>> «Ω τι κακό που πλάκωσε μεγάλο την πατρίδα! Εις ό,τι έχω ιερό (αν μου απέμεινε κάτι) αισθάνομαι συντετριμμένος από την παραίτηση του «υφυπουργού γενεθλίων του Νικόλα Παπαδόπουλου» (αυτός ήταν ο πλήρης τίτλος του) κ. Μιχάλη Χατζηγιάννη.
Τον φάγατε τον άνθρωπο. Ως συνήθως φταίνε οι δημοσιογράφοι, αλλά η στήλη πληροφορείται ότι τον υφυπουργό έφαγαν οι γεωργοί και κυρίως οι πατατοπαραγωγοί επειδή ο Χατζηγιάννης πετούσε περισσότερες πατάτες από όσες παρήγαγαν τα Κοκκινοχώρια και γενικά το σύνολο των ελευθέρων περιοχών. Και βγήκε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, ως άνθρωπος του πνεύματος, (εντάξει αποσύρω) και είπε το «θεϊκό», «άμα ξέρεις πού πας, ξέρεις και πότε πρέπει να φύγεις». Απλώς μια ερώτηση: Αφού ήξερες που πήγαινες, πως ξέπεσες εδώ; Μεταξύ μας, το θέμα δεν είναι μόνο να ξέρεις που πας, αλλά να ξέρεις και από που έρχεσαι. Εμένα μού θυμίζεις περισσότερο τη ρήση «είδα φως και μπήκα», παρά ότι γνώριζες που πήγαινες. Διότι, αν γνώριζες που πήγαινες, δεν θα κατέληγες σε αδιέξοδο. Τώρα πια δεν θυμάμαι που το διάβασα ή αν το είπε ο Καζαντζάκης ή ο Γκαίτε αλλά απ’ όσο με βοηθά η μνήμη μου, η ρήση ήταν «δεν ταξιδεύεις για να φτάσεις, ταξιδεύεις για να ταξιδεύεις». Μα καλά, νόμισες πως βρίσκεσαι σε κρουαζιέρα ή σε τουρνέ;
>>Πως το σκέφτηκε; «Άμα ξέρεις πού πας, ξέρεις και πότε πρέπει να φύγεις». Μου θυμίζει Έλληνα πολιτικό ο οποίος σχολιάζοντας τις αναφορές στον Χριστόφορο Κολόμβο και στην ανακάλυψη της Αμερικής, είπε περίπου (αναφερόμενος στον Κολόμβο): «Αυτός όταν ξεκίνησε το ταξίδι δεν ήξερε που πήγαινε και όταν έφτασε δεν ήξερε που βρισκόταν». Εν πάση περιπτώσει, αισθάνθηκα ρίγη εθνικής υπερηφάνειας από τη συνέχεια της ατάκας του, («Άμα ξέρεις πού πας, ξέρεις και πότε πρέπει να φύγεις»): «Κι εγώ δεν ήρθα εδώ και δεν συνέπραξα στην εξουσία, για να κερδίσω φήμη και δόξα, αλλά διότι σε ένα δεύτερο «άγγιγμα ψυχής», συμμερίστηκα το όραμα για τον Πολιτισμό, του από χρόνια φίλου μου και Προέδρου σήμερα Νίκου Χριστοδουλίδη». Και μην τολμήσει να σχολιάσει κανείς «πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι», διότι θεωρώ ότι αρκετά αδικήθηκε αυτός ο Μαγγελάνος της πολιτικής ζωής του τόπου, αυτός ο εξερευνητής των θαλασσών και της μουσικής. Άσε που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε αποδεκτή την παραίτηση του κ. Χατζηγιάννη προτού την υποβάλει. Σαν να φοβόταν μην αποσύρει την παραίτηση ο υφυπουργός. Άστε που τον ευχαρίστησε για το έργο που επιτέλεσε. Καλά, είναι σοβαρός ο Πρόεδρος; Σε ποιο έργο αναφερόταν; Εντάξει, δεν είναι λίγο πράγμα να παίξεις πιάνο στα πεντηκοστά γενέθλια του πρίγκιπα και να του τραγουδήσεις το «χρόνια πολλά» και να αναρτήσεις το χαρμόσυνο γεγονός στην ιστοσελίδα του υφυπουργείου. Αυτό το αναγνωρίζει και το παρδαλό κατσίκι. Οι κακές γλώσσες λένε πως ο Πρόεδρος την επομένη της παραίτησης δεν εμφανίστηκε στο Προεδρικό. Πως να εμφανιστεί όταν το βράδυ που προηγήθηκε της παραίτησης έκατσε καραούλι στο προεδρικό και ανέμενε να ξημερώσει για να παραλάβει την επιστολή και να την κάνει αποδεκτή;
>>Βεβαίως, η αναφορά του κ. Χατζηγιάννη σε «άγγιγμα ψυχής» προσωπικά με κούφανε επειδή δείχνει δύο πράγματα: Ο (τέως) υφυπουργός παρακολουθούσε στα νιάτα του πολύ ΑΝΤ 1 και στη συνέχεια άκουγε πολύ Μιχάλη Χατζηγιάννη. Πάντως, συγκινητική ήταν και η αναφορά του, «οι λογαριασμοί μου με τη μουσική θα είναι ανοικτοί όσο θα υπάρχω». Κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω. Πάντως, οι λογαριασμοί του υφυπουργού με τη μουσική, λυπάμαι να το πω, αποδείχτηκαν μη εξυπηρετούμενοι.
