Το 1941, η τότε Ζακλίν Λι Μπουβιέ επισκέφτηκε για πρώτη φορά τον Λευκό Οίκο με τη μητέρα της, και εκείνο που της έκανε αλγεινή εντύπωση ήταν ότι δεν επρόκειτο για ένα κτίριο που να παρουσιάζει την καλύτερη εικόνα για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, την ιστορία τους, τα έργα τέχνης, την ιστορική επίπλωση και τον διάκοσμο που να αντιπροσωπεύει πραγματικά τη χώρα και τον πολιτισμό της.
Είκοσι χρόνια μετά, η Ζακλίν Κέννεντι πλέον, εισέρχεται στον Λευκό οίκο μετά την ιστορική νίκη του συζύγου της Τζων και έρχεται αντιμέτωπη με ένα κτίριο που χρήζει ολικής συντήρησης και που το μόνο που έχει να παρουσιάσει είναι ένα ιστορικό πορτραίτο του Τζώρτζ Ουάσιγκτον από τον διακεκριμένο Αμερικανό ζωγράφο Γκίλμπερτ Στιούαρτ και άλλα προεδρικά πορτραίτα από λιγότερο σημαντικούς ζωγράφους. Θέλοντας να καταστίσει τον Λευκό οίκο σε έναν οίκο που να παρουσιάζει ότι καλύτερο είχε από πλευράς τεχνών, πολιτισμού, ιστορίας, επίπλωσης και διάκοσμου αλλά και να προσδώσει την αίγλη που αρμόζει στην έδρα της Αμερικανικής Προεδρίας, η Τζάκι Κέννεντι ξεκινά ένα έργο ολικής ανακαίνισης του ιστορικού κτιρίου.
Για την εκπλήρωση του έργου, η τότε πρώτη κυρία της Αμερικής, απευθύνθηκε σε μουσεία, πινακοθήκες και συλλέκτες ταυτόχρονα με τη συντήρηση υπάρχουσας επίπλωσης και έργων καθώς και την αναδόμηση των δωματίων. Στόχος της ήταν η ιστορική ακεραιότητα του Λευκού οίκου, το οποίο έβλεπε ως δημόσια περιουσία του Αμερικανικού λαού και η ανάδειξη του ως κέντρου πολιτισμού στο οποίο θα φιλοξενούνταν καλλιτέχνες από όλες τις εκφάνσεις των τεχνών και κυρίως της μουσικής.
Παρά την αρχική κριτική που δέχτηκε, το έργο της αποτελεί σταθμό μέχρι και σήμερα καθότι κατέστησε τον Λευκό Οίκο πρεσβευτή της Αμερικανικής ιστορίας, παράδοσης και τεχνών και διασφάλισε ταυτόχρονα τη διατήρηση του επιπέδου μέσω νομοθεσίας αλλά και μιας κουλτούρας που διατηρείται μέχρι σήμερα.
Το 2023, η Φιλίππα Καρσερά Χριστοδουλίδη ξεκινά ένα παρόμοιο έργο ανακαίνισης του Προεδρικού Μεγάρου στην Κύπρο αλλά και ενεργειακής του αναβάθμισης. Όσοι από εμάς είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε το Προεδρικό Μέγαρο, ήρθαμε αντιμέτωποι μ’ ένα γερασμένο κτίριο χωρίς συνοχή από πλευρά αισθητικής που σίγουρα δεν αντικατοπτρίζει την ιστορία, τον πολιτισμό και τις τέχνες αυτής της χώρας.
Παρά την ορολογία περί Μεγάρου, που στα Αγγλικά παραπέμπει μάλιστα σε παλάτι, η έδρα της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην οποία υποδεχόμαστε και φιλοξενούμε τους ηγέτες των χωρών που μας επισκέπτονται δεν ήταν παρά ένα κτίριο που έτυχε ολικής ανακαίνισης για τελευταία φορά επί Προεδρίας Βασιλείου, κάτι για το οποίο θα πρέπει να πιστωθεί η τότε πρώτη κυρία της χώρας. Η απελθούσα πρώτη κυρία συνέβαλε θετικά προχωρώντας σε μικρά βήματα ανακαίνισης αφού όταν ανέλαβε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, η χώρα βρισκόταν ενώπιον της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης που αντιμετώπισε ποτέ.
Ζούμε δυστυχώς σε μια Κύπρο που διακατέχεται από ατέρμονο λαϊκισμό που δεν άφησε εκτός των πλοκαμιών του και το έργο της ανακαίνισης και ενεργειακής αναβάθμισης του Προεδρικού Μεγάρου. Η ιστορική ακεραιότητα, η παρουσίαση του πολιτισμού της Κύπρου, των τεχνών της αλλά και των παραδόσεων της όπως το Λευκαρίτικο κέντημα σε επίσημα δείπνα για παράδειγμα εντός ενός χώρου που να συνάδει με την αποστολή του Μεγάρου, δεν αποτελεί μια απλή λογιστική πράξη για να ελέγχεται ως τέτοια, αλλά καθήκον της εκάστοτε Προεδρίας. Ως εκ τούτου, η συνεργασία με φορείς όπως συλλέκτες, πινακοθήκες του δημοσίου και της εκκλησίας, του Κέντρου Χειροτεχνίας και άλλων με την προεδρία θα πρέπει να επικροτηθούν ως επίσης και η ενεργειακή αναβάθμιση που αποτελεί επιβαλλόμενο ζητούμενο.
Το 1962, η Τζάκι Κέννεντυ παρουσιάζει το έργο που επιτελούσε τότε στον Λευκό οίκο σε συνέντευξη που παραχώρησε στο CBS, μια εκπομπή που αποτελεί μέχρι σήμερα ορόσημο αλλά και στοιχείο ακαδημαϊκών μελετών, αφού για πρώτη φορά ο Λευκός Οίκος παρουσίαζε σε ξένους ηγέτες ό,τι καλύτερο είχαν να παρουσιάζουν οι τέχνες των ΗΠΑ. Ας αφήσουμε επιτέλους το ίδιο να συμβεί και στο Προεδρικό Μέγαρο και να δοθεί έτσι η δυνατότητα να αποτελεί κόσμημα του Κυπριακού πολιτισμού και της παράδοσης και χώρος παρουσίασης της ιστορίας και των τεχνών αυτού του τόπου, όπως αρμόζει άλλωστε στην αποστολή του. Ας περιορίσουμε επιτέλους τον λαϊκισμό που δεν αποτελεί παρά ένα συνεχές εμπόδιο στην πρόοδο και το μέλλον αυτού του τόπου.
