Πέθανε σε ηλικία 89 ετών ο διεθνούς φήμης Έλληνα εικαστικός Παύλος (Pavlos) Διονυσόπουλος.Είχε εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε πλήθος διεθνών εκθέσεων και ανέδειξε την ελληνική avant-garde σκηνή στο εξωτερικό.
 
Ο Παύλος γεννήθηκε στα Φιλιατρά το 1930. Το 1947 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και, από το 1949 ως το 1953, σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών ζωγραφική με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη. Το 1954, με υποτροφία του γαλλικού κράτους, πήγε για πρώτη φορά στο Παρίσι, όπου έμεινε ένα χρόνο παρακολουθώντας μαθήματα στην Ακαδημία Grande Chaumiere. Την ίδια περίοδο ταξίδεψε στην Ισπανία, την Ολλανδία και τη Γερμανία. Επιστρέφοντας το 1955 στην Ελλάδα εργάστηκε στη διαφήμιση και το θέατρο φιλοτεχνώντας πολλά σκηνικά. Το 1958, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ., πήγε και πάλι στο Παρίσι, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα και άνοιξε εργαστήριο.

Στη γαλλική πρωτεύουσα γνωρίστηκε με πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως ο Raymond Haynes, o Cesar, o Giacometti, o Calder και o Dubuffet, καθώς και με τον Pierre Restany. Το 1964 παρουσίασε την πρώτη ατομική του έκθεση στην γκαλερί J στο Παρίσι, την οποία ακολούθησαν πολυάριθμες ατομικές σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, στην Ελλάδα και στην Αμερική. Το 1972 οργανώθηκε αναδρομική παρουσίαση του έργου του στο Kunstverein, στο Ανόβερο και το 1997 στη Σχολή Καλών Τεχνών (Εργοστάσιο) στην Αθήνα. Εξίσου πολυάριθμες είναι και οι συμμετοχές του σε ομαδικές και διεθνείς εκθέσεις, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγονται παρισινά σαλόνια, οι Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας το 1958, του Παρισιού το 1965 και το 1978 και της Βενετίας το 1980 και τα Ευρωπάλια το 1982.

O Pavlos συμμετείχε σε σημαντικά γεγονότα που ανέδειξαν την ελληνική avant-garde σκηνή τέχνης στο εξωτερικό, όπως το «Avant garde Griechenland» (Βερολίνο, 1968) και το «οκτώ καλλιτέχνες, οκτώ στάσεις, οκτώ Έλληνες» (ICA, Λονδίνο, 1975). Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1980 ενώ το 1997, διοργανώθηκε αναδρομική του έκθεση στη Θεσσαλονίκη (Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης), και παρουσιάστηκε επίσης στην Αθήνα (Εργοστάσιο ΑΣΚΤ). Το έργο του «Ποδοσφαιριστές» βρίσκεται στο σταθμό «Ομόνοια» του Μετρό της Αθήνας.

Ο Παύλος με τα δικά του λόγια

 
«Γκρέμισα τα σύνορα που έχουν βάλει οι άνθρωποι μεταξύ ζωγραφικής και γλυπτικής. Εμένα η δουλειά μου είναι ζωγραφική και γλυπτική συγχρόνως. Λένε βλακωδώς ότι ο Μπέικον είναι καλύτερος από τον Τζακομέτι. Όχι! Είναι ποτέ δυνατόν; Γιατί είναι καλύτερος, αφού δεν έχουν καμία σχέση; Είναι δύο προσωπικότητες που δεν έχουν κοινό σημείο. Είναι και οι δύο μεγάλοι καλλιτέχνες. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να εκφράσεις το γούστο σου και να πεις “εμένα μου αρέσει περισσότερο ο Μπέικον”. Τίποτε άλλο!»

«Εγώ είμαι θύμα της αισιοδοξίας μου. Είμαι από αυτούς που όταν πονάνε δεν κλαίνε, αλλά τραγουδάνε. Όταν το 1992 ετοίμαζα μια μεγάλη έκθεση για το Μαϊάμι και ήρθαν οι άνθρωποι και κουβεντιάσαμε και αποφασίσαμε μια συγκεκριμένη ημερομηνία για τα εγκαίνια, δεν υπολόγισα ότι είναι πολύ κοντά σε χρόνους. Εγώ δεν έχω ποτέ έτοιμα έργα. Ανακοινώθηκαν οι ημερομηνίες στις εφημερίδες. Και ξαφνικά διαπίστωσα ότι δεν ήταν δυνατό να προλάβει τους χρόνους αυτούς ένας άνθρωπος. Αλλά πιέστηκα, ξενύχτησα και τα κατάφερα. Και αντί να πάρω το αεροπλάνο να πάω στα εγκαίνια, πήρα τις Πρώτες Βοήθειες και προσγειώθηκα στην Εντατική. Τότε έκανα το τριπλό by-pass. Πέντε νύχτες και τέσσερις μέρες δεν κοιμήθηκα. Αλλά την έκθεση την έκανα!».

 
Πηγή: philenews / elculture.gr