Γιώτα Κουγιάλη: Το ζητούμενο είναι να ξεπεράσω τον εαυτό μου

Στο τέταρτο μυθιστόρημά της η συγγραφέας συνδέει το παρελθόν με το παρόν, με επίκεντρο ένα στοιχειωμένο, ερειπωμένο σπίτι στα Λεχώνια Μαγνησίας και την τραγική ιστορία μιας αρχοντικής οικογένειας. Για τις ανάγκες της συγγραφής ανέτρεξε σε βιβλία που αναφέρονταν στις αρχές του 20ού αιώνα, κυρίως «Το μαγικό βουνό» του Τόμας Μαν το οποίο θεωρεί μεγαλειώδες.

–Πώς επιλέξατε να διεισδύσετε σε έναν χώρο με θρύλους και μυστήρια; Το μυθιστόρημά μου έχει ως βασική ιδέα την πραγματική ιστορία μίας πάμπλουτης οικογένειας (Κοντού), που βίωσε τραγικά σε πολύ σύντομο διάστημα τον θάνατο τριών παιδιών της. Έκτοτε, συμπτώσεις με ατυχήματα και θανάτους όσων είχαν ιδιοκτησιακή κυρίως σχέση με το αρχοντικό τους, άρχισαν να κτίζουν ένα μύθο ότι είναι στοιχειωμένο, που κρατάει πάνω από έναν αιώνα,.

Με συνεπήρε η ιστορία τους, αλλά και η δύναμη και η αντοχή της στον χρόνο. Ένας μικρός σβώλος αλήθειας ή και ψέματος κυλάει από στόμα σε στόμα, εμπλουτίζεται με ψήγματα πραγματικότητας, φαντασίας, δέους, ενδόμυχων φόβων, και μετασχηματίζεται σε ένα ισχυρό αφήγημα που έχει τη δύναμη να επηρεάζει κόσμο.

–Ποιοι είναι αυτοί που «Κλεφτά επιστρέφουν»; Το προφανές στο βιβλίο μου είναι πως επιστρέφουν κλεφτά οι πρόγονοι και μας βοηθούν να βρούμε τα χαμένα κομμάτια του παζλ της ζωής μας. Αφήνω όμως στους αναγνώστες να ανακαλύψουν τι άλλο επιστρέφει κλεφτά.

–Ποια είναι η πρόκληση κάθε φορά που αρχίζετε ένα νέο μυθιστόρημα; Να δώσω μεγάλη προσοχή και έμφαση σε βασικά στοιχεία, όπως να έχει καλό θέμα, σφιχτή πλοκή, να αναδείξω τα πορτραίτα των ηρώων και να μην αφήσω κανέναν στην αφάνεια, χιούμορ όπου η ιστορία το σηκώνει, να βρω καινούργιους τρόπους έκφρασης, να έχει ανατροπές, με τη μεγαλύτερη εξ αυτών να βρίσκεται συνήθως στο τέλος. Το ζητούμενο είναι να απολαύσω τη διαδικασία και να ξεπεράσω τον εαυτό μου.

–Είναι κάποιοι συγγραφείς ή βιβλία που επηρέασαν τη σκέψη σας; Θα αναφερθώ στα αναγνώσματα της παιδικής μου ηλικίας. Είχα την τύχη να διαβάσω πολλούς κλασικούς συγγραφείς που απευθύνονταν σε παιδιά. Μου άρεσαν και οι βιογραφίες σημαντικών ανθρώπων. Ήθελα όταν μεγαλώσω να γίνω Μαρί Κιουρί για την επιμονή στην επιστήμη της, την εφευρετικότητά της και το πείσμα της κόντρα στις αντιξοότητες που αντιμετώπιζε λόγω φύλου. Ήθελα να γίνω και Ιούλιος Βερν για το ασύνορο της φαντασίας του. Ήθελα να μοιάσω στον Ροβινσώνα Κρούσο του Ντάνιελ Ντεφόε. Και άλλα πολλά ήθελα, που με ενέπνευσαν και φώτισαν δρόμους μου.

–Ποια βιβλία που διαβάσατε ξεχωρίζετε και γιατί; Το μυθιστόρημά μου «Κλεφτά επιστρέφουν» έχει δύο παράλληλες ιστορίες. Η μία είναι σε χρόνο ενεστώτα και η άλλη τοποθετείται στις αρχές του εικοστού αιώνα, συγχρονίζεται δηλαδή με τη συνέχεια της ιστορίας της οικογένειας Κοντού. Για τις ανάγκες της συγγραφής του ανέτρεξα σε βιβλία που αναφέρονταν σ’ εκείνη την εποχή. Μεταξύ αυτών ξεχώρισα «Το μαγικό βουνό» του Τόμας Μαν. Είναι ένα μεγαλειώδες έργο. Μέσα από την καθημερινότητα της ζωής των ασθενών στα σανατόρια του Νταβός εκφράζονται φιλοσοφημένες σκέψεις και απόψεις για τη ζωή, τον θάνατο, τον πόλεμο, τις σχέσεις των ανθρώπων. Με ενθουσίασε επίσης η νουβέλα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη «Ο θάνατος του Καραβέλα». Με την άψογη γραφή του τονίζει τα σκοτεινά ένστικτα του ήρωα, αλλά και των δεύτερων ηρώων της ιστορίας, αναδεικνύει την παθογένεια της κλειστής επαρχιακής κοινωνίας και δίνει ένα τέλειο ψυχογράφημα που ακόμη απασχολεί δημιουργικά τη σκέψη μου.