Ο κόσμος στον οποίο έζησε η ανθρωπότητα τα τελευταία 79 χρόνια, είναι ο κόσμος, ο οποίος διαμορφώθηκε μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας κόσμος, ο οποίος οριοθετήθηκε από τις βασικές συμφωνίες ΗΠΑ, Βρετανίας και Σοβιετικής Ένωσης. Στη βάση αυτών των συμφωνιών γεννήθηκαν οι διάφοροι διεθνείς οργανισμοί με προεξάρχοντα τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Ακολούθησαν και άλλοι, διατυπώθηκαν κανόνες και διαδικασίες διεθνούς συμπεριφοράς, τέθηκαν πλαίσια και όρια για να κρατηθεί ο κόσμος μακριά από ένα νέο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δυστυχώς, σύντομα, άρχισε η αντιπαράθεση Δύσης και Ανατολής, ο στρατιωτικός, πολιτικός, οικονομικός και γενικά εφ’ όλης της ύλης ανταγωνισμός. Η τάξη πραγμάτων όμως όπως είχε από τότε διαμορφωθεί κρατήθηκε. Κρατήθηκε σε γενικές γραμμές, με σκαμπανεβάσματα αλλαγές και αλλοιώσεις, αλλά κρατήθηκε στα κύρια πλαίσια. Κυρίως και πρωταρχικά έγινε κατορθωτό να αποφευχθεί ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο πυρηνικός όλεθρος και αν ο μη γένοιτο συνέβαινε ή συμβεί, ενδεχομένως να είναι το τέλος της ζωής στον Γαλάζιο Πλανήτη. Πολλές βέβαια οι τραγωδίες, περιλαμβανομένης της κυπριακής, οι οποίες σημάδεψαν αυτό τον μεταπολεμικό κόσμο με τελευταία αυτή της Γάζας.
Αυτός ο κόσμος των τελευταίων 79 χρόνων άντεξε και δεν ανατινάχθηκε στον αέρα, ακόμα και μετά τις σεισμικές αλλαγές στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και όσα ακολούθησαν με την επιβολή, σε πολλές περιπτώσεις βίαια, της αμερικανικής νέας τάξης πραγμάτων. Του αμερικανικού imperium και της Pax Americana όπως διατείνονταν Αμερικανοί πολιτικοί και αναλυτές. Είχαν προβλέψει 1000 χρόνια αμερικανικής κυριαρχίας. Ένα ας το πούμε αμερικάνικο Ράιχ. Όπως έχω γράψει, ξανά αυτοί οι σχεδιασμοί δεν έχουν επιτευχθεί. Στην προσπάθεια εφαρμογής τους στοίχισαν πολλούς πολέμους, αίμα, δυστυχία, και άλλα πολλά. Καταστράφηκαν χώρες και λαοί. Διαλύθηκαν ακόμα και κράτη εντός Ευρώπης. Την ίδια ώρα η τεχνολογική επανάσταση σάρωνε τον κόσμο κατά τρόπο κοσμογονικό.
Οι δυτικές οικονομίες εγκατέλειπαν όλο και περισσότερο, σταδιακά φυσικά την παραγωγή αξιών και κατέφευγαν, στην πλασματική πραγματικότητα των πάσης φύσεως χαρτιών, χωρίς εν πολλοίς πραγματική αξία. Μείωναν συνεχώς τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα της οικονομίας τους. Μετακινούσαν τα εργοστάσια παραγωγής αγαθών, δηλαδή πραγματικών αξιών, εκτός των χωρών τους, για να αυξήσουν το ποσοστό κέρδους τους. Σιγά -σιγά στηρίζονταν βασικά στις υπηρεσίες χρηματοοικονομικές και άλλες, το εμπόριο κ.λ.π. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο σιγά – σιγά γεννήθηκαν, νέες ισχυρές οικονομίες, κάποιες εκ των οποίων αναδείχθηκαν βήμα – βήμα σε κολοσσούς σε όλους τους τομείς. Για παράδειγμα Κίνα και Ινδία και άλλα κράτη. Την ίδια ώρα η Ρωσία ισχυροποιόταν από κάθε άποψη με έμφαση στον στρατιωτικό τομέα. Και αίφνης ένα κρύο πρωί του Φεβράρη εισέρχεται στην Ουκρανία και το μεταπολεμικό πλαίσιο σείεται, όπως σείεται ταυτόχρονα και η μονοπολική αμερικανική τάξη πραγμάτων που ίσχυσε μετά το 1990. Η Δύση δεν αποδέχθηκε τη νέα αλλαγή που εν πολλοίς την είχε προκαλέσει. Αντέδρασε σαν λυσσασμένο λιοντάρι και η σύρραξη Δύσης και Ανατολής πήρε επικίνδυνες διαστάσεις, ειδικά επί του ουκρανικού πεδίου. Μια χώρα, η Ουκρανία, έχει περίπου αφανισθεί, ο κόσμος βρίσκεται εδώ και σημαντικό χρονικό διάστημα ενώπιον του κινδύνου ενός Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου κ.ο.κ.
