Ο frontman του συγκροτήματος «ΜΕΛΙSSES» (με τα 1.000 live, τα 280.000.000 views στο YouTube, τα 10 singles στο top 10 των ραδιοφωνικών airplay charts και τις 40 βδομάδες στην κορυφή όλων των ραδιοφωνικών σταθμών της Ελλάδας) είναι το πιο ελπιδοφόρο μέλλον της σύγχρονης ελληνικής μουσικής.

«Αγάπη μου, σου γράφω ένα ποίημα
θα ‘θελα να ζήσω σ’ ένα κύμα
να με πάει και να με φέρνει
και στις σκέψεις σου να μπαίνει,
να γλιστράω στα μαλλιά σου
στον λαιμό σου να κρυφτώ
να μεθάω με το άρωμά σου
να χορεύω στο κενό».

Έτσι όπως κάθεται απέναντί μου, στο μικρό café της πλατείας Συντάγματος – μεσημέρι Παρασκευής, στην πιο βροχερή μέρα του φθινοπώρου στην πόλη- και έχοντας στη σκέψη μου αυτούς τους μαγικούς στίχους από μία απ’ τις μεγαλύτερες επιτυχίες των «ΜΕΛΙSSES», κοιτώντας τον, ήμουν πια απολύτως βέβαιος για την «πηγή» του, για εκείνο το «αγάπη μου» που μπαίνει σχεδόν a capella στη μουσική του, στη βραχνάδα της φωνής του και στον υπόκωφο λυγμό πώς «κουμπώνει». Στην πρώτη του γουλιά, στο ζεστό τσάι που θα τον βοηθούσε να γλυκάνει τη χροιά του, έπειτα από ένα άλλο live του (μαζικά τηλεοπτικού) «X-Factor», του το αναφέρω σαν διαπίστωση – σαν βεβαιότητα μάλλον: «Μέσα από τις ερμηνείες σου στα τραγούδια σου, η φωνή σου προδίδει ότι έζησες και αρκετό πόνο – ότι δεν ήταν ποτέ τα πάντα ρόδινα και ευοίωνα στη ζωή σου. Αυτό ανταποκρίνεται και στην πραγματικότητα;». Στρέφει το βλέμμα του αλλού, για λίγο το σκέφτεται. Γυρνά πάλι σ’ εμένα. «Ξέρεις, ο καθένας μας, στον μικρόκοσμό του, ζει τους δικούς του “γολγοθάδες”. Η ζωή μου, όμως, δεν ήταν ποτέ ένα δράμα – και θα ήμουν αχάριστος -και ίσως, αστείος- αν παρέθετα τις μικροδυσκολίες μου ως πόνο, τη στιγμή που στην κοινωνία μας, αλλά και σε όλον τον κόσμο, υπάρχει διάχυτος σε κάθε πτυχή. Η αλήθεια, όμως, είναι πως το δράμα και ο πόνος είναι πάντα η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσής μου – ακόμα κι αν δεν τα ζω εγώ προσωπικά. Οι καλλιτέχνες έχουν ενσυναίσθηση… Θα κάνουν τον πόνο δικό τους, για να γιατρέψουν τον πόνο των γύρω τους…». 

Στο «X-Factor», ωστόσο, δείχνεις αρκετά εξωστρεφής, «έξω καρδιά» – αν ήμασταν μαζί σε μια παρέα, θα σου έλεγα πως είσαι «η ψυχή» της… 
Πρόσφατα, σε ένα επεισόδιο του «X-Factor», ρώτησα στον αέρα ένα παιδί από την ομάδα μου αν γνωρίζει πώς μεγαλώνει ο αστακός. Όλοι γέλασαν, γιατί νόμιζαν ότι πέταξα μία άσχετη ατάκα. Λοιπόν, ο αστακός μεγαλώνει όταν αισθάνεται άβολα. Το μαλακό σώμα του μεγαλώνει αλλά, δυστυχώς, το σκληρό του κέλυφος παραμένει το ίδιο. Οπότε το πετάει από πάνω του, το παρατάει σε κάποιο βράχο και φτιάχνει άλλο – μεγαλύτερο. Έτσι, λοιπόν κι εγώ: είμαι ένας ντροπαλός και εσωστρεφής τύπος, βάζω τον εαυτό μου σε άβολες και απαιτητικές καταστάσεις, όπως είναι το «X-Factor», μπας και «μεγαλώσω», μπας και καταφέρω να νιώσω με τον καιρό άνετα και να είμαι ο εαυτός μου σε ένα τέτοιο περιβάλλον.
 
