Με αφορμή τη σειρά συναυλιών που θα πραγματοποιήσει στην Κύπρο, με τίτλο «Τα τραγούδια των άλλων που αγάπησα», η κορυφαία ερμηνεύτρια μιλά για όλα όσα αφορούν την ίδια και τη σημερινή πραγματικότητα του κόσμου μας.

 

– «Ταξιδεύετε» όλα αυτά τα χρόνια το κοινό με τις ερμηνείες, την αισθαντικότητα της φωνής σας, το σπάνιο «μέταλλό» σας, που πολλοί χαρακτηρίζουν και «αίμα βγαλμένο από σπουδαίες εμπειρίες ζωής». Πόσο πιστεύετε ότι είναι αναγκαίο -ειδικά σήμερα-, αυτό το μαγικό «ταξίδι», στην εποχή μας;  Κατ’ αρχήν ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου τους «συνταξιδιώτες» μου σε αυτό το μαγικό «ταξίδι» των 47 χρόνων. Χωρίς αυτούς -χωρίς εσάς- δεν θα είχε απολύτως κανένα νόημα η Τέχνη και η φωνή μου. Είναι ευτυχία σε αυτά τα «ταξίδια» να μοιράζεσαι τόσο έντονα συναισθήματα με τόσο κόσμο· είναι ευλογία, είναι κάτι βαθύ και πολύ δυνατό. «Ερμηνεύω» σημαίνει μοιράζομαι συναισθήματα με άλλους, «ερμηνεύω» σημαίνει προσπαθώ, κατανοώ, συμπάσχω, «ερμηνεύω» σημαίνει προσεύχομαι για κάτι καλύτερο, μεταδίδω τη θετική ενέργεια ελπίδας στο κόσμο – έχω εικόνες στο μυαλό μου από συναυλίες μου σε διάφορα μέρη της γης που θα μου μείνουν αξέχαστες. Ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε αυτά τα δυο εκατοστά -τόσο είναι οι φωνητικές χορδές- και μ’ αυτά επικοινωνώ μαζί σας… 

– Με αφορμή και τις επικείμενες συναυλίες σας στην Κύπρο, είναι πολλά, τελικά, εκείνα τα «τραγούδια των άλλων» που αγαπήσατε; Αυτή η σκέψη γεννήθηκε από την παραγωγό μου, την Τώνια Δραγούνη, και μου άρεσε η «πρόκληση» αυτή. Στις συναυλίες αυτές θα τραγουδήσω «Τραγούδια των άλλων που αγάπησα», τραγούδια άλλων Ελλήνων καλλιτεχνών που τα συνέδεσα με υπέροχες στιγμές της ζωής μου, με έρωτες, με ηλιοβασιλέματα, με party, με χαρές και λύπες χιαστή, με όλες τις εκφράσεις της ζωής. Τραγούδια που έχω αγαπήσει και θέλω να τα εκφράσω με τον δικό μου τρόπο. Θα σταθώ σ’ αυτές τις παραστάσεις, που θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά στη Κύπρο, και θα πω ότι χαίρομαι για δύο καινούργιες γνωριμίες. Η πρώτη με τον νέο -εκπληκτικό, παθιασμένο- μαέστρο και ενορχηστρωτή των τραγουδιών, τον Άρη Αντωνιάδη, που ενώσαμε την μουσική μας τρέλα, «πειράξαμε» τα τραγούδια, τα φέραμε στο σήμερα και κάποια ίσως στο αύριο (χαμογελάει). Σκύψαμε στις νότες, στα λόγια, στην έκφραση, με μια δυνατή επιθυμία για κάτι καινούργιο – το τελικό υλικό που έφερε ο Άρης έχει τόση φαντασία μέσα του, είναι εκπληκτικό! Η δεύτερη γνωριμία μου είναι με την απίθανη νεανική ορχήστρα «TrakArt» Κύπρου, που ο κάθε μουσικός της είναι ένα μικρό «ηφαίστειο». Αυτή η προσήλωση τους, η αγάπη, η μουσικότητα και το ενδιαφέρον για το άγνωστο σύμπαν της μουσικής, θα κάνει αυτή την ορχήστρα -αν συνεχίσουν έτσι αυτά τα παιδιά- μοναδική. Είναι πολύ σημαντικό, στις μέρες αυτές, να υπάρχει τέτοια ελπίδα μέσα από την μουσική. Τα τραγούδια δε αυτών των συναυλιών είναι όλα πασίγνωστα! Δεν θα σας πω ποια είναι, γιατί θα χαθεί η έκπληξη…  

