Θυμάμαι ακόμα σαν να ήταν χτες την κατάταξη στις Ένοπλες Δυνάμεις της πατρίδας που τότε γινόταν αμέσως μετά από την αποφοίτηση μας από το εξατάξιο Γυμνάσιο. Χρόνια δύσκολα, χρόνια ζυμωμένα με πολύ ιδρώτα που αργότερα βάφτηκαν δυστυχώς με το δάκρυ και το αίμα πολλών αμούστακων παλληκαριών το μαύρο καλοκαίρι της προδοσίας του 1974.
Με ένα πρόχειρο σάκο που είχε μέσα δυο-τρία απαραίτητα πράγματα, χωρίς τη συνοδεία κανενός (ούτε της μητέρας, ούτε του πατέρα) πηγαίναμε για την κατάταξη. Μετά από λίγες μέρες στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Νεοσυλλέκτων ακολούθησε η επιλογή για τα διάφορα σώματα. Πρωί πρωί βρέθηκα στα φορτηγά για το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Μονάδων Καταδρομών. Στο δρόμο οι εκπαιδευτές που μας συνόδευαν μας μιλούσαν για την όμορφη υποδοχή που μας περίμενε στο νέο στρατόπεδο μας. Καθώς περνούσαμε την πύλη μια αγριεμένη ομάδα υπαξιωματικών ανέβηκε στα φορτηγά, έλυσε και πέταξε στο έδαφος όλους τους μπόγους με τα προσωπικά μας αντικείμενα. Ακολούθησε ένας απίστευτος παραλογισμός! Καψόνι* μέχρι τελικής πτώσεως. Όλος ο γύρω χώρος έμοιαζε με βομβαρδισμένο τοπίο. Αυτή ήταν η όμορφη υποδοχή για την οποία μας έκαναν λόγο οι συνοδοί υπαξιωματικοί!
Οι επόμενες μέρες, 40 στο σύνολο μέχρι την ορκωμοσία, ήταν μια πραγματική κόλαση. Οι πατάτες που κολυμπούσαν στο νεροζούμι μέσα στην καραβάνα ήταν το πιο σύνηθες γεύμα μας. Παντού στο στρατόπεδο υπήρχαν πινακίδες που έγραφαν: «Απαγορεύεται το βάδην, επιτρέπεται το τροχάδην!». Και το καψόνι, που τις περισσότερες φορές ξεπερνούσε κάθε ανθρώπινη λογική, πάντα στην ημερήσια διάταξη!
Η πρώτη 48ωρη άδεια ήρθε μετά την ορκωμοσία. Βγαίνοντας από την πύλη του στρατοπέδου δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή να σας πω ότι νοιώθαμε ότι φεύγαμε από τις περίφημες φυλακές του Αλκατράζ! Ο καιρός περνούσε και ήρθε η ώρα για να πάμε στις Μονάδες μας. Ακολούθησε η εμπειρία στον Ουλαμό Υποψηφίων Βαθμοφόρων ίδια και χειρότερη με το Κέντρο εκπαιδεύσεως. Ακολούθησε θητεία πέραν των τριών ετών (η κανονική θητεία ήταν δύο χρόνια που παρατάθηκε λόγω της τουρκικής εισβολής) καθ’ όλη τη διάρκεια της οποίας η σκληρή εκπαίδευση δεν σταμάτησε ποτέ! Το μόνο που δεν υπήρχε πια ήταν το καψόνι. Για τον πόλεμο που ζήσαμε ας το αφήσουμε καλύτερα. Οι πραγματικές μάχες να ξέρετε δεν είναι όπως στις πολεμικές ταινίες που τις παρακολουθούμε στο καλοκαιρινό σινεμά τρώγοντας πασατέμπο και πίνοντας πορτοκαλάδα!
Τα έφερα όλα αυτά στο μυαλό μου προχθές την ώρα που παρακολουθούσα από την τηλεόραση τις ετοιμασίες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως για την κατάταξη του στον στρατό. Στο τηλέφωνο η μητέρα του τον συμβουλεύει: «Παιδί μου μην ξεχάσεις την ζακέτα σου!». Τι γελοιότητες είναι αυτές αναρωτήθηκα! Που έγιναν ακόμα πιο αστείες όταν ο Στέφανος Κασσελάκης μέσα από το αυτοκίνητο του καθ’ οδόν για την κατάταξη δήλωνε περήφανος που θα υπηρετήσει στις Ένοπλες Δυνάμεις! Δεν θα πάρει έξοδο μας είπαν ούτε και θα ζητήσει ειδική μεταχείριση! Αναρωτιέμαι για πόσο ηλίθιους μας θεωρούν μερικές φορές… Θα ορκιστεί σε λίγες μέρες και μέχρι το τέλος Μαρτίου θα έχει στο χέρι του το Φύλλο πορείας (απολυτήριο). Δύο εβδομάδες θητεία δηλαδή! Tι γελοιότητες είναι αυτές σκέφτηκα. Κοινώς καραγκιοζλίκια….
*Σκληρές συνθήκες – καταπιεστική συμπεριφορά στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων
*Καθηγητής Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