…Από παιδί θυμάσαι να ήσουν τόσο ρομαντικός ή ακόμη και εσωστρεφής, όπως «προδίδεται» ίσως από τις μελωδίες σου όταν ερμηνεύεις συγκεκριμένα τραγούδια;
Ναι. Έτσι ακριβώς. Ήμουν αθεράπευτα ντροπαλός, ρομαντικός και εσωστρεφής. Ανέκαθεν. Ήμουν λιγομίλητος, αλλά, ταυτόχρονα, βασανιστικά υπερχειλισμένος από σκέψεις. Ευτυχώς, οι σκέψεις έγιναν μουσικές, νότες και στίχοι – και κατάφεραν να με βγάλουν απ’ το καβούκι μου.
Σε ποιες περιπτώσεις αποζητάς πια τη μοναχικότητα – εκτός από τις περιόδους που γράφεις;
Είναι κυρίως αυτές οι περίοδοι που έχει περάσει η φουρτούνα της περιοδείας του καλοκαιριού και απλά θέλω ένα ήσυχο διάλειμμα – οπουδήποτε, κοντά στη φύση. Ξέρεις, η φύση σε ηρεμεί γιατί δεν σε κρίνει…
 
 
Εύκολα πάντως μπορεί να σε φανταστεί κάποιος να περνάς κάποιες μέρες που να είσαι κλεισμένος στο σπίτι σου, γράφοντας και δημιουργώντας, να μην έχεις επαφή με κανέναν, μέχρι να πετύχεις μουσικά αυτό που έχεις στο μυαλό σου… Όντως;
Ναι. Είναι ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσω με τον εσωτερικό μου κόσμο και να κάνω μια ανασκόπηση των εμπειριών που θα μου φέρουν τελικά έμπνευση.
Νομίζω πως θα ήταν όλα αλλιώτικα στη ζωή σου εν γένει, αν δεν είχες τη μουσική…
Θα ήταν, ναι. Αυτό είναι βέβαιο. 
Νιώθεις πως «γεννήθηκες» γι’ αυτό;
Χωρίς να θέλω να φανώ μοιρολάτρης, πιστεύω πως όλοι γεννηθήκαμε για να υπηρετήσουμε τον δικό μας ρόλο ή σκοπό, σε έναν κόσμο που συνεχώς ψάχνει νόημα – και που, πολλές φορές, δεν βγάζει. Το δικό μου νόημα είναι η μουσική.
Πριν από λίγες μέρες είχες τα γενέθλιά σου – το είδα σε ένα story που ανέβασαν οι fans σου στο instagram. Μπήκες πια στα 33. Τι σηματοδοτεί για σένα η συγκεκριμένη μέρα;
Η μέρα των γενεθλίων μου είναι μία μέρα περίπου σαν όλες τις άλλες, με τη μόνη διαφορά ότι είμαι σε εγρήγορση μην τυχόν και μου κάνουν πάρτι- έκπληξη. 
Ωχ! Είσαι απ’ αυτούς;
(γελάει). Νομίζω πως αυτό πηγάζει από μία μεγάλη διαπίστωση για μένα: μισώ το να έχω την προσοχή στραμμένη πάνω μου, στην προσωπική μου ζωή. Προτιμώ τις αυθόρμητες, ανεπιτήδευτες, ασχεδίαστες στιγμές – γι’ αυτό και τα 33, αλλά και γενικά, τα γενέθλια, δεν αποτελούν ορόσημα στη ζωή μου. Αυτό τον ρόλο τον έχουν τα ουσιαστικά γεγονότα, όπως ας πούμε η συναυλία μας πριν λίγες μέρες για τα 50 χρόνια της ΕΛ.Ε.Π.Α.Π Θεσσαλονίκης (σ.σ «ελληνική εταιρεία προστασίας και αποκατάστασης αναπήρων προσώπων») και για τα «10 χρόνια ΜΕΛΙSSES», στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Συνέβη ποτέ κάποιο γεγονός στη ζωή σου που να τη διαιρεί σε «πριν» και «μετά», όπως γίνεται συνήθως με συγκεκριμένες επετείους;
