Ας αφήσουμε στην άκρη τη συζήτηση περί βανδαλισμού έργων τέχνης και ελευθερίας της έκφρασης κι ας σταθούμε στην ουσία.
Ένας απίθανος βουλευτής του νεόκοπου θεοκρατικού κόμματος Νίκη στην Ελλάδα επιτέθηκε σε έργα τέχνης τοποθετημένα σε έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη, επειδή τα έκρινε βλάσφημα και προσβλητικά. Έτσι, δύο πίνακες που θα έβλεπαν μέσα σε 8 μήνες μερικές εκατοντάδες, άντε μερικές χιλιάδες άτομα -από τα οποία αρκετά λιγότερα θα θίγονταν- έκαναν μέσα σε ελάχιστες ώρες τον γύρο ΟΛΟΥ του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Δηλαδή, προσέγγισαν και «προσέβαλαν» 1000 φορές περισσότερα άτομα. Χώρια που οι δια ζώσης επισκέπτες της έκθεσης θα πολλαπλασιαστούν μετά τον χαμό. Συνεπώς, αν ο βουλευτής είχε ως κίνητρο να αποτρέψει το «θίξιμο» του θρησκευτικού αισθήματος των ορθόδοξων Ελλήνων, είναι μαθηματικά δεδομένο ότι πέτυχε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.
Είναι επιστήμονας άνθρωπος, γιατρός παρακαλώ, και δεν έχουμε πολλούς λόγους να αμφισβητούμε το επίπεδο της οξυδέρκειάς του. Άρα, ποιο άλλο σοβαρό κίνητρο μπορεί να υπήρχε για τον τζερτζελέ που προκάλεσε, πέρα από τη δωρεάν και ευρύτατη προσωπική διαφήμιση στις τάξεις του εύθικτου target group, στα μούτρα του οποίου έτριψε έμμεσα αυτό που το «προσβάλλει»;
Γ. Σαβ.
