Το ντεμπούτο τους στην εκθεσιακή σκηνή της Λεμεσού κάνουν τελειόφοιτοι της Σχολής Καλών Τεχνών του ΤΕΠΑΚ, με μια έκθεση στην γκαλερί Lumiere στην οποία εξερευνούν τα όρια της μνήμης. Επτά από τους νέους αυτούς καλλιτέχνες παρουσιάζουν τα έργα και τις σκέψεις τους.

Η Χριστίνα Δράκου, ιδιοκτήτρια της γκαλερί σύγχρονης τέχνης Lumiere στη Λεμεσό, προσκάλεσε 12 τελειόφοιτους φοιτητές και φοιτήτριες του Τμήματος Καλών Τεχνών του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου, για να φιλοξενήσει τη δουλειά τους αφιλοκερδώς σε μια έκθεση με θέμα «ΜΝΗΜΗ/ΜΕΜ-ΟRΙΑ: Exploring the Boundaries of Memory». Πρόκειται για μια σημαντική πρωτοβουλία, που αποτελεί έκφραση της κοινωνικής προσφοράς της γκαλερί, σε ανταπόδοση της θερμής υποδοχής που της έχει επιφυλάξει το φιλότεχνο κοινό της Λεμεσού μέσα στον ενάμιση χρόνο λειτουργίας της. Όπως μας ανέφερε η κ. Δράκου, σε επαφές που είχε με το ΤΕΠΑΚ έχει προτείνει να γίνει θεσμός η εκδήλωση αυτή και κάθε χρόνο θα φιλοξενεί στη γκαλερί της τα έργα των τελειοφοίτων της Σχολής Καλών Τεχνών. Έτσι οι φοιτητές θα έχουν την ευκαιρία να προβάλουν τη δουλειά τους σε ένα ευρύτερο κοινό και να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο χώρο της τέχνης. Παράλληλα η κ. Δράκου θα προσφέρει κάθε χρόνο 1.000 ευρώ για το βραβείο του Ιδρύματος «Σ’ αγαπώ» για τα παιδιά, στον καλύτερο απόφοιτο της Σχολής Καλών Τεχνών.

Στην έκθεση με τίτλο ΜΕΜ-ΟRΙΑ, οι νέοι δημιουργοί χρησιμοποιούν διάφορα μέσα, από τη ζωγραφική μέχρι τις εγκαταστάσεις πολυμέσων, για να αποτυπώσουν την ένταση μεταξύ ρευστών αναμνήσεων και καθορισμένων ορίων κατανόησης. Απελευθερώνοντας τις αναμνήσεις από τα στεγανά του χρόνου, οι νέοι και οι νέες εικαστικοί προσκαλούν τους θεατές να αναμετρηθούν με την πρόκληση της κοινής ανθρώπινης εμπειρίας, χωρίς να καταργούν την ιδιαίτερη αξία της ατομικής αντίληψης. Στην έκθεση συμμετέχουν οι εξής καλλιτέχνες: Αλέξανδρος Μακάουαν, Δημήτρης Μοστράτος, Δέσποινα Αθανασίου, Ελίζαμπεθ Σοφία Ρίγμπη, Φιλίππα Χαραλάμπους, Ιφιγένεια Λοϊζίδου, Κατερίνα Δημητρίου, Μαρία Κυριάκου, Μαρία Τρύφωνος, Μιχάλης Σκαρπάρης, Ροσίτσα Σταύρεβα, Ξένια Ρούσου. Επτά από τους τελειόφοιτους που λαμβάνουν μέρος στην έκθεση ξετυλίγουν το σκεπτικό του έργου τους με αφετηρία το θέμα της μνήμης.

Αλέξανδρος McCowan: Αποτυπώματα

«Αν κόψει κάνεις τον κορμό ενός δέντρου, μπορεί να διαβάσει στους κύκλους που σχηματίζονται την ηλικία του. Μπορεί να διαβάσει την ιστορία του, να οραματιστεί τις γενιές που κοιμήθηκαν στην δροσιά του και να αναπολήσει τα όνειρα που ψιθυρίστηκαν στην σκιά του» μας εξηγεί ο Αλέξανδρος McCowan. «Με τη σκέψη στο πώς ο χρόνος αφήνει τα αποτυπώματά του και πώς αυτά μένουν ανεξίτηλα στον χρόνο, οραματίστηκα το γλυπτό μου Αποτυπώματα.

Το έργο είναι εμπνευσμένο από ένα φυσικό στοιχείο, τον σίδηρο. Κατά τη δημιουργία του αποφάσισα να αφήσω τις ατέλειες όπως σκόνη, στίγματα και χρώμα, για να αναπαραστήσω το πώς το παρελθόν μας και όλες οι εμπειρίες, μάς κάνουν τους ανθρώπους που είμαστε ωσότου πεθάνουμε. Το γλυπτό αποτελείται από δυο μέρη, τα ημικυκλία και το στερέωμα. Το στερέωμα, αν και αρχικά δεν αποτελούσε κομμάτι του έργου, κατέληξε να παίζει σημαντικό ρόλο στη σύνθεση. Στηρίζει όλο το γλυπτό, με αποτέλεσμα να συνδυάζεται και να δημιουργεί ένα νέο concept, τα νήματα της ζωής».