Αδιαμφισβήτητα, η ίδρυση των «ΜΕΛΙSSES». Το πριν και το μετά, είναι δύο ξεχωριστές ζωές.
Τόσο πολύ;
Η αλλαγή είναι τεράστια. 
Λειτουργείς πάντως, τελευταία, αρκετά και ως μονάδα. Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με το ομαδικό αυτό πνεύμα του συγκροτήματος;
Δεν έπαψα ποτέ να λειτουργώ ως μονάδα. Οι «ΜΕΛISSES» είναι μια παρέα που, με ένα μαγικό τρόπο, καταφέρνει να μην αλλοιώνει τις αρχές, τα πιστεύω και τις ιδιαιτερότητες του καθενός μας, για ένα κοινό σκοπό, αλλά μέσω της σύνθεσης όλων αυτών να αποκτά έναν κοινό κώδικα.
Σε τι, λοιπόν, πιστεύεις, πως έχεις αλλάξει -ως καλλιτέχνης, αλλά και ως άνθρωπος- από τότε που θυμάσαι να ξεκινάς να ασχολείσαι με τη μουσική, μέχρι σήμερα;
Θα σου πω. Ως καλλιτέχνης έχω αλλάξει επιρροές, είδωλα αλλά και τον τρόπο που ακούω και ερμηνεύω πια τα τραγούδια. Παλαιότερα, η μουσική για μένα ήταν νότες και ένταση, ενώ τώρα είναι ιστορίες που θέλω να ακούσω ή να διηγηθώ…(σκέφτεται για λίγο). Ως άνθρωπος, έχω μάθει πια την αξία της σπανιότητας. Κάποτε, ξέρεις, ήθελα να τα κάνω όλα ταυτόχρονα και συνέχεια… Τώρα νιώθω πως για όλα υπάρχει ή δεν υπάρχει η κατάλληλη στιγμή. Και το μέτρο.
Θυμάσαι να ένιωθες ανασφάλεια στα πρώτα σου βήματα στη μουσική; 
Δεν θυμάμαι πώς είναι να μη νιώθεις ανασφάλεια.
Τη νιώθεις ακόμη και τώρα – μετά από τόση αποδοχή και αναγνωρισιμότητα;
Ναι. Τη νιώθω. Ξέρεις, Γιάννη, το να κάνεις επιτυχία στη μουσική δεν είναι μαθηματικά. Αντιθέτως: είναι ένα άλμα στο κενό, με την ελπίδα μιας ομαλής προσγείωσης.
…Διαβάζεις πολύ, ε;
Όσο μπορώ. Όσο προλαβαίνω. Αλλά, ναι, μου αρέσει πολύ να διαβάζω βιβλία – ενεργοποιούν τη σκέψη μου. 
Αισθάνθηκες ποτέ, αυτά τα 10 χρόνια που έχετε συνεργαστεί ως συγκρότημα με περισσότερους από 20 καλλιτέχνες, από όλα τα είδη της μουσικής -αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχουν στεγανά- ότι ίσως και να έκανες λάθος που ακολούθησες τον χώρο του τραγουδιού και που δεν είχες ασχοληθεί με κάτι άλλο – κάτι που ίσως να ονειρευόταν η οικογένειά σου επαγγελματικά για σένα;
Ούτε λεπτό! Γιατί είχα την τύχη, η οικογένειά μου να με αφήσει να μεγαλώσω στο φως και όχι στη σκιά της.
Δεν ήταν ποτέ αντίθετοι οι γονείς σου στο να ασχοληθείς με το τραγούδι; 
Οι γονείς μου, όπως όλοι οι γονείς, δεν ήθελαν να περάσω τις δικές τους δυσκολίες. Δεν ήταν, όμως, ποτέ «απέναντι» στις επιλογές μου.
 
