Ο πολιτικός πολιτισμός είναι σίγουρα μια απώλεια τεράστια, που σημειώθηκε στην πορεία των χρόνων, των αλλαγών που επήλθαν, του τρόπου που οι νέοι πολιτικοί πολιτεύονται και ο οποίος πολιτισμός πλήγηκε με μέγιστο βαθμό από την κυριαρχία των social media και τι «παίζει» σε αυτά.
Είναι γι’ αυτό που είχε πολιτική και όχι μόνο σημασία , η εκδήλωση που διοργανώθηκε την περασμένη Δευτέρα από το Ινστιτούτο Γλαύκος Κληρίδης με την παρουσίαση συνέντευξης που η Αναστασία Παπαδοπούλου, φοιτήτρια τότε, έλαβε από τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας Γλαύκο Κληρίδη, για τη δράση του στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ακριβώς αυτός ο πολιτικός πολιτισμός είναι που αναδείχθηκε όχι μόνο από την όλη διοργάνωση και τις παρουσίες αλλά και την ίδια την ομιλήτρια, Αναστασία Παπαδοπούλου: «(…) Κλείνοντας, για αυτούς που αναζητούν πολιτικά μηνύματα σε σχέση με την εκδήλωση, μπορώ να μοιραστώ το δικό μου πολιτικό μήνυμα. Είχα το προνόμιο ως φοιτήτρια να πάρω συνέντευξη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Είχα αυτό το προνόμιο λόγω της τότε ύπαρξης ενός πολιτικού πολιτισμού, καθώς δεν χρειάστηκαν πέραν των 10 λεπτών για τον Πρόεδρο να δεχθεί να βοηθήσει την κόρη κάποιου από άλλον πολιτικό χώρο. Και δεν υπήρξε καν δεύτερη σκέψη από τον πατέρα μου, ότι θα μπορούσε να ζητήσει αυτή τη χάρη και ότι η μεγαλύτερη του έγνοια ήταν να μην δείξω – λόγω του νεαρού της ηλικίας μου – την παραμικρή έλλειψη σεβασμού, τόσο προς τον Θεσμό αλλά και προς το πρόσωπο. Αυτό το παράδειγμα πολιτικού πολιτισμού πιστεύω ότι αντιλήφθηκε και το Ινστιτούτο Γλαύκου Κληρίδη και αυτόν τον πολιτικό πολιτισμό πιστεύω ότι εξυπηρετεί η (αποψινή )εκδήλωση. Και αυτόν θα συνεχίσω και εγώ να εξυπηρετώ όσο μπορώ».
Στο ακροατήριο βρέθηκαν τιμητές του Νέστορα του Δημοκρατικού Συναγερμού και πρώην Προέδρου, παλιοί και νεότεροι. Πολλοί εκ των οποίων διατείνονται ότι είναι οι συνεχιστές της δικής του σχολής σκέψης όχι μόνο στο Κυπριακό αλλά γενικά στην πολιτική. Κανένας μα κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι ο απόλυτος διάδοχος του Γλαύκου Κληρίδη. Αν έμπαιναν στον κόπο να μελετήσουν τον πολιτικό και τι άφησε πίσω του, εύκολα θα μπορούσαν να διαγνώσουν την τεράστια απόσταση που τους χωρίζει από ένα πολιτικό που ήταν πολύ πιο μπροστά από την εποχή του. Στο Δημοκρατικό Συναγερμό οφείλουν ως το καλύτερο μνημόσυνο προς τον ιδρυτή τους, να εντρυφήσουν στη δράση του, τον πολιτικό λόγο, εντός και εκτός Δημοκρατικού Συναγερμού. Σε κομματικό και εθνικό επίπεδο. Οι ανα την Κύπρο «κληριδικοί» έχουν την υποχρέωση να συνεισφέρουν προκειμένου να συμβάλουν στην καλλιέργεια μιας πολιτικής κουλτούρας που έφερε στην Κύπρο, ο Γλαύκος Κληρίδης και την πήρε , δυστυχώς, μαζί του αναχωρώντας για την αιωνιότητα… Η διχοστασία και οι συνεχιζόμενες αντιπαλότητες, δημόσιες και υπόγειες, με αφετηρία τις προεδρικές εκλογές του 2023, δεν επουλώνονται απλώς τις καλύπτουν κάτω από το χαλί. Μια σπίθα ηθελημένη ή όχι είναι ικανή να τινάξει στο αέρα το οικοδόμημα της Πινδάρου, αφού δεν φαίνεται να γίνεται πολιτική συζήτηση ικανή να κλείσει το μέτωπο που άνοιξε προεκλογικά και συντηρείται για διάφορους λόγους και σκοπιμότητες, όχι από ένα πολιτικό πρόσωπο και μόνο. Αυτό είναι απαιτούμενο για να μετουσιώνονται σε πολιτική δράση, πρωτοβουλίες όπως αυτή του προέδρου του Ινστιτούτου Γλαύκος Κληρίδης, Χάρη Γεωργιάδη. Γιατί κατά κύριο λόγο το στοίχημα αφορά τον ίδιο το Δημοκρατικό Συναγερμό και είναι η ηγετική του ομάδα που καλείται να το κερδίσει…