– Επιστρέφετε συχνά σε ακούσματα και «αναφορές» της μουσικής σας ιστορίας ή το αποφεύγετε;  Δεν θέλεις να αποφύγεις τα θεμέλια της ζωής σου – αλίμονο. Εννοείται ότι όλα γυρίζουν σαν δορυφόροι γύρω από το μυαλό μου, τη καρδιά και την ψυχή μου. Έχω κάνει και ολόκληρη παράσταση αφιερωμένη στα πρώτα μου τραγούδια, με τίτλο «Παιχνίδι με τον χρόνο» και πάντα στις συναυλίες μου συμπεριλαμβάνω και παλιά μου τραγούδια.

– Μέχρι σήμερα, σε όλα αυτά τα χρόνια πορείας σας, τραγουδήσατε Μούτση, Ανδριόπουλο, Θεοδωράκη, Σαββόπουλο, Κηλαηδόνη, κ.α. Απαγγείλατε μουσικά Ελύτη, Καβάφη, Ρίτσο, Σεφέρη, κ.λπ. Μετά, ο Σπανός, ο Κραουνάκης, η Νικολακοπούλου, ο Μπρέγκοβιτς, ο Αντύπας, η Ρεμπούτσικα, ο Κορκολής – για να αναφέρω, όσο γίνεται πιο συνοπτικά, κάποιους από όλους εκείνους τους σπουδαίους με τους οποίους συνεργαστήκατε, όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεστε στη μουσική. Νιώσατε ποτέ αμηχανία ή άγχος για την εμπιστοσύνη που σας έδειξαν όλοι αυτοί οι δημιουργοί; Και, συνεχίζετε να έχετε το ίδιο, έπειτα από πέντε δεκαετίες στη δισκογραφία;  Είμαι ευγνώμων για τη συνάντηση και τη συνεργασία με τόσο σπουδαίους δημιουργούς! Η αμφίδρομη εμπιστοσύνη και η «γέννηση» ενός τραγουδιού, είναι πολύ σημαντική. Ακουμπήσαμε τα τραγούδια όλοι με την ίδια ένταση, ευαισθησία και χαρά· ήμουν η προέκταση της Τέχνης τους βάζοντας και τη δική μου σφραγίδα-ερμηνεία στην έμπνευσή τους. Το τόξο είναι ο συνθέτης, η χορδή του ο στιχουργός και το βέλος ο ερμηνευτής. Αμηχανία δεν ένιωσα ποτέ, άγχος έχω ακόμα και τώρα. Πολλές φορές, με βασανίζει η σκέψη αν η στιγμή καταγραφής ενός τραγουδιού ήταν η καλύτερη…