Τι είδους δυσκολίες; Οικονομικές; 
Όχι τέτοιου είδους – ποτέ. Οι γονείς μας -καθώς έχω και μια μικρότερη αδελφή, την Αμαλία- μας τα παρείχαν όλα και, παράλληλα, μας έμαθαν την αξία της αυτάρκειας και της οικονομικής ανεξαρτησίας. Μας τα παρείχαν όλα επειδή ήταν -και είναι- δουλευταράδες, όχι επειδή κέρδισαν το τζόκερ προφανώς (χαμογελά).
Οι ίδιοι ασχολούνται με τη μουσική; 
Και οι δυο έχουν «μουσικό αφτί» – κάποτε, μάλιστα, η μητέρα μου τραγουδούσε ερασιτεχνικά. Ο πατέρας μου είναι μεταλλειολόγος μηχανικός και η μητέρα μου, μετά από αρκετά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, πλέον έχει αναλάβει αυτά που δεν έχει χρόνο να κάνει ο γιος της– και την ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.
 
Όση ώρα μιλάμε μαζί πάντως και βλέποντας έναν άλλον Χρήστο -έξω από το stage και την εξωστρεφή τηλεοπτική του εικόνα- αναρωτιέμαι: αν και είσαι ένας άνθρωπος πολύ χαμηλών τόνων, όπως αντιλαμβάνομαι και μιας άλλης κουλτούρας, πώς αντέδρασες, όταν άρχισες να γίνεσαι μαζικά γνωστός στον κόσμο – και ακόμη περισσότερο όταν πια έγινε ευρύτερα δημοφιλής η εικόνα σου μέσα από την τηλεόραση, αρχικά με το «Rising star»;
Μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ τις αλλαγές της συμπεριφοράς μου, όπως τις αντιλαμβάνεται ο περίγυρός μου. Όπως τις αντιλαμβάνεσαι εσύ προφανώς – με μελέτησες πάντως πολύ καλά (χαμογελά). Θα σου απαντήσω όμως: δεν μου έκανε κακό η αναγνωρισιμότητα, με την έννοια τού να «θολώσω», αλλά περισσότερο με έκανε να θέλω να κυκλοφορώ σε πιο ήσυχα μέρη. Πάντα τη θεωρούσα αναγκαίο «κακό» και πάντα ήθελα να με αναγνωρίζουν για τη μουσική μας – και όχι επειδή βγήκαμε στην τηλεόραση. Παρόλ’ αυτά, προσπαθώ, προσωπικά, να είμαι το ίδιο ευγενικός με όσους συναναστρέφομαι, καθότι θεωρώ πως η ευγένεια είναι ύψιστη αρετή.
Συνεχίζεις, λοιπόν, ακόμη και σήμερα, να νιώθεις αμηχανία όταν σε αναγνωρίζουν στο δρόμο, όταν σου μιλάνε άγνωστοί σου; Ή το συνήθισες πια;
Όχι, όχι. Αισθάνομαι πολύ αμήχανα. Πάντα. Το βλέπεις κι εσύ, όση ώρα καθόμαστε εδώ, που μιλάμε και έρχονται κάποιοι να πουν τον καλό τους λόγο… Όσο και να χαίρομαι μετά, για την αναγνώριση των κόπων μου, εκείνη τη στιγμή της επαφής αισθάνομαι ότι κοκκινίζουν τα μάγουλά μου. 
 
