Τα τελευταία χρόνια η έννοια του αστικού πάρκου μοιάζει να έχει παρεξηγηθεί. Υπερισχύει το μπετόν αντί το πράσινο και οι ελεύθεροι χώροι. Το πάρκο Σαλίνα στη Λάρνακα που παραδόθηκε πρόσφατα στους πολίτες, σχεδιασμένο από την Έλενα Σοφιανού Ολυμπίου, μοιάζει να ξεφεύγει από τη λογική αυτή αποτελώντας ένα πνεύμονα πρασίνου.
Το Δημοτικό Πάρκο Σαλίνα βρίσκεται στο αστικό κέντρο της Λάρνακας, απέναντι από το Δημοτικό Κήπο. Επί Αγγλοκρατίας ο χώρος αποτελούσε κυβερνητικό φυτώριο που λειτουργούσε στο ίδιο τεμάχιο όπου βρίσκονταν οι κατοικίες του έπαρχου και του αστυνομικού διευθυντή. Οι εν λόγω κατοικίες έχουν κηρυχθεί διατηρητέες αλλά δεν αποτελούν μέρος του πάρκου.
Πρόκειται για μια αρκετά μεγάλη έκταση, 14.102 τετραγωνικών μέτρων, η οποία ήταν αφημένη για χρόνια, με αποτέλεσμα να έχει μετατραπεί σε χώρο ακαταστασίας και ακαλαισθησίας. Ο ιδιοκτήτης που ήταν το κράτος, την παραχώρησε στο Δήμο της πόλης ο οποίος αποφάσισε να τη μετατρέψει σε πάρκο. Για το σκοπό αυτό προκηρύχθηκε αρχιτεκτονικός διαγωνισμός, από τον οποίο προέκυψε η πρόταση που έχει υλοποιηθεί.
Όπως εξηγεί η αρχιτέκτονας του έργου Έλενα Σοφιανού Ολυμπίου, ο χώρος ήταν σχεδόν περίκλειστος. Τυχόν περίφραξη μεταξύ πάρκου και διατηρητέων οικοδομών θα αναιρούσε τη συνέχεια του δημόσιου χώρου για αυτό προτάθηκε ενιαία περίφραξη των τριών τεμαχίων με πολλαπλές εισόδους πεζών προς δημόσια χρήση.
Το ζητούμενο ήταν όπως η ανάπλαση του χώρου είναι τέτοια ώστε να αποτελέσει πνεύμονα πρασίνου και σημείο ψυχαγωγίας, άθλησης, ανάπαυσης και κοινωνικής συναναστροφής. Για να γίνει αυτό χρειάστηκε εμπλουτισμός με χαμηλή και ψηλή βλάστηση, ώστε να δημιουργηθούν σκιάσεις, ενώ η υφιστάμενη βλάστηση έχει εν πολλοίς διατηρηθεί. Η πρόταση προνοούσε επίσης τη δημιουργία διαφόρων σημείων με ξεχωριστή βλάστηση. Ένα σημείο με την ονομασία «Κεντρικό Πράσινο», αποτελεί τον βασικό πυρήνα δέντρων και εμπλουτίζεται με πεύκα, κυπαρίσσια, τρέμιθθους, κουνναπκιές, χαρουπιές, ελιές και αγριελιές. Η «Ανατολική Πορεία» πλαισιώνεται με νέα και υφιστάμενα κυπαρίσσια με οπτικές φυγές προς το εσωτερικό του πάρκου. Οι φοινικιές αναδεικνύονται στον «Κήπο με τις Φοινικιές» ανάμεσα στις «Αμφιθεατρικές Κερκίδες», το «Ξέφωτο» καλύπτεται με ιθαγενές εδαφοκαλυπτικό. Μία «Αλέα» που δημιουργείται πλαισιώνεται κατά μήκος με φυλλοβόλα δέντρα που αλλάζουν με τις εποχικές αλλαγές. Στη «Λίμνη» και τον «Παιδότοπο» φυτεύονται χαμηλά οπωροφόρα δέντρα που έχουν τη χάρη της ανθοφορίας, όπως κιτρομηλιές και λεμονιές. Στην περιοχή της «Γέφυρας» φυτεύτηκαν αρωματικοί θάμνοι όπως δάφνη, θυμάρι, μερσινιά, σχοινιά.
«Στόχος, εξηγεί η αρχιτέκτονας, είναι όπως στο χώρο κυριαρχεί το πράσινο, με επιλεγμένες μόνο κατασκευές. Η σκίαση των χώρων παρέχεται από τα δέντρα χωρίς επιπλέον κατασκευές. Οι πορείες του πάρκου, εκτός της «Αλέας», είναι από πουρί και οι υπόλοιπες επιφάνειες υδατοπερατές (μελισσόχορτο, φυτόχωμα). Σκληρές επιφάνειες είναι μόνο η «Αλέα», ο χώρος του αντλιοστασίου και ο χώρος στάθμευσης. Επιδιώκει επίσης να συμπεριλάβει τη μνήμη του τόπου, να προστατεύσει την οντότητα του χώρου ως πνεύμονα πρασίνου και να αναδείξει το Δημοτικό Πάρκο Σαλίνα ως αναπόσπαστο μέρος της ταυτότητας της πόλης της Λάρνακας».
Έγιναν επίσης πεζόδρομοι οι οποίοι εξασφαλίζουν ασφαλή διακίνηση πεζών και ΑΜΕΑ, χώρος για υπαίθριες εκδηλώσεις, μικρό αναψυκτήριο, χώροι υγιεινής και αποθηκευτικοί, χώροι άθλησης, παιδότοπος και παρέμειναν στοιχεία που υπήρχαν από παλιά, όπως το ανατολικό όριο, η σχέση με τις δύο οικοδομές και το στοιχείο του νερού που αντιπροσωπεύεται με μία λίμνη. Οι χώροι διατάσσονται ακολουθώντας την τοπογραφία και συνδέονται με την πόλη με βιοκλιματική προσέγγιση.
Ελεύθερα 9.2.2025
