Η νέα προσπάθεια για επίλυση του Κυπριακού ξεκινά μέσα σε ένα ασφυκτικό γεωπολιτικό περιβάλλον, πρωτοφανούς ρευστότητας. Αυτό και μόνον δείχνει ότι είναι περιορισμένες οι δυνατότητες να σπάσει το παρατεταμένο αδιέξοδο. Οι τουρκικές θέσεις δεν χαρακτηρίζονται από λογική συνέχεια. Είναι ό,τι τους συμφέρει. «Εν μέρει εθνικός, κι εν μέρει χριστιανίζων», όπως λέει ο Καβάφης. Για τους Τουρκοκύπριους διεκδικούν και ανεξάρτητο κράτος στον βορρά και μερίδιο στα κοιτάσματα υδρογονανθράκων που βρίσκονται στο νότο ως κοινότητα.
Ζητούν επίσης αναγνώριση των τετελεσμένων στο νησί επειδή έχουν περάσει 50 χρόνια από την εισβολή. Δεν καλούν όμως και τους Παλαιστινίους να δεχτούν «τις πραγματικότητες επί του εδάφους», παρ’ ότι έχουν περάσει 77 χρόνια από τον εκτοπισμό τους από το Ισραήλ.
Το χειρότερο είναι ότι η Τουρκία δεν πιέζεται από κάποιο μέρος να υποχωρήσει. Για την ακρίβεια, αυτήν την περίοδο η τουρκική εξωτερική πολιτική ζει έναν μικρό θρίαμβο πρωτοφανούς δημοφιλίας. Στην αρχή ήταν λόγω των σχέσεών της στη Συρία με τους τζιχαντιστές. Τώρα είναι λόγω της αναπτυγμένης πολεμικής της βιομηχανίας.
Στο τραπέζι παραμένει η «λύση» των δύο κρατών, που επιδιώκει η τουρκική πλευρά από το 1983, οπότε προχώρησε στην κήρυξη του ψευδοκράτους στις κατεχόμενες από αυτήν περιοχές. Δεν έχουμε κανένα λόγο να νομιμοποιήσουμε την τουρκική εισβολή. Το μελλοντικό καθεστώς που ονειρεύεται να επιβάλλει στην Κύπρο είναι ο άμεσος έλεγχος του κατεχόμενου βόρειου τμήματος και ο έμμεσος έλεγχος των ελεύθερων περιοχών με διάφορες δουλείες και υποχρεώσεις είτε προς την ίδια την Τουρκία είτε προς τους Τουρκοκύπριους.
Μετά από τις εξελίξεις του τελευταίου έτους στη Μέση Ανατολή μια τέτοια προοπτική για την Κύπρο ευτυχώς απομακρύνεται. Η Κύπρος για πρώτη φορά δείχνει να πραγματώνει αυτό που λέγαμε για χρόνια: το αβύθιστο αεροπλανοφόρο της ανατολικής Μεσογείου! Έως πρόσφατα μόνον η Βρετανία μπορούσε να καυχηθεί ότι το είχε πετύχει. Η Δύση αντιλαμβάνεται όλο και πιο πολύ ότι η Κύπρος είναι τμήμα της δικής της άμυνας και ασφάλειας. Εδώ θα πρέπει να σκεφτούμε τι θα είχε συμβεί αν είχε εφαρμοστεί το σχέδιο Ανάν το 2004. Ο διαρκής και σε κάθε επίπεδο έλεγχος από τους Τουρκοκύπριους του κράτους που επρόκειτο να δημιουργηθεί, θα είχε προσδέσει σήμερα την Κύπρο στο σύστημα ασφαλείας της Τουρκίας.
* Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου & Εξωτερικής Πολιτικής, Βουλευτής Ν.Δ. στην Α΄ Περιφέρεια Αθηνών