Και ντροπαλός;
Πολύ! Αυτή είναι η αλήθεια.
Αισθάνεσαι πως «χρωστάς» στην τηλεόραση, Χρήστο;
Βεβαίως. Η τηλεόραση με έφερε κοντά σε ένα κοινό που ίσως να μην μου έδινε την ευκαιρία της ακρόασης, αλλά η λέξη «χρωστάω» δεν νομίζω πως είναι η κατάλληλη. Η τηλεόραση μού δίνει πολλά και θεωρώ πως κι εγώ της «ανταποδίδω», με μια αξιοπρεπή παρουσία.
Κάνεις το ίδιο εύκολα χιούμορ και στην παρέα σου; Γελάς τόσο αβίαστα, όπως σε παρακολουθούσα χθες βράδυ, στο show;
Η παρέα μου έχει πολύ περισσότερο χιούμορ από εμένα, επομένως γελάω ασταμάτητα και αβίαστα μαζί της – αν έχω επιδείξει κάποια αίσθηση του χιούμορ στην τηλεόραση, αυτή την οφείλω στα φιλαράκια μου.
Νιώθεις ευθύνη σήμερα πια γι’ αυτά τα παιδιά που εναποθέτουν τα όνειρά τους και την καθοδήγησή τους σ’ εσένα;
Όλοι όσοι έχουν δημόσιο λόγο, έχουν και τεράστια ευθύνη. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι την αναλαμβάνουν. Θέλω να πιστεύω πως εγώ, προσωπικά, έχω θετική επιρροή στα παιδιά που κυνηγούν τα όνειρά τους, γιατί δεν ήρθα «ουρανοκατέβατος» σ’ αυτό το χώρο. Μέσα από τη δουλειά, τη συνέπεια και την ταπεινότητα, προσπαθώ να τους δείξω τον δρόμο της επιτυχίας.
Με σένα συνέβη κάτι αντίστοιχο; Υπήρξε, δηλαδή, στο ξεκίνημά σου κάποιος άνθρωπος, ένας μέντορας ίσως, που να «ακούμπησες» σ’ εκείνον, στην αφετηρία σου στο τραγούδι;
Όλοι είμαστε «μαθητές» κάποια περίοδο στη ζωή μας και όλοι έχουμε μέντορες. Ακόμα και οι μέντορες, έχουν τους δικούς τους. Ο μέντορας των «ΜΕΛΙSSES» και ο άνθρωπος που μας έδειξε τον δρόμο και τα βήματα του κτισίματος μιας καριέρας στη δισκογραφία είναι ο manager μας, Γιάννης Κουτράκης. Στον ίδιο δεν αρέσουν οι αναφορές γιατί προτιμά να «πετάει κάτω απ’ τα ραντάρ», αλλά η πραγματικότητα, αφού ρωτάς, είναι πως ένας καλός μάνατζερ μπορεί να σου μάθει πόσο σημαντικότερο είναι απ’ το να έχεις ταλέντο, να ξέρεις να το διαχειρίζεσαι σωστά.
Όπως κινείσαι με ευγνωμοσύνη στη ζωή σου, το ίδιο προχωρείς και με ηθική;
Η φιλοδοξία συνδέεται, δυστυχώς, πολλές φορές, και με την έλλειψη της ηθικής. Πολλοί κάνουν τα πάντα, χωρίς ηθικούς φραγμούς, για να φτάσουν εκεί που θέλουν. Είτε αυτά λέγονται «φιλοδοξίες», είτε «στόχοι», προσπαθώ να τα επιδιώκω με ηθική. Αυτός πάντως που, για μένα, είναι ο μόνιμος και συνεχής στόχος στη μουσική, είναι να παραμένω επίκαιρος – αλλά όχι εφήμερος. Διαχρονικά επίκαιρος. Σχήμα, σχεδόν, οξύμωρο, αλλά αυτός είναι ο στόχος μου.
Μ’ όλα αυτά τα τόσο ερωτικά τραγούδια… Θα μου πεις πώς ξεπερνάς εσύ, προσωπικά, τις «δυσκολίες» του έρωτα;
Ωχ! Με «Netflix» και delivery. Όπως όλοι…(γελά).
Δεν έφτασες ποτέ μέχρι σήμερα στο σημείο να σκεφτείς «με αυτή τη γυναίκα θέλω να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου και να γίνει η μητέρα των παιδιών μου»;
Ξέρεις, νομίζω πως, όταν ερωτεύεσαι, δεν σκέφτεσαι κάτι άλλο παρά το πώς να μονιμοποιήσεις το απίστευτο συναίσθημα του έρωτα. Και εκεί είναι που την «πατάς» και βρίσκεις καλή ιδέα όλα τα παραπάνω (γέλια). Μετά περνά η γρίπη και συνέρχεσαι… Αστειεύομαι φυσικά. Η οικογένεια είναι υπέροχο πράγμα. Όλα στην ώρα τους όμως.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που χρειάστηκες, προκειμένου να ξεπεράσεις έναν έρωτα, μετά από ένα χωρισμό;
…Κι όμως. Οι μεγάλοι έρωτες δεν ξεπερνιούνται! Τους κουβαλάς για πάντα… 

* Οι «ΜΕΛΙSSES» ξεκινούν τις επόμενες μέρες στο «ΒΟΧ» (Πειραιώς 130, Αθήνα), για πέμπτη χρονιά. Επίσης προγραμματίζονται και κάποιες εμφανίσεις τους στην Κύπρο, που θα ανακοινωθούν σύντομα.

 
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ «OLIVE MEDIA» ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΧΡΗΣΗΣ ΤΩΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ.
 
Φιλοgood, τεύχος 249.