– Ήταν «ευτυχής συγκυρία» ή σαφής επιλογή -από την αρχή κιόλας της πορείας σας- η ενασχόλησή σας με ένα συγκεκριμένο είδος τραγουδιού, την περίοδο μάλιστα που ξεκίνησαν να κερδίζουν έδαφος σχήματα άλλου ρεπερτορίου; Είναι επιλογή μου όλα αυτά που ξέρετε και περικλείουν το όνομα «Αλκηστις Πρωτοψάλτη». Διάλεξα αυτό που ήθελε η καρδιά μου και ο πολιτισμός μου. Έχω κλείσει άπειρες φορές τα αυτιά και την ψυχή μου στις σειρήνες της κάθε εποχής. Είχα στόχο από την αρχή. Πάντα υπήρχαν -και θα υπάρχουν- κάποια άλλα είδη τραγουδιών. Κι ο κάθε άνθρωπος είναι παντελώς ελεύθερος να διαλέξει πώς θα ξεκουράσει την ψυχή του, τ’ αυτιά του και τα μάτια του. Κάποια άλλα είδη τραγουδιών ίσως κέρδιζαν έδαφος,  όπως λέτε, αλλά τι είδους έδαφος ήταν αυτό και τι καρπούς βγάζει…Το δέντρο πρέπει να κάνει γερές ρίζες, βαθιές. Το «χωράφι» θέλει σκάψιμο, πολλές φορές και με τα χέρια, κι ας ματώσουν. Μη νομίζετε, όμως, ότι ήταν εύκολη η διαδρομή που επέλεξα. Το να ανοίγεις δύσβατους δρόμους και να βγαίνεις εκεί που λαχταράς απαιτεί μεγάλη προετοιμασία, πάθος, πειθαρχία, καθαρό φακό ζωής και τελικά μεγάλη ικανοποίηση. Ποτέ δεν με ενδιέφερε τι έκαναν οι «άλλοι». Πάντα προσπαθούσα να γίνω καλύτερη, να είμαι με ανθρώπους που μου ανοίγουν τη σκέψη, να γυρίζω τον κόσμο, να βλέπω θεάματα, να συνεργάζομαι με άτομα που εμπιστεύονται τα όνειρα και την τρέλα μου. Η Τέχνη είναι κάτι απόλυτα προσωπικό – θέλει ταλέντο, προετοιμασία, αγάπη, υπομονή, σεβασμό στο ακροατήριο…

– Πιστεύετε πως σε ό,τι κι αν επιλέγατε να κάνετε τελικά στη ζωή σας, θα ήσασταν και πάλι πρωταθλήτρια – για να χρησιμοποιήσω έναν αθλητικό όρο, που δεν είναι έξω από το παρελθόν σας;  Δεν ξέρω να απαντήσω σε υποθετική σκέψη, αλλά σίγουρα ό,τι και αν έκανα στη ζωή μου θα προσπαθούσα να το κάνω με τον καλύτερο τρόπο. Είμαι τελειομανής.

– Παρακολουθώντας κάποιος τις παραστάσεις αλλά και την εν γένει παρουσία σας, δεν μπορεί, επίσης, παρά να «δει» σ’ εσάς ένα πολύ κοινωνικό και πολύπλευρα ταλαντούχο -σε πολλούς τομείς- άτομο, δραστήριο – σχεδόν υπερκινητικό. Αναρωτιέμαι: Αυτή είναι η πραγματικότητα σας; Ναι, αυτή είναι η πραγματικότητα. Είμαι ερωτευμένη με την ζωή, με την μουσική -με μαγεύει-, είμαι ερωτευμένη με το φως, με τα τραγούδια και την επικοινωνία που είναι η κοινωνία της ψυχής μου, είμαι ερωτευμένη με τη φύση και τα επικίνδυνα σπορ. Το motto μου είναι «Carpe Diem», αδράξτε τη μέρα. Η ζωή είναι μικρή και πρέπει ο καθένας να κάνει αυτό ακριβώς που του αρέσει…Μην την αφήσετε να πάει χαμένη! Βαθύτερη σκέψη μου να κάνουμε το καλό, όπου μπορούμε και όσο μακριά κι αν βρίσκεται. 

– Με το ίδιο πάθος λειτουργείτε και σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής σας; Με το πάθος συμβαδίζουμε. Είναι ένα συναίσθημα πολύ έντονο που «βυθίζει σε πέλαγα το νου», όπως λέει και το τραγούδι. Αν δεν έχεις «ψυχή», δεν πας ούτε μέχρι το περίπτερο.

– Τι αλλάζει στην κοσμοθεωρία σας, μεγαλώνοντας; Σε μία παλαιότερη αντίστοιχη ερώτηση, σε συνέντευξη που δώσατε, είχατε απαντήσει: «Το σβήσιμο κάποιων ονομάτων στον τηλεφωνικό κατάλογο. Τότε σκέφτεσαι για τη ματαιότητα κάποιων πραγμάτων, αν αξίζει κάτι ή δεν αξίζει. Μπορεί κάποιος να φαίνεται ικανοποιημένος, αλλά μέσα του να νιώθει ένα κενό, μια τρύπα». Υπήρχαν στιγμές που να αισθανθήκατε κι εσείς αυτή την «τρύπα»; Αυτό που θα σας πω είναι ότι μετά το θάνατο της μητέρας μου άλλαξα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι έφαγα μια γροθιά που με έριξε κάτω. Η απώλεια της με συγκλόνισε. Ο πόνος δεν περνά, απλά μαλακώνει. Και, για να ελαφρύνουμε και λίγο την εικόνα, στην καραντίνα του κορωνοϊού έλεγα ότι αν ζούσε η μητέρα μου  θα ήταν η πιο ευτυχισμένη μαμά του κόσμου, γιατί θα με είχε στο σπίτι 24 ώρες! Δεν δέχομαι την ματαιότητα των πραγμάτων, γιατί αυτόματα θα ακύρωνα τη ζωή μου. Θα έλεγα να αφοσιωθούμε σε πράγματα που δεν υπάρχει ματαιότητα αλλά υπάρχει αλήθεια, και η αλήθεια είναι ότι έρχεται μια στιγμή, μετά από μια ολόκληρη ζωή, που αρχίζεις πια να αφαιρείς…Αφαιρείς τα τρόφιμα που σου κάνουν κακό, αφαιρείς τα ρούχα που σου είναι στενά ή φαρδιά, αφαιρείς τις άδικες ενοχές σου και αυτούς που μιλούν πίσω από την πλάτη σου, αφαιρείς τα περιττά που ξέχασες στα συρτάρια της μέχρι τώρα ζωής σου, αφαιρείς από τη σκέψη σου τον χρόνο που αφιέρωσες κυνηγώντας ανθρώπους, αφαιρείς από τη ζωή σου όσους σε πλήγωσαν, αφαιρείς την καρδιά σου από τα μέρη που δεν υπάρχει αγάπη και κατανόηση…Ο αληθινός πλούτος δεν είναι να προσθέτεις, αλλά να μάθεις να αφαιρείς.

​

​– Ξέρω ότι έχετε μία ιδιαίτερη σχέση με την Κύπρο και τους ανθρώπους της…Θέλετε να μου απομονώσετε κάποιες τέτοιες, ωραίες στιγμές; Φιλίες; Ταξίδια; Φαγητά; Περιπάτους και βόλτες στο νησί; Τη Κύπρο την αγαπώ, είναι στο αίμα μου, «κατοικεί» σ’ ένα  πεντακάθαρο δωμάτιο της ψυχής μου εδώ και 40 χρόνια – σχέση  δυνατή και αναλλοίωτη στο χρόνο. Έχω πολλούς καλούς φίλους που κάνουμε εκδρομές, βαρκάδες, που περνάμε όμορφες στιγμές μαζί. Όσον αφορά στο φαγητό, λατρεύω την επική κυπριακή κουζίνα – στη ζυγαριά μου παίρνω δύο κιλά επιπλέον σε κάθε ταξίδι, δεν μπορώ να αντισταθώ (γελάει). Πάντα φεύγω από το νησί με μια  γεμάτη βαλίτσα με χαλούμια, πίτες, γλυκά του κουταλιού και ό,τι άλλο χωράει μέσα εκεί από την αγαπημένη μου Τάνια.

