Πολλοί κουνούν το δάκτυλο σε όλους εκείνους που ζητούν εξηγήσεις για τον θάνατο του 24χρονου Πακιστανού και αυτοπροτείνονται ως υπερασπιστές της Αστυνομίας, του νόμου και της τάξης, απαιτώντας από την κοινωνία να σωπάσει μπροστά σε αυτή την υπόθεση. Ζητούν και τα ρέστα, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για κάποια Αστυνομία που δήθεν ενήργησε σωστά, χωνεύοντας τα «συμπεράσματα» όσων δεν ήταν ούτε στην Ποταμιά ούτε στην Ακρόπολη και φυσικά του Υπουργού Δικαιοσύνης, ο οποίος απορρίπτει την κριτική.
Μα σε αυτή την περίπτωση, όπως και στις περισσότερες, είναι ένα να δεχόμαστε την κριτική των κομμάτων, ειδικά των δύο μεγάλων, τα οποία φέρουν τη δική τους ευθύνη για τους θεσμούς αυτού του κράτους και άλλο το αν η κοινωνία δικαιούται να ζητά απαντήσεις και να κάνει κριτική. Ούτως ή άλλως, η Αστυνομία δεν έχει κερδίσει κάποιο δικαίωμα για να αντιμετωπίζεται ως αλάνθαστη ή ιερή και οι παθογένειες δεκαετιών, που λέει κι ο κ. Χαρτσιώτης, δεν είναι δικαιολογία.
Αντιθέτως, οι αποδράσεις, η βία στα γήπεδα, η διαφθορά, τα κουκουλώματα, είναι πια κανόνας και για να αλλάξει κάτι, χρειάζεται ξήλωμα, παραιτήσεις, παύσεις και στήσιμο από την αρχή. Μέχρι τότε, είναι υποχρέωση της κοινωνίας να ζητά απαντήσεις και να ασκεί κριτική. Έτσι λειτουργούν οι δημοκρατίες.
ΑΛ.ΜΙΧ.
