«Η συγγραφή αποτελεί θεωρώ το τελευταίο γρανάζι μιας εσωτερικής διαδικασίας του συγγραφέα, το οποίο έρχεται να ολοκληρώσει τέλεια την ψυχική του εκτόνωση».
Τι σας γοήτευσε στη ζωή του Άλμπερτ Αϊνστάιν για να γράψετε το «Η πυξίδα δε δείχνει πάντα τον Βορρά» που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Ψυχογιός; Ο Αϊνστάιν είναι ίσως η προσωπικότητα που, περισσότερο από κάθε άλλη, αναφέρεται συχνά από τα στόματα των παιδιών, αλλά και των μεγάλων. Είναι παρόλα αυτά, ελάχιστοι εκείνοι που γνωρίζουν κάτι για τη ζωή του ή τις θεωρίες του. Ως ήρωας παιδικού βιβλίου λοιπόν, θεώρησα πως θα ήταν αρκετά ενδιαφέρων. Μετά από αρκετή μελέτη της παιδικής του ηλικίας, αποφάσισα να εμπλέξω την ιστορική πραγματικότητα με τη λογοτεχνική φαντασία και να καταλήξω έτσι στη συγκεκριμένη ιστορία. Η βιογραφία του δικαιολογεί απόλυτα τη φήμη του.
Είναι στη φύση μας, πιστεύετε, οι άνθρωποι να είμαστε καχύποπτοι και επικριτικοί με τη διαφορετικότητα; Δεν θα ήθελα να παρασυρθώ λόγω επαγγέλματος και να γίνω «διδακτικός» σε αυτό το θέμα. Σίγουρα είναι ένα ζήτημα που απασχολεί έντονα ολόκληρη την ανθρωπότητα και τα αποτελέσματα της μη αποδοχής της διαφορετικότητας τα βιώνουν καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν οι αιτίες κρύβονται στη φύση του ανθρώπου, δηλαδή στα αρχέγονα ένστικτα επιβίωσης, ή στις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες ή ακόμα αν έχουν ψυχικές καταβολές. Αν για παράδειγμα μπορούσαμε να απομονώσουμε τον κάθε άνθρωπο από το «εγώ» του, τότε θα είχαμε ένα εντελώς διαφορετικό κόσμο.
Η συγγραφή πώς προέκυψε στη ζωή σας; Η συγγραφή αποτελεί θεωρώ το τελευταίο γρανάζι μιας εσωτερικής διαδικασίας του συγγραφέα, το οποίο έρχεται να ολοκληρώσει τέλεια την ψυχική του εκτόνωση. Η διαδικασία αυτή εμπερικλείει σημαντικά ζητήματα που απασχολούν τον κάθε άνθρωπο, ενδεχομένως αγωνία για το μέλλον και ενίοτε πόνο ή και μοναξιά. Τα συστατικά αυτά, πιστεύω, είναι εχέγγυα για ποιοτικά γραπτά, χωρίς να αποκλείονται κι άλλα. Για μένα η συγγραφή αποτέλεσε ένα όπλο στην εφηβική επανάσταση, έναν τηλεβόα του έρωτα, ένα νυστέρι στο ανεξήγητο του θανάτου κι εσχάτως ένα παράθυρο ανοιχτό προς τον έξω κόσμο. Η ωρίμανση που επέρχεται με την πάροδο του χρόνου, επιτρέπει το ξεπέρασμα του προσωπικού εγκλεισμού, της συστολής και της ανασφάλειας και καταδεικνύει την ανάγκη για μοίρασμα των ιδεών και των αξιών μας με τους άλλους, και κυρίως με τα παιδιά.
Χρειάζεται χάρισμα ή εκπαίδευση για να γίνει κανείς συγγραφέας; Το χάρισμα χωρίς την εκπαίδευση μπορεί να επιφέρει εμπνευσμένα και φαεινά έργα, αν ο συγγραφέας είναι από μόνος του ξεχωριστός και αυθεντικός. Πολλά κείμενα που σώζονται μέχρι σήμερα και χαρακτηρίζονται διαχρονικά, έχουν γραφτεί από ποιητές, φιλοσόφους ή πεζογράφους οι οποίοι δεν είχαν δεχτεί οποιαδήποτε συστηματική εκπαίδευση για τη συγγραφή. Σήμερα, τα μαθήματα δημιουργικής γραφής μπορούν να αναπτύξουν και να καθοδηγήσουν κάποιον προς τη «σωστή» συγγραφή βιβλίων, ωστόσο η επιτυχία τους κρίνεται από τον κόσμο και με βάση το ταλέντο που διαθέτει.
«Η πυξίδα δε δείχνει πάντα το Βορρά», Εκδόσεις Ψυχογιός, Οκτώβριος 2017, Επιμέλεια: Αναστασία Σακελλαρίου, Εικονογράφηση: Αγγελική Πιλάτη, Σελίδες: 144
Ο Αντώνης Σέργης
Ο Αντώνης Σέργης γεννήθηκε στην Λευκωσία το 1981. Σπούδασε στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής Δημοτικής Εκπαίδευσης Πανεπιστημίου Κύπρου και απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο στη Μαθηματική Παιδεία στο University of Bristol, UK. Σήμερα εργάζεται ως δάσκαλος στη δημόσια εκπαίδευση. Ασχολείται ερασιτεχνικά με τη συγγραφή παιδικών ιστοριών και μυθιστορημάτων. Το ανέκδοτο βιβλίο με τίτλο «Η πυξίδα δεν δείχνει πάντα τον Βορρά» έχει κερδίσει το Α’ Παγκύπριο Βραβείο στο διαγωνισμό του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου (CYBBY) στην κατηγορία : Πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας 2015.
