Αντρέας Πίττας, Δώδεκα αρχαίες επιστολές, Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2022.
Πέρασαν αρκετές εβδομάδες από τότε που ο Δρ. Αντρέας Πίττας μου χάρισε την ποιητική του συλλογή «Δώδεκα αρχαίες επιστολές» για να βρω καιρό να τη διαβάσω ή καλύτερα να τη μελετήσω. Άραγε ήταν τυχαίο ότι τη μελέτησα και την απόλαυσα κατά τις διακοπές μου στα Λουτρά της Αφροδίτης ή μήπως συνηγόρησε η θεά ή όπως την αποκαλεί ο ποιητής «η Άνασσα της Κύπρου»;
Γνωρίζοντας τον δρα Πίττα προσωπικά καθώς και την πλατιά του μόρφωση αλλά και τη μεγάλη του ευαισθησία, ήμουν σίγουρη ότι θα διάβαζα κάτι που θα με έκανε αφενός να σκεφτώ και αφετέρου να απολαύσω τους στίχους. Όμως οι «Δώδεκα αρχαίες επιστολές» ήταν πέρα των προσδοκιών μου. Ευφάνταστοι στίχοι, γεμάτοι συναίσθημα και εικόνες, αγάπη και απογοήτευση, αναζήτηση του άπιαστου, ταξίδι στο όνειρο.
Η ποιητική συλλογή «Δώδεκα αρχαίες επιστολές» (Καστανιώτης, Αθήνα 2022), φιλοξενείται σε μια καλαίσθητη έκδοση που είναι χωρισμένη σε δώδεκα ενότητες.
Ο ποιητής χρησιμοποιεί το πρώτο πρόσωπο ενώ συνομιλεί σε ερωτικό επίπεδο με την Ινάννα, Βασίλισσα των ουρανών, στη δεύτερη επιστολή, ενώ οι δυνάμεις του Κάτω Κόσμου αντανακλούν την κακία των ανθρώπων που όταν αποκαλύπτεται στο φως της αλήθειας, δεν αντέχει.
Ακόμα και οι σύντομοι στίχοι, όπως στην τρίτη επιστολή σελ. 27 έχουν μια δύναμη και λειτουργούν σαν συμπέρασμα. Κάποια στοιχεία της φύσης παρουσιάζονται σαν καταλύτες για να ηρεμήσουν την ερωτική ένταση των στίχων σελ.28 όπως, ένα βαρέλι φως, μικρές πυγολαμπίδες, μικρός σπουργίτης. Εικόνες πανάρχαιες, μυθικές, Αμαζόνες, φοράδες σελ.29 δίνουν στους στίχους μια εσωτερική ένταση.
Ο πολυαγαπημένος ζωγράφος του ποιητή, ο Ελ Γκρέκο, τον οποίο σέβεται και θαυμάζει απόλυτα παρουσιάζεται καθώς δουλεύει στην τέταρτη επιστολή «Σκέψεις στον Κήπο της Γεσθημανής». Το φως που εκπέμπουν οι πίνακες του Δομίνικου! Για τον ποιητή, ο ζωγράφος είναι ζωντανός, ακούγεται η ανάσα του ύστερα από τετρακόσια χρόνια που πέρασαν «Ακούω την αναπνοή του ζωγράφου. Μου είναι πολύ αγαπητός…» σελ.35. Ο ποιητής δεν αποκαλύπτει το όνομα του ζωγράφου καλλιεργώντας έτσι την ένταση ή την αναμονή μέχρι τη σελ. 37 όπου παραθέτει τον πίνακα του Ελ Γκρέκο «Αγωνία στον Κήπο» (Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου) όπου το αιώνιο φως, τόσο ξεχωριστό στα έργα του Δομίνικου, παρουσιάζεται στο λευκό-ασημί χρώμα των ενδυμάτων του αγγέλου και στο λευκό σεντόνι πάνω στο οποίο κάθεται ο Ιησούς. Στίχοι που καρφώνουν το νόημα στο μυαλό του αναγνώστη «΄Ολα μια ολόκληρη ώρα πριν δύσει ο ήλιος», σελ.33
Κι ενώ στην πέμπτη επιστολή τα δάκρυα που είχαν στερέψει βγαίνουν λυτρωτικά όταν έρχεται το τέλος ενός μεγάλου πόνου, στην έκτη επιστολή ο αναγνώστης αντιμετωπίζει το προσωπικό βίωμα εγκλεισμού του ποιητή λόγω της πανδημίας Covid-19 που όπως γράφει «…δε θα μπορούσε να προσβάλει τα αγάλματα…» σελ. 56, αυτά τουλάχιστον θα γλύτωναν πριν καταστραφούμε όλοι και επικρατήσει η τεχνητή νοημοσύνη σελ.53. Εκφράζει ακόμα το βάσανο του λόγιου που ζει ανάμεσα στον όχλο.
Στη ένατη επιστολή επικρίνει τις φανφάρες και τις τυμπανοκρουσίες που καλύπτουν την ουσία και την πραγματική αιτία προβλημάτων.
Ο επίλογος κλείνει με την «Επιστολή στην τελευταία ιέρεια». Ενδεικτικός ο στίχος της πορείας του ποιητή: «Ξεκίνησα να σου γράφω αυτές τις γραμμές πριν σαράντα χρόνια…». Σαράντα χρόνια αναζήτησης, τα διπλάσια χρόνια της περιπλάνησης του Οδυσσέα, εδώ που τα λέμε πολύ κοντά στην Ιθάκη. Αντίθετα στο ταξίδι της γνώσης, μέσα από την ιατρική, τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική, ο Αντρέας Πίττας συνάντησε στον δρόμο του θεούς και τέρατα, χρυσό και χαλίκια, όχλο και λόγιους, τον Ιησού και τους προδότες, τον Δομίνικο… «Εσύ που γεννήθηκες σε μια πόλη ξεχασμένη….» αναφέρεται στη μοναξιά του λόγιου και του δημιουργού και την αντιμετώπιση από ανθρώπους που αδυνατούν να τον κατανοήσουν.
Αν θα μου ήταν επιτρεπτό να δώσω ένα υπότιτλο στη συλλογή τότε αυτός θα ήταν «Το ταξίδι της ζωής και της γνώσης» : «…όσα έχω βρει και όσα έχω μάθει στα χρόνια των μεγάλων ταξιδιών.» σελ.107
Όλη η γνώση αλλά και η αυτογνωσία που ο ποιητής απέκτησε μέσα από τις μελέτες του, τις επισκέψεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, τη γνωριμία του με ζωγράφους και λόγιους, εμπεριέχονται στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Η αναψυχή και η ανάταση που ζητά κάνεις σε ένα ταξίδι, για τον Αντρέα Πίττα είναι μέσα από τη γνώση.
* Η Άνδρη Χριστοφίδου- Αντωνιάδου είναι συγγραφέας- ποιήτρια-ερευνήτρια