>>Μεταξύ μας, η στήλη θα ευγνωμονεί τον υφυπουργό εις τους αιώνες των αιώνων, διότι είτε έτσι είτε αλλιώς, παρείχε τροφή για σχολιασμό και ανεξαρτήτως της (πάντοτε θετικής) κριτικής που του άσκησε, (η στήλη) αναγνωρίζει πως δεν θα βρεθεί δεύτερος υφυπουργός με τόσο βραχύβια θητεία, αν και ισχύει το «ποτέ μην πεις ποτέ». Ας το αναγνωρίσουμε, όμως: Υπουργοί της ολκής του Μιχάλη Χατζηγιάννη εμφανίζονται όχι μόνο στην Κύπρο, στην οικουμένη αλλά και στο σύμπαν ολόκληρο, μία φορά 1.000 τρισεκατομμύρια χρόνια. Να κόψω κάτι; Εντάξει, κάθε 666 χρόνια για να συνάδει και με τον Εωσφόρο.
>>Κλείνοντας εδώ το θέμα Χατζηγιάννη (εννοώ για σήμερα) θα ήθελα να τον στηρίξω ψυχολογικά λέγοντάς του την πραγματικότητα: Κύριε Χατζηγιάννη, πετύχατε το στόχο. Τουλάχιστον τον στόχο που έθεσε ο Νίκος Χριστοδουλίδης προεκλογικά. Σας χρησιμοποίησε ή έστω σας αξιοποίησε σαν κράχτη για να προσελκύσει ψήφους και προφανώς συμβάλατε σε αυτό μαζί με άλλα μέλη του θιάσου. Το πότε θα φεύγατε ήταν ζήτημα μερικών εβδομάδων και καλά κάνατε που φύγατε μόνος σας και σας συγχαίρω γι αυτό. «Χέρια (και μέτωπο) ψηλά».
>>Μεταξύ μας, αν περνούσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τη χωράφα της γειτονιάς μας (έτσι λέγαμε τους σημερινούς ανοικτούς χώρους) και τους μάζευε όλους και τους διόριζε υπουργούς, όλοι (εκτός από μένα) θα ήταν πιο πετυχημένοι ως υπουργοί. Αλλά όταν έχεις να βολέψεις κουμπάρους, κουμέρες, γνωστούς, φίλους, κομματικούς παράγοντες, υποστηριχτές, δήθεν υποστηριχτές, σπιούνους, καριερίστες, τη Σάρα και τη Μάρα, κάπου θα σου πετάξει το πρόβλημα. Εκτός από κάποιους υπουργούς οι οποίοι γεμίζουν την καρέκλα, οι υπόλοιποι είναι «όπου σε έβρω και όπου με έβρεις».
>>Όμως, τα δεδομένα είναι δεδομένα και ο Πρόεδρος θα εργαστεί με το υλικό που έχει και εύχομαι σε όλους τους υπουργούς να πετύχουν στο έργο τους, διότι αν δεν πετύχουν εμείς θα την πληρώσουμε. Είτε ο Πρόεδρος διόρισε αυτούς που επέλεξε ο ίδιος είτε αυτούς που του επέβαλαν, δεν κάνει διαφορά. Αυτός θα δώσει λογαριασμό στην ιστορία, αυτή θα τον βαθμολογήσει. Και εξαρτάται από ποια σκοπιά θα το αναγνώσει ο ίδιος. Μπορεί να βαθμολογείται με 8 από τα 20 και να το διαβάσει eighteen.
Καλή συνέχεια.
