Εννιά αιώνες ιστορίες δεν είναι και λίγοι. Στο διάστημα αυτό έγινε από φρούριο παλάτι κι από παλάτι μουσείο. Το οποίο μουσείο όμως χρειάζεται πλέον ριζική ανακαίνιση. Η οποία θα κοστίσει γύρω στα 800 εκατομμύρια.

Τη δεκαετία του ΄80 η κυβέρνηση Μιτεράν έκρινε πως η είσοδος στο Λούβρο δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τους επισκέπτες. Και ανέθεσε στον σινοαμερικανό αρχιτέκτονα Ι.Μ. Πέι να σχεδιάσει ένα νέο τρόπο εισόδου και διακλάδωσης στο μουσείο καθώς και νέους χώρους. Κι αυτός «εφηύρε» την πυραμίδα, η οποία, όταν άνοιξε -Μάρτιο του 1989- κάθε άλλο παρά χειροκροτήθηκε από τους Γάλλους. Στην πάροδο του χρόνου όμως, όχι μόνο έγινε σύμβολο για το Παρίσι, αλλά αύξησε κατά πολύ την επισκεψιμότητα στο μουσείο. Τόσο πολύ που ενώ η δυναμική ήταν για 4 εκατομμύρια επισκέπτες τον χρόνο, ο αριθμός έφτασε τα 10 εκατομμύρια.

Το γεγονός αυτό, καθώς και το πέρασμα των χρόνων και της αλλαγής των συνθηκών -κοινωνικών, οικονομικών, πολιτισμικών, ακόμα και κλιματολογικών- επιβάρυναν το κτήριο το οποίο χρονολογείται από τον 12ο αιώνα.

Όπως διέρρευσε στην εφημερίδα Le Parisien η διευθύντρια του μουσείου με επιστολή της προς την υπουργό Πολιτισμού,    προειδοποιεί για κίνδυνο μεγαλύτερων ζημιών και ανάγκη για έργα αποκατάστασης και ανακαίνισης. Στην επιστολή γίνεται λόγος για διαρροές νερού και «ανησυχητικές διακυμάνσεις θερμοκρασίας που θέτουν σε κίνδυνο τη διατήρηση των έργων τέχνης». Η επικεφαλής του μουσείου ομολογεί πως η επίσκεψη στο Λούβρο έχει γίνει «δοκιμασία» για τους τουρίστες: ορισμένα έργα τέχνης είναι δύσκολο να τα πλησιάσουν, απουσιάζουν χώροι ανάπαυλας για τον επισκέπτη, ενώ δεν επαρκούν οι εγκαταστάσεις υγιεινής. Ακόμη και η εντυπωσιακή πυραμίδα έχει γίνει δυσλειτουργική, λόγω των υψηλών θερμοκρασιών.

Το μήνυμα ελήφθη από τον Μακρόν, με τις κακές γλώσσες να λένε πως πιο πολύ νοιάζεται για την υστεροφημία του, εξ ου και υπάρχουν αντιδράσεις για τις 800,000 ευρώ που θα χρειαστούν. Ο Γάλλος πρόεδρος όμως υπόσχεται πως δεν θα επιβαρυνθεί ο φορολογούμενος. Το ποσό θα καλυφθεί από ιδίους πόρους του μουσείου, από δωρεές και από τη συνεργασία με το Λούβρο στο Αμπού Ντάμπι, ενώ από το 2026 θα αυξηθεί η τιμή εισόδου για επισκέπτες που προέρχονται από χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι αλλαγές περιλαμβάνουν, ανάμεσα σ’ άλλα νέα είσοδο στην ανατολική πτέρυγα, υπόγεια έκθεση αποκλειστικά για τη Μόνα Λίζα με ειδικό εισιτήριο εισόδου, χώρους εκπαίδευσης και υποδοχής καθώς ο αριθμός επισκεπτών αναμένεται να αυξηθεί σε 12 εκατ. έως το 2031, αποκατάσταση της Grande Galerie όπου φιλοξενούνται οι σημαντικότερες ιταλικές συλλογές ζωγραφικής, εκσυγχρονισμός των εκθεσιακών χώρων, βελτίωση της προσβασιμότητας και ενίσχυση των συστημάτων ασφαλείας και κλιματισμού.

Οι εργασίες αναμένεται να ξεκινήσουν το 2031 και να ολοκληρωθούν το 2039, με στόχο να προσφέρουν μια βελτιωμένη εμπειρία στους επισκέπτες. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης, ενδέχεται να υπάρξουν περιορισμοί σε ορισμένα τμήματα.

Ιστορικά, να αναφέρουμε πως το Λούβρο χτίστηκε από τον βασιλιά Φίλιππο Α’ τον Ωραίο γύρω στο 1190, ως οχυρό για την προστασία της πόλης. Αργότερα μετατράπηκε σε ανάκτορο και το 1793, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, άνοιξε τις πόρτες του ως μουσείο, με την ιδέα να προσφέρει στους πολίτες πρόσβαση σε έργα τέχνης που ανήκαν στους βασιλείς, την αριστοκρατία και την εκκλησία. Τα εκθέματα εμπλουτίστηκαν με τους Ναπολεόντειους πολέμους οι οποίοι απέφεραν αναρίθμητες αρχαιότητες από την Ιταλία, την Αυστρία, τη Γερμανία, την Ελλάδα, την Αίγυπτο, τη Μέση Ανατολή και άλλες περιοχές.

Napoleon courtyard of the Louvre museum at night time, with Ieoh Ming Pei’s pyramid in the middle.

Πέρα από όσα πήρε ο Ναπολέοντας, σημαντική εισροή εκθεμάτων σημειώθηκε και χάρη στις ανασκαφές που έγιναν από Γάλλους αρχαιολόγους κατά τον 19ο αιώνα στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στην Αίγυπτο και στη Μέση Ανατολή. Στα πλαίσια αυτά, το 1863 οι Γάλλοι πήραν τη Νίκη της Σαμοθράκης. Το 1914 λόγω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το μουσείο έκλεισε και άνοιξε ξανά το 1918. Στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου άδειασε και έμειναν εκεί μόνον έργα που ήταν δευτερεύουσας αξίας ή ήταν αδύνατον να μετακινηθούν. Τα περισσότερα εκθέματα μεταφέρθηκαν κυρίως σε φρούρια της περιοχής του Λίγηρα. Με τη λήξη του πολέμου άρχισε και η επάνοδος των έργων στο Λούβρο.

Ελεύθερα 23.2.2025