Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα ωρίμανσης στην κυπριακή κοινωνία, αλλά και στο πολιτικό σύστημα. Αυτό επιβεβαιώνεται κάθε χρόνο, πριν και μετά το μνημόσυνο του Γρίβα. Για ώρες ή για μέρες, κόμματα, πρόσωπα, πολίτες, μαλλιοτραβιούνται -μεταφορικά, ακόμα- για το αν αξίζει η μνημόνευση στον αρχηγό της ΕΟΚΑ και για το αν πρέπει ή όχι να εκπροσωπείται εκεί η κυβέρνηση και τα κόμματα. Συνήθως η συζήτηση γίνεται για τον ΔΗΣΥ, ο οποίος κάποτε πάει σύσσωμος, όπως φέτος, κάποτε πιο «ταπεινός».
Εξαρτάται από τα ποσοστά και τις συσπειρώσεις, όλα εξαρτώνται από αυτά στη μακαρία νήσο Κύπρο. Έτσι, γεννιέται η όλη συζήτηση για τον Γρίβα, τον οποίο οι μισοί εκμεταλλεύονται και οι άλλοι μισοί καταριούνται. Βλέπετε, είναι εύκολη λύση για αυτούς που δεν έχυσαν μισή ρανίδα αίματος για αυτό τον τόπο, να φταίνε έναν νεκρό για την τουρκική κατοχή, τη σκλαβιά, τη μιζέρια. Και, ταυτόχρονα, είναι εύκολη λύση για τους υπόλοιπους, που επίσης δεν έχυσαν μισή ρανίδα αίματος, να συντηρούν τον μύθο ότι ο Γρίβας ζει και να μετρούν ψήφους πάνω από τον τάφο του.
Δυστυχώς, η Κύπρος νοσεί βαριά και για να μην το ξεχνάμε, αυτό επιβεβαιώνεται και με τις συζητήσεις γύρω από τον Μακάριο. Πόσα χρόνια ρε γαμώτο; Πόσα;
ΑΛ.ΜΙΧ.