– Για το τέλος, δεν μπορώ να μην σας ρωτήσω για όλα αυτά που αλλάζουν γύρω μας – ο πλανήτης μας και οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει, οι -νέες- αρρώστιες, οι νέοι μεγάλοι πόλεμοι στην ευρωπαϊκή «γειτονιά» μας, κοινωνικοί κλυδωνισμοί, κρίση αξιών. Νομίζετε πως βρισκόμαστε, πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια, σε μία «περίεργη» -για να μην πω «επικίνδυνη»- καμπή της ιστορίας μας; Κι εσείς, πώς «στέκεστε» απέναντι σε όλα αυτά; Ζούμε ένα θρίλερ, επιστημονικής φαντασίας. Μόνο που είναι αληθινό. Ποιος το περίμενε; Κανείς! Ο πλανήτης μας που ουρλιάζει «βοήθεια». Ο κορωνοϊός που δημιούργησε τραγικές καταστάσεις! Με συγκλονίζει το γεγονός ότι άνθρωποι που κόλλησαν κορωνοϊό έχασαν τη μάχη και «έφυγαν» μόνοι, χωρίς ένα χάδι, έναν αποχαιρετισμό, ένα χέρι. Είναι φρικτό…Γίναμε διστακτικοί προς την κοινωνία, άλλαξε η συμπεριφορά μας και οι συνήθειές μας. Τέλειωσαν οι αγκαλιές και τα φιλιά, ευνουχίστηκε ο αυθορμητισμός και η εξωστρέφεια των ανθρώπων, οι εκδηλώσεις που είμαστε άφοβα κολλητά ο ένας δίπλα στον άλλο· δεν βλέπεις τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων πίσω από τις μάσκες. Χάσαμε δύο χρόνια από την ζωή μας και την αναθεωρήσαμε εκ βάθρων – τι κάνουμε, πώς και πόσο «τρέχουμε» κάθε μέρα, τι αξία έχει η οικογένεια, η φιλία, η ανάγκη για επικοινωνία και τόσα άλλα…Και πάνω που είπαμε ότι «τα καταφέραμε», έρχεται και άλλο ένα χτύπημα – δυσβάσταχτο νέο: Πόλεμος – επίθεση στην Ουκρανία από τη Ρωσία, ασύλληπτες εικόνες φρίκης, το έτος 2022. Πόσο να αντέξει η ψυχή και να μην λυγίσει – παράλογα πράγματα! Τη μια μέρα στο σπίτι, και την άλλη πρόσφυγας. Τα ίδια που έγιναν, δυστυχώς, και στην Κύπρο, και όχι μόνο…Είμαι ενάντια στη βία, στον πόλεμο και στον επεκτατισμό από όπου κι αν προέρχεται. Η ειρήνη είναι ο σεβασμός μεταξύ των ανθρώπων και η ευκαιρία που δίνεται στις επόμενες γενιές ν’ ανθίσουν, η ελπίδα στα μάτια μας και στα μάτια των παιδιών, ειρήνη είναι η αποδοχή του διαφορετικού χρώματος θρησκείας, γλώσσας και φυλής, ειρήνη είναι αγάπη, ελπίδα, ζωή.

* Οι συναυλίες της Άλκηστις Πρωτοψάλτη «Τα τραγούδια των άλλων που αγάπησα» θα πραγματοποιηθούν στις 10 και 11 Απριλίου στο Παττίχειο Θέατρο Λεμεσού, και στις 13 Απριλίου στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας. Οι συναυλίες θα πραγματοποιηθούν μαζί με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής Λεμεσού «TrakArt», σε μουσική διεύθυνση Άρη Αντωνιάδη. Εισιτήρια στο tickethour.com, και στο τηλ. 77777040.

Ελεύθερα, 10.4.2022.