Πολύ μου άρεσε ο τίτλος του άρθρου του Ανδρέα Πιμπίσιη, απεσταλμένου τού Φ στη Γενεύη, που χωρίς άλλη εξήγηση εκφράζει σε μεγάλο βαθμό αυτό που ζούμε από τους πάνσοφους παντογνώστες των καφενείων και τώρα του διαδικτύου τοιούτου.
Τα παράξενα είναι πολλά, αυτό, ωστόσο, που εμένα με εντυπωσίασε, είναι η στάση αυτών που πριν από τη διάσκεψη προεξοφλούσαν αποτυχία, όχι διότι ο Τατάρ και η Τουρκία προς τα εκεί την οδηγούσαν, αλλά διότι ο Χριστοδουλίδης «είναι αναξιόπιστος, δεν πείθει, είναι δέσμιος των οπαδών της μη λύσης και της διχοτόμησης». Τον καλούσαν, μάλιστα, να δείξει ευελιξία, μη χαθεί μία ακόμη ευκαιρία εξ αιτίας μας (sic) και φορτωθούμε την ευθύνη.
Το αποτέλεσμα, όχι πως προσφέρεται για μεγαλοστομίες και πανηγυρισμούς, αλλά ήταν τέτοιο που τους αποσυντόνισε, σε βαθμό που, χωρίς ντροπή, αυτοαναιρούνται. Ένας, μάλιστα, άνθρωπος με πνευματικό υπόβαθρο, αποφάνθηκε: «ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΜΗΔΕΝ ΑΠΟ ΜΗΔΕΝ=ΜΗΔΕΝ!». Με κεφαλαία! Για να συμπληρώσει: «Τέτοιες αόριστες «αποφάσεις» είναι αληθινό ψωμοτύρι για τον Χριστοδουλίδη και την συνοπαρτζιά του!». Τέτοιο επίπεδο. Ποιος μίλησε για σοβαρότητα, για μέτρο, για αντικειμενική εκτίμηση των δεδομένων, χωρίς συναισθηματισμούς και εξάρσεις. Μας φτάνει να απαξιώνουμε τους αντιθέτους, να αυτοεπιβεβαιωνόμεθα κι ας πάει και το παλιάμπελο. Κατακαημένη Κύπρος!
ΠΑΥ. Κ. ΠΑΥ.
