Από το 2003 διεξάγεται αυτή η συζήτηση, χωρίς να έχει και σημασία βέβαια, από τη στιγμή που οι κυβερνήσεις και τα κόμματα αποδέχονται την πολιτική των ανοικτών οδοφραγμάτων. Τούτες τις μέρες συζητούνται οι τουριστικές μαθητικές εκδρομές, που διεξάγει ο Όμιλος Ιστορικού Διαλόγου και Έρευνας, σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας. Διερωτούνται, κιόλας, γιατί μας ενοχλεί μια δράση που δήθεν βοηθά στη λύση του Κυπριακού. Γιατί, ρωτούν, δεν θέλουμε τα παιδιά μας να μάθουν τον τόπο τους, να «εξερευνήσουν» το λιμανάκι της κατεχόμενης Κερύνειας;
Μα δεν δικαιούμαστε να έχουμε άλλη άποψη; Δεν δικαιούμαστε να εκτιμούμε ότι τέτοιες εκδρομές είναι ακόμα ένα τούβλο στον τοίχο της διχοτόμησης, ακόμα μια «προσφορά» στην κανονικοποίηση της κατοχής; Δεν δικαιούμαστε να θεωρούμε ότι πρόκειται για δράση με συγκεκριμένες ιδεολογικές προεκτάσεις, που «υποχρεώνουν» τους μαθητές (και τους εκπαιδευτικούς) να έρθουν σε επαφή με τους Τουρκοκύπριους και να κάνουν πως δεν συμβαίνει τίποτα;
Μάλλον όχι, δεν δικαιούμαστε. Μας δακτυλοδείχνουν ως εχθρούς της λύσης και της ειρήνης, ενώ στην πραγματικότητα αυτοί είναι που συνήθισαν το τέρας και έχουν αρχίσει να του μοιάζουν. Τους αρκεί που τα οδοφράγματα είναι ανοιχτά και μπορούν να επισκέπτονται -σαν τουρίστες- τους τόπους μας. «Αχ ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά», θα σιγοτραγουδούσε κι ο Νιόνιος. Ιδανική περιγραφή της κατάστασης.
ΑΛ.ΜΙΧ.