Δημήτρης Μοστράτος: Στα μάτια φαίνεται η ζωή και ο θάνατος

«Τo έργο The Light Of Memory, λάδι σε καμβά, απεικονίζει το μάτι, αισθητήριο όργανο της όρασης το οποίο μεταφέρει το φως στο εγκέφαλο, δίνει την περισσότερη τροφή στην μνήμη, επιτρέπει την αποτύπωση πολλών εικόνων στον εγκέφαλο, γίνεται το καταγραφικό όργανο των αναμνήσεων. Μάτι, αισθητήριο εργαλείο μοναδικής αισθητικής», σημειώνει ο Δημήτριος Μοστράτος.

«Το μάτι δεν παίρνει μόνο φωτεινά ερεθίσματα αλλά ταυτόχρονα δίνει. Η σχέση των οφθαλμών με το περιβάλλον είναι αμφίδρομη. Το μάτι αποτελεί το κυριότερο μέσο των ανθρώπινων επαφών και σχέσεων. Έχουμε ταυτόχρονα απορρόφηση και αντανάκλαση, μαύρο και άσπρο συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται. Τα μοναδικά χρώματα της ίριδας αποτελούν εξαιρετικό εικαστικό ερέθισμα. Από τα μάτια αναγνωρίζουμε τους ανθρώπους, στα μάτια διαβάζουμε τα συναισθήματά τους, την αγάπη, τον έρωτα, το μίσος, στα μάτια φαίνεται η ζωή και ο θάνατος, το φως και το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής. Αυτό αποτυπώνεται στον πίνακα, ο οποίος είναι μια αφήγηση της τέχνης που ενώνει την αισθητική με την παρατηρητικότητα».

Ιφιγένεια Λοϊζίδου: Αυτοπροσωπογραφία

Στην Αυτοπροσωπογραφία της Ιφιγένειας Λοϊζίδου απεικονίζεται ένα στιγμιότυπο από πάρτι γενεθλίων. Το κεντρικό πρόσωπο περιγράφεται με λεπτομέρεια, σε αντίθεση με το περιβάλλον και τα άτομα γύρω του που είναι απρόσωπα ή ημιτελή. Η χρωματική παλέτα, σχολιάζει η καλλιτέχνης, αποτελείται από ψυχρά χρώματα για να προσθέσουν στο συναίσθημα και να εστιάσουν στο ύφος. Επίσης τα έντονα, χαρούμενα χρώματα δίνουν μια πιο ποπ διάθεση.

«Καθώς η ημέρα των γενεθλίων επιστρέφει κάθε χρόνο, δημιουργείται μια ανάμνηση που, παρά τις διαφορετικές συνθήκες και περιβάλλοντα, διατηρεί τα ίδια συναισθήματα. Ενώ θα έπρεπε να φέρνει θετικά συναισθήματα, στην πραγματικότητα πρόκειται για μια μελαγχολική μέρα, αφού περιβάλλεται με υψηλές προσδοκίες που συχνά οδηγούν σε απογοήτευση. Καθώς άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, η αλλαγή και η απώλεια γίνονται αναπόφευκτες, και η ανακάλυψη ότι δεν είσαι πια ένα μικρό παιδί αλλά ένας/μία ενήλικας που ξεχνά και ξεχνιέται, προσθέτει στη νοσταλγία της εμπειρίας. Οι αναμνήσεις χτίζονται και χάνονται με την πάροδο του χρόνου και το μόνο που μένει πίσω είναι μερικές φωτογραφίες να στο υπενθυμίζουν».

Μιχάλης Σκαρπάρης: Γυμνό γυναικείο σώμα

«Το έργο μου εξετάζει την αλληλεπίδρασης της μνήμης και των ορίων, με θερμά χρώματα και ελεύθερες ακατέργαστες πινελιές. Το έργο, ένα γυμνό γυναικείο σώμα, αναπτύσσει έναν οπτικό διάλογο που αναδεικνύει τη ρευστότητα και την ανθεκτικότητα των προσωπικών αναμνήσεων», αναφέρει ο Μιχάλης Σκαρπάρης. «Ο πίνακας προτρέπει σε σκέψη για το πώς οι αναμνήσεις προσδιορίζουν και υπερβαίνουν τους χώρους που κατοικούμε. Η αντίθεση μεταξύ της εκτεταμένης φιγούρας και του περιορισμένου καμβά ενισχύει το νόημα για το πώς οι αναμνήσεις μας μπορούν ταυτόχρονα να μας απελευθερώνουν από περιορισμούς και να μας περιορίζουν στα όρια των δικών μας εμπειριών».

