Ο νομπελίστας συγγραφέας William Golding είχε πει: “Καταδικάζω και απεχθάνομαι τα ελαττώματα της πατρίδας μου ακριβώς επειδή είμαι πολύ περήφανος για τις αναρίθμητες αρετές της”. Σήμερα, μπορεί κανείς να εντοπίσει στην Κύπρο καρκινώματα που μέχρι να τα διαγνώσεις έχουν κάνει μετάσταση και έχουν καταστρέψει και άλλο υγιές κομμάτι του συνόλου, έτσι που τελικά να δυσκολεύεσαι να εντοπίσεις μια περιοχή καθαρή από το νόσημα.
Ολα συνδέονται σε αυτό τον τόπο και όλα καταλήγουν σε μια απλή διαπίστωση. Σε αυτό το ευλογημένο νησί δεν πάσχουμε από έλλειψη ταλέντου αλλά από έλλειψη ήθους. Ένα ολόκληρο σύστημα έχει καταληφθεί από αήθεις προσωπικότητες που στις δημιουργίες τους προσθέτουν και πολλή τοξικότητα. Η τέχνη έχει ξεπέσει στο δήθεν, στο εύπεπτο, εμπορικό. Η τέχνη εξοστράκισε τον προβληματισμό επειδή προτάσσει την ανάγκη του δημιουργού για καταξίωση, για χειροκρότημα, για αποδοχή.
Όλοι προτιμούν να είναι ζωγράφοι των ανακτόρων όπως ο Ιακωβίδης και όχι βασανισμένες ψυχές όπως ο Βολανάκης. Όλοι αναζητούν σατραπείες και τέτοια. Όλοι αποζητούν την εύνοια του μονάρχη Αρταξέρξη. Το αντιπολεμικό μήνυμα του Αριστοφάνη έχει χαθεί στην σαχλο-βωμολοχία επειδή αυτό θέλει η κοινωνία. Μια κοινωνία ρηχή, επιφανειακή, ολότελα κενή.
Η κοινωνία αρνείται τον προβληματισμό, οι “πνευματικοί ανθρωποι” αρνούνται να προβληματίσουν και οι πολιτικοί ταγοί αποκαλύπτουν το αμοραλιστικό τους πρόσωπο πίσω από το προσωπείο της μειληχιότητας. Κούφιος και δόλιος ο πολιτικός που αρνείται την αήθη επίθεσή του σε εκπαιδευτικό. “Η κόρη σας κύριε, ήταν και δική μου μαθήτρια και ο χαρακτήρας της αντανακλά τη δική σας προσωπικότητα αλλά και τις συλλογικές νοοτροπίες σ’αυτό τον τόπο: δεν γνωρίζει ιστορία, αρνείται να μάθει, απαιτεί άριστα στην αξιολόγηση. Κι όταν κάποιοι αποφασίσουν να μην αγοράσουν τον μπελά και να εκπορνεύσουν την συνείδησή τους υφίστανται την οργή και το μένος τόσο το δικό σας όσο και της συζύγου σας με την tote back στον αγκώνα”.
Το όνομα της μαθήτριας με το ανεκδιήγητο θράσος παραπέμπει σε σύννεφο. Έτσι είναι και ο τόπος μας. Μες την ελαφρότητα! Μέσα στην αγάπη για την ανεγκέφαλη διασκέδαση και όχι την πνευματική εξέλιξη μέσα από την τριβή με το σοβαρό βιβλίο και την γνήσια καλλιτεχνική δημιουργία. Κι όσοι επιμένουμε σ’αυτές της αξίες έχουμε ήδη μετατεθεί στον “Πύρκον της Τυλλυρκάς”, σε μια εξορία, σε ένα αθέατο παράλληλο κόσμο για να μην μας βλέπουν και να μην μας ακούν.
