Μετεκλογικά ρίχτερ στο κομματικό σκηνικό- Η πρώτη ματιά στο αποτέλεσμα για ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ

Ο εκλογικός σεισμός της περασμένης Κυριακής ήταν μεγάλος και οι προεκτάσεις του στο κομματικό σκηνικό τεράστιες, προκαλώντας ένα τεράστιο σοκ. Μια βδομάδα μετά και απόηχος δεν έχει ακόμα καταλαγιάσει. ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ ήταν τα πρώτα κόμματα που επιχείρησαν να κάνουν μια πρώτη ανάγνωση του σκηνικού την εβδομάδα που πέρασε σε επίπεδο συλλογικών οργάνων, χωρίς ωστόσο να τολμήσουν να μπουν βαθιά στη συζήτηση. Ο ΔΗΣΥ σε επίπεδο εκτελεστικού γραφείου και επαρχιακών επιτροπών, το ΑΚΕΛ σε Πολιτικό Γραφείο και το ΔΗΚΟ σε επίπεδο Γραμματείας.

>> ΔΗΣΥ: Κράτησε στην πίεση … «ελεφάντων» και άλλων

Η κάλπη των ευρωεκλογών είχε δύο νικητές. Ο ένας ήταν ο Φειδίας Παναγιώτου και ο δεύτερος ήταν η Αννίτα Δημητρίου, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Ο πρώτος διότι έφερε τα πάνω κάτω, η δεύτερη διότι άντεξε και κράτησε στην πανταχόθεν πίεση. Το αποτέλεσμα των εκλογών μπορεί να μην είναι για πανηγυρισμούς στην Πινδάρου, ωστόσο υπό τα δεδομένα μπορεί να ερμηνευθεί και ως νίκη.

Αυτό εξηγεί και την αυθόρμητη και για πολλούς υπερβολική αντίδραση της ηγεσίας του κόμματος την Κυριακή το βράδυ μετά την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων. Η νύκτα της Κυριακής, θα μπορούσε να ήταν και νύκτα του Αγίου Βαρθολομαίου για τον Δημοκρατικό Συναγερμό για αυτό και η ανακούφιση από τη διάσωση, βγήκε και ως πανηγυρισμός.

Η κάλπη των ευρωεκλογών ήταν το πρώτο και μεγάλο ζητούμενο και η οποία θα ήταν ουσιαστικά και το σωσίβιο για τον Δημοκρατικό Συναγερμό. Η αποτυχία σε ο,τι αφορά την κάλπη των εκλογών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη με τον τρόπο που εξελίχθηκε το σκηνικό όλο το προηγούμενο διάστημα. Θα ήταν όμως πολύ πιο δύσκολα διαχειρίσιμη η κατάσταση αν η κάλπη δεν έβγαζε πρώτο κόμμα τον ΔΗΣΥ στις ευρωεκλογές ή αν έχανε έδρα. Ο διπλός αυτός στόχος έχει επιτευχθεί και πάνω σε αυτή την επιτυχία είναι που καλείται η ηγεσία του κόμματος να προχωρήσει στην επόμενη μέρα.

Η μεταβατική περίοδος και το επιχείρημα για ανάγκη ισορροπίας μεταξύ των διαφόρων στρατοπέδων έχει πλέον περάσει. Το μεγάλο στοίχημα για τον Δημοκρατικό Συναγερμό ήταν να καταφέρει να αντέξει στην πίεση που δεχόταν και εκ των έσω και εκ των έξω. Το κατάφερε. Συνεπώς πλέον επί τάπητος, τίθενται τα εξής ζητήματα:

>> Οι ελέφαντες, μπαινόβγαιναν κατά καιρούς στο δωμάτιο και με διάφορους τρόπους. Λέχθηκαν πολλά και διάφορα, είτε ως κουτσομπολιά είτε ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα   και το ρόλο που διαδραμάτισαν τα διάφορα κέντρα εξουσίας εντός και εκτός κόμματος.

1^ον: Για το εάν στήριξε ή όχι την υποψηφιότητα Νικολαΐδη στη Λεμεσό ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης, ή αν δούλεψε παρασκηνιακά για άλλο υποψήφιο. Υπάρχει καχυποψία έναντι του από μερίδα συναγερμικών που κάνουν λόγο για παρεμβάσεις του.

2^ον: Για το ρόλο του τέως προέδρου του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου, ο οποίος λίγες μέρες πριν από τις εκλογές πήρε σβάρνα όλα τα podcast ξύνοντας πληγές του κόμματος. Ως κουτσομπολιό κυκλοφορεί και ότι παρασκηνιακά συμβούλευε και καθοδηγούσε τον Φειδία Παναγιώτου στις ευρωεκλογές, στέλνοντας του ψήφους. Παρόλο ότι ήταν παρών σε συγκεντρώσεις του Νίκου Τορναρίτη, εντούτοις υπάρχει μία καχυποψία έναντι του κατά πόσο στήριξε την υποψηφιότητα του. Δυσαρέσκεια υπάρχει προς το πρόσωπο του και εκ μέρους υποψηφίων ευρωβουλευτών. Τα υπονοούμενα Φουρλά για φάγωμα του ιδίου και της Αννίτας, είναι προφανές που στρέφονται.

>> 3^ον: Οι παρεμβάσεις Προεδρικού και ο υπόγειος πόλεμος που, πιστεύουν στην ηγεσία του κόμματος, ότι δέχεται ο ΔΗΣΥ από το κυβερνητικό στρατόπεδο. Αυτό το οποίο συζητείται είναι ότι το Προεδρικό δεν έδειξε ανάλογη ευαισθησία με αυτή για τον Ανδρέα Παπαχαραλάμπους,  στην περίπτωση του Κωστάκη Κωσταντίνου ως υποψήφιου περιφερειάρχη Πάφου και Νίκου Τορναρίτη ως υποψήφιου Δημάρχου Λευκωσίας, παρόλο ότι στήριξαν την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη και ο λόγος είναι ότι ήταν υποψήφιοι του ΔΗΣΥ και ως εκ τούτου η ήττα τους, θα είχε αντίκτυπο και στην ηγεσία του κόμματος. 

>> 4^ον: Οι κακοί χειρισμοί της ίδιας της ηγεσίας του κόμματος στις επιλογές υποψηφίων για τις τοπικές εκλογές οι οποίοι δημιούργησαν δυσαρέσκειες, μουρμούρα, αλλά και πολλούς αντάρτες υποψήφιους. Η περίπτωση της Λευκωσίας είναι ενδεικτική. Εκ των πραγμάτων η επιλογή  Τορναρίτη αποδείχθηκε λανθασμένη και σε αυτό συνέβαλαν και τα όσα προηγήθηκαν. Αντίθετα στη Λεμεσό η υποψηφιότητα Νικολαