι αναταράξεις, δένουμε τη ζώνη ασφαλείας, δεν σουλατσάρουμε πάνω κάτω στον διάδρομο.
Σ’ αυτό το σημείο του «δελτίου καιρού» για τη διαφαινόμενη στον ορίζοντα πρώτη ενδοκυβερνητική καταιγίδα, να σημειωθεί -προς αποφυγή τυχόν παρερμηνειών ή και ως βοήθημα σωστών ερμηνειών- ότι η θερμοκρασία στη σχέση μεταξύ του ίδιου του προέδρου Νίκου Χριστοδουλίδη και του υφυπουργού Μιχάλη Χατζηγιάννη, εκτιμάται ότι κυμαίνεται σε φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα. Όμως… καιρός είναι αυτός και, όπως διαπιστώσαμε τα τελευταία χρόνια, η κλιματική κρίση – να το πάλι το… κλίμα το στραβό – τον καθιστά ολοένα και πιο απρόβλεπτο.
