Για πολλά χρόνια, όποιος προκαλούσε θανατηφόρο ατύχημα την «έβγαζε» με την επιβολή προστίμου, είτε ήταν μεθυσμένος στουπί, είτε κοιμόταν στο τιμόνι, είτε ο θάνατος προερχόταν από ατύχημα.
Στην πορεία, ορθώς αποτιμήθηκε ότι η ανθρώπινη ζωή αξίζει περισσότερο από ένα πρόστιμο και τώρα επιβάλλονται ποινές φυλάκισης. Αυτό, όμως, δημιούργησε νέα δεδομένα και ένα από αυτά είναι και το εξής: Όποιος ήξερε ότι ακόμη και η ευθύνη να ήταν δική του θα ξεμπέρδευε με ένα πρόστιμο, είχε το κίνητρο, ότι αν έμενε στη σκηνή και βοηθούσε τον τραυματία, ίσως σωζόταν η ζωή του.
Τώρα, με δεδομένη τη φυλάκιση, ίσως θεωρεί πως υπάρχει λόγος να εγκαταλείψει τη σκηνή. Βεβαίως αυτή δεν είναι δικαιολογία να εγκαταλείψεις τραυματία στον δρόμο και να φύγεις αλλά ίσως θα έπρεπε να αφεθεί ανοικτή και η ποινή φυλάκισης με αναστολή, όταν ο οδηγός μένει στη σκηνή και βοηθά τον τραυματία, νοουμένου βεβαίως πως πρόκειται για πραγματικό ατύχημα και όχι σε ατύχημα που ο οδηγός πετούσε ή ήταν μεθυσμένος ή υπό την επήρεια ναρκωτικών κοκ.
Και μια ζωή να σωθεί αποτελεί κέρδος.
Β.