Και φθάνουμε στις φετινές εκλογές στις ΗΠΑ και τη σαρωτική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ. Μια νίκη που έφερε στην εξουσία ένα άλλον αμερικανικό κόσμο. Ένα κόσμο σχετικά ή πολύ άγνωστο στον υπόλοιπο κόσμο. Ένα κόσμο και μια αντίληψη πραγμάτων εντός της αμερικανικής κοινωνίας, αντίθετο με ότι είχε η ανθρωπότητα συνηθίσει. Ο ηγέτης αυτής της μερίδας, πλειοψηφούσας όπως αποδείχθηκε στην αμερικανική κοινωνία, τι κάνει αυτή τη στιγμή. Ανατρέπει τον κόσμο όπως τον γνωρίζαμε από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τον ανατρέπει με τέτοια ταχύτητα που είναι δύσκολο να τον παρακολουθήσει κάποιος. Τόσον σε θέματα εσωτερικής και οικονομικής πολιτικής, όσον και θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Αυτή η τεκτονική ανατροπή είναι το αποτέλεσμα της διαπίστωσης του Επιτελείου Τράμπ, όπως εκφράστηκε από τον Αμερικανό ΥΠΕΞ. Ο οποίος διατύπωσε τη θέση ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν πλέον να είναι ο ηγέτης ενός μονοπολικού κόσμου. Ο κόσμος είπε, είναι πλέον τριπολικός με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ, τη Κίνα και μετά τη Ρωσία. Οσα ακολουθούν στη διεθνή αλλά και εσωτερική σκηνή στις ΗΠΑ είναι φαίνεται προϊόν αυτής της διαπίστωσης. Αυτής της διάγνωσης. Εγκαταλείπουν οι ΗΠΑ τον ρόλο του ηγεμόνα; Θεωρώ πως όχι; Κάνουν τακτικά βήματα προσαρμογής, σε ορισμένα θέματα για να αναδιοργανωθούν. Εξ΄ ού και το «America First» και το «MAGA». Θα τα καταφέρουν; Ο χρόνος θα το δείξει. Το ενδιαφέρον για μας, τα μικρά κράτη είναι στο χρονικό διάστημα το οποίο θα μεσολαβήσει, έως ότου υπάρξει μια νέα διεθνής ισορροπία, που θα βρεθούμε. Σε καλύτερη ή χειρότερη θέση από αυτήν που σήμερα βρισκόμαστε. Η ρεαλιστική ανάγνωση και αποτίμηση των εξελίξεων θα αποδειχθεί καθοριστική. Θα επαναλάβω για πολλοστή φορά. Εκ του αποτελέσματος θα κριθεί και η ορθότητα των επιλογών. Εχοντας πάντα κατά νουν ότι τα λάθη των μεγάλων συγχωρούνται και διορθώνονται στο πέρασμα του χρόνου στον έναν ή τον άλλον βαθμό, ενώ των μικρών και αδύναμων είναι συνήθως καταστροφικά.
Τι είναι λοιπόν το νέο, το απρόβλεπτο το οποίο τώρα αναδύεται; Ο πλήρης αναθεωρητισμός της υφιστάμενης τάξης πραγμάτων από τον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου. Σημαντικό να σημειώσω ότι δεν είναι ο μόνος, ο οποίος επιδιώκει ανατροπές στην υφιστάμενη τάξη πραγμάτων. Το επιδιώκουν και Ρωσία και Κίνα, και οι BRICS, και χώρες της γηραιάς Ηπείρου και άλλα Κράτη, Κινήματα, Κόμματα, ομάδες πολιτών κ.ο.κ σε όλον τον κόσμο. Στη γειτονιά μας η Τουρκία, το Ισραήλ, το εξτρεμιστικό Ισλάμ. Ολοι αυτοί όμως δεν επιδιώκουν πλήρη ανατροπή της έννομης τάξης που υφίσταται, αλλά μερική. Ο μόνος που επιδιώκει πλήρη ανατροπή της κατάστασης και την στοχεύει με πλήρεις δυνάμεις είναι ο Πρόεδρος Τραμπ και η διοίκηση του.