Στην εκδήλωση καταγράφηκε ένα ακόμη στοιχείο , το οποίο ανέδειξε πολύ εύστοχα η Αναστασία Παπαδοπούλου: « (…) Για εμένα προσωπικώς το κέρδος δεν ήταν μόνο ο καλός βαθμός. Ήταν ότι επιβεβαίωσε την επιλογή μου, τότε, να αρχίσω τις σπουδές μου μελετώντας αυτό που αγαπούσα, την Ιστορία, αλλά και την μετέπειτα επιλογή μου να συνεχίσω στη Νομική. Επειδή, όπως θα ακούσετε στη συνέντευξη, όταν κάποιος επιλέγει να υπηρετήσει τη δικαιοσύνη, οφείλει να παίρνει θέση ενάντια σε αυτά που την απειλούν, ενάντια σε αυτά που απειλούν τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επειδή η νομική γνώση δίνει τα όπλα για να επιλέγεις πάντα να βρίσκεσαι στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Πέραν όλων των άλλων, θα ήθελα να αναδείξω την ύπαρξη αυτής της οπτικογραφημένης συνέντευξης και σε σχέση με την ιστορική καταγραφή. Αυτή τη διάσταση είμαι βέβαιη ότι μπορούν να την εξηγήσουν καλύτερα οι ιστορικοί, που ασχολούνται επισταμένα με την έρευνα, όμως αξίζει να συνειδητοποιήσουμε ότι, παρά το γεγονός πως πολλά πράγματα είναι λίγο-πολύ «κοινή γνώση» σε συλλογικό επίπεδο, αυτό δεν αρκεί…
Χρειάζεται να γίνεται ΚΑΙ καταγραφή τους (είτε μέσω γραπτών μαρτυριών, είτε μέσω οπτικογραφημένων συνεντεύξεων, είτε μέσω άλλων τρόπων) ακριβώς για να «επιβιώνουν» στο χρόνο… Το λέω αυτό γιατί, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά και γενικά την ιστορία των τελευταίων 70-80 χρόνων του νησιού μας, οι πρωταγωνιστές είναι γνωστοί, ο ρόλος τους είναι αδιαμφισβήτητος, αλλά αυτό δεν αρκεί, χρειάζεται να γίνει και καταγραφή και αρχειοθέτηση μαρτυριών, διηγήσεων και γεγονότων ακριβώς για να επιβιώσουν στο χρόνο, μετά που οι πρωταγωνιστές τους «φεύγουν» από τη ζωή…»
Ο τόπος και ο λαός πλήρωσε κατά καιρούς βαρύτατο τίμημα από στρεβλές ερμηνείες, θεάσεις και «ιστορίες» που ακόμη και σήμερα δεν επιτρέπουν ούτε καν ένα ανοιχτό δημόσιο πόσο μάλλον και επιστημονικό διάλογο, για πρόσωπα και γεγονότα που καθόρισαν την Κυπριακή Δημοκρατία, την ιστορία της, για να μην πούμε και το μέλλον της …
Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Γλαύκος Κληρίδης, Χάρης Γεωργιάδης στάθηκε στην τελευταία αποστολή του σμηνία, τότε, του βρετανικού στρατού, Γλαύκου Κληρίδη, κλείνοντας με αξιοπρέπεια και το μαύρο κεφάλαιο της πολιτικής αθλιότητας που έγινε σε βάρος του πρώην Προέδρου, εξιστορώντας τα γεγονότα και σημειώνοντας: «Ο Κληρίδης βίωσε τον πόλεμο και γι’ αυτό ήθελε την ειρήνη. Αλλά ταυτόχρονα ήξερε ότι η πολιτική του κατευνασμού δεν οδηγεί στην ειρήνη. Γι’ αυτό και η ειλικρινής του ετοιμότητα να διαπραγματευτεί κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, συνοδεύτηκε από την αποφασιστική ενίσχυσης της αμυντικής μας θωράκισης και την μεθοδική εκείνη προσπάθεια που οδήγησε στην ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εξάλλου, η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ήταν το αποτέλεσμα της νίκης του ελεύθερου κόσμου στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το γεγονός ότι ως πρόεδρος οδήγησε την Κύπρο στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, αποτελούσε -κατά κάποιο τρόπο- μια δικαίωση και για τον σμηνία Γλαύκο Κληρίδη».
Άκρως εύστοχη η υπόδειξη του Χάρη Γεωργιάδη, όπως ήχησε, στ’ αυτιά όσων τον άκουσαν, μεταξύ των οποίων ήταν και κάποιοι που εύκολα αναπετούν τη σπάθα τους για να πλήξουν εσωκομματικούς αντιπάλους, είτε υπάρχουν είτε δημιουργούνται, για να συντηρείται μια αναταραχή που ενδεχομένως πιστεύουν ότι λειτουργεί πολιτικά υπέρ τους και τους κρατά στην επικαιρότητα: «Κανείς από εμάς σήμερα, δεν μπορεί να αντιληφθεί πλήρως τα όσα ο Γλαύκος Κληρίδης βίωσε εκείνα τα χρόνια. Τις κακουχίες, τις δοκιμασίες, το σκληρό πρόσωπο του πολέμου. Όμως είμαι πεπεισμένος ότι εκείνα ακριβώς τα βιώματα διαμόρφωσαν καθοριστικά την πολιτική προσωπικότητα του Κληρίδη. Την νηφαλιότητα, την καθαρότητα της σκέψης, τη διάθεση να λαμβάνει δύσκολες αποφάσεις. Ποτέ δεν επέλεξε την εύκολη οδό των συνθημάτων ή της επίπλαστης εικόνας. Δεν τα χρειαζόταν αυτά ο Κληρίδης. Αντιθέτως θεωρούσε ότι είχε λάβει μια δεύτερη ευκαιρία, την οποία δεν είχε ο Shoesmith, ο Skelley και πολλοί άλλοι συμπολεμιστές του, και ήταν αποφασισμένος να την αξιοποιήσει σωστά για το καλό της πατρίδας του»…