Δέσποινα Αθανασίου: Στα ίχνη του χρόνου

Το έργο είναι μια γλυπτική εγκατάσταση η οποία αποτελείται από μια γραβάτα επικαλυμμένη με τσιμέντο. Η καλλιτέχνης προσπάθησε να αντιγράψει πάνω σ’ αυτήν σχέδιο μιας άλλης γραβάτας με στυλ της δεκαετίας του 1970, που ανήκε στον πρόσφυγα παππού της. Με αυτό τον τρόπο θέλει να δείξει ότι ένας πρόσφυγας, όταν πάει στις ελεύθερες περιοχές, δεν μπορεί να νιώσει ποτέ όπως ένιωθε στα πατρογονικά του εδάφη. Η γραβάτα του παππού της συμβολίζει τα πατρογονικά εδάφη και αυτή που ζωγράφισε τις ελεύθερες περιοχές. Όπως εξηγεί η καλλιτέχνης, η προσπάθεια πιστής αντιγραφής της γραβάτας του παππού της ήταν μάταια, αφού η δική της δεν βγήκε ίδια με εκείνην και σε κάποια σημεία ράγιζε.

Το έργο είναι μια αναφορά σε οικογενειακά βιώματα και μνήμες από τον πόλεμο του 1974 στην Κύπρο. Στα πλαίσια του ξεριζωμού των δικών της ανθρώπων, παίρνει προσωπικά τους αντικείμενα, που παραπέμπουν κυρίως σ’ εκείνη την εποχή και προσπαθεί να τα εντάξει στο σήμερα. Όλα αυτά, εξηγεί, λειτουργούν σαν επούλωση του τραύματος μεταξύ ονείρου και εφιάλτη. 

Ροσίτσα Στάβρεβα: Ζωντανές αναμνήσεις

Σε αυτό το έργο της Ροσίτσας Στάβρεβα, μια συμφωνία φωτεινών χρωμάτων «χορεύει» στον καμβά. «Η δημιουργική διαδικασία ενσωματώνεται στις αφηρημένες γραφές που σχηματίζουν ρυθμικά κύματα, απεικονίζοντας τη ροή των σκέψεων κατά τη διάρκεια της δημιουργίας. Η ζωγραφική γίνεται μια ποιητική έκφραση, επιδιώκοντας να παγώσει φευγαλέες στιγμές του χρόνου και να τις απαθανατίσει στον καμβά» λέει η ίδια. 

Ενσωματωμένο στα στρώματα του χρώματος και της μορφής, το έργο τέχνης γίνεται ένα δοχείο αναμνήσεων, ένα οπτικό ημερολόγιο που συνδέεται με τον θεατή. «Είναι μια πρόσκληση να εξερευνήσει κανείς το άπιαστο, να βουτήξει στη θάλασσα των συναισθημάτων και να παρακολουθήσει το ταξίδι της σύλληψης φευγαλέων στιγμών που παραμένουν στο μωσαϊκό της μνήμης», λέει η καλλιτέχνης.

Φίλιππα Χαραλάμπους: Μνήμες και χρόνος

Το έργο της Φίλιππας Χαραλάμπους πραγματεύεται τη σχέση σώματος και αναμνήσεων. Στη φωτογραφία που παρουσιάζει, το σώμα θυμάται. «Οι μνήμες ενεργοποιούνται από τη μυρωδιά και την αίσθηση κάποιου ξεχασμένου ρούχου που φόρεσες κάποτε όταν τον συνάντησες. Όμορφες αναμνήσεις που κλειδώνονται, μαζί με τις άσχημες, σ’ ένα κόσμο σαν παραμύθι που σου είχαν διαβάσει μια φορά. Γιατί όσο πληγώνουν οι άσχημες αναμνήσεις, πληγώνουν και οι όμορφες. Ο χώρος γίνεται κομμάτι από κάποιο όνειρο στο οποίο δε μπορούσες να ξεχωρίσεις πού ακριβώς βρίσκεσαι και αν τελικά είσαι εσύ ή κάποια άλλη που το έζησε. Το σώμα όμως θυμάται και σου αφήνει σημάδια για να σε συντροφεύουν στο ταξίδι σου».

Η δουλειά της εικαστικού εστιάζει στη δημιουργία φανταστικών χώρων-σκηνικών στα οποία η  γυναικεία φιγούρα φαντάζει σαν κάτι αιθέριο, λατρευτό και άπιαστο. «Όχι απαραίτητα γιατί είναι όμορφο, αλλά γιατί κουβαλά μια δύναμη και μια ιστορία από βάσανα και κακοποίηση. Έτσι, η γυναικεία φιγούρα δίνει άλλα νοήματα στη δουλειά μου».

  • Λεμεσός, γκαλερί Lumiere (25344141). Η έκθεση με τίτλο «ΜΝΗΜΗ/ΜΕΜ-ΟRΙΑ: Exploring the Boundaries of Memory» θα διαρκέσει μέχρι τις 20 Ιανουαρίου 2024.

Ελεύθερα 14.1.2023