Διερωτούμαι πόσον προβληματίζει την πολιτική ηγεσία του τόπου αυτή η νέα αμερικανική προσέγγιση των πάντων; Απασχολεί π.χ. τα πολιτικά κόμματα; Λογικά θα πρέπει ναι. Και μάλιστα να ετοιμάζουν και εισηγήσεις προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Για παράδειγμα η επιμονή Τραμπ να αμερικανοποιήσει τη Γάζα, τι επιπτώσεις μπορεί να έχει στην περιοχή μας; Πως επηρεάζονται πέραν των Παλαιστινίων και Αράβων, η Τουρκία και η Ελλάδα. Πως επηρεάζεται η Κύπρος και το Κυπριακό. Άλλη μία πολύ πιθανή εξέλιξη που πρέπει να απασχολεί συνεχώς την πολιτική ηγεσία του τόπου, είναι ο τερματισμός του ουκρανικού πολέμου. Φαίνεται ότι έχουμε εισέλθει στην τελική ευθεία. Ήδη Τραμπ και Πούτιν ανακοίνωσαν ότι έχουν επικοινωνήσει και αντάλλαξαν απόψεις για διάφορα θέματα. Πρωτίστως το Ουκρανικό και Μεσανατολικό. Συμφώνησαν μάλιστα να συναντηθούν. Φυσικά για να συμφωνήσουν κάτι τέτοιο σημαίνει ότι ήδη άρχισαν οι συνομιλίες μεταξύ υφισταμένων τους από μέρες. Αλλωστε πολύ χαρακτηριστική για το που οδεύουν τα πράγματα είναι η δήλωση του νέου Αμερικανού ΥΠΑΜ ο οποίος δήλωσε αυτή τη βδομάδα ότι δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στα σύνορα του 2014, ότι δεν μπορεί να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ η Ουκρανία, ούτε να σταθμεύσουν εκεί αμερικανικά ή νατοϊκά στρατεύματα και άλλα. Αν λοιπόν εξευρεθεί κοινή γλώσσα μεταξύ Τράμπ και Πούτιν στο Ουκρανικό και Μεσανατολικό πως μας επηρεάζει. Τι κάνουμε εμείς και πως αντιμετωπίζουμε ορισμένα ενδεχόμενα, όπως π.χ. την άρση των αμερικανικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, αλλά τη διατήρηση τους από την ΕΕ Ποια η στάση π.χ. της Ελλάδας έναντι της Ρωσίας την οποία έχει ανακηρύξει εχθρική χώρα και χώρα ευρισκόμενη σε πόλεμο.
Τι θα σημαίνει γενικότερα για όλους και ειδικότερα για μας να τερματιστεί ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας – Ουκρανίας ως αποτέλεσμα διμερούς συμφωνίας ΗΠΑ και Ρωσίας; Είναι μερικοί μόνο προβληματισμοί, που χρήζουν εξέτασης χωρίς βέβαια οι απαντήσεις να είναι εύκολες.
Από τη στιγμή που δικαίως θεωρούμε το κυπριακό, πρωτίστως διεθνές θέμα εισβολής και κατοχής, θέμα που ενδιαφέρει και επηρεάζει και όλες τις περιφερειακές δυνάμεις της περιοχής και φυσικά τις Εγγυήτριες Ελλάδα, Τουρκία και Ηνωμένο Βασίλειο τότε όλοι επηρεάζονται από τυχόν συμφωνίες Τραμπ και Πούτιν για τα θέματα που έχω προαναφέρει. Αυτά και πολλά άλλα θα έπρεπε να απασχολούν όλους και όχι μόνο ο περιορισμός ή όχι των θητειών των βουλευτών! Ως και από μόνος του ο χρονικός περιορισμός ή όχι, θα επιλύσει τα προβλήματα του πολιτικού συστήματος. Κατά τη γνώμη μου δεν θα τα επιλύσει. Επί του θέματος θα επανέλθω εκτενώς. Τώρα το κυρίαρχο είναι πως προωθούμε το κυπριακό μέσα στο σεισμικά νέο διεθνές περιβάλλον όπως διαμορφώνεται με απίστευτη ταχύτητα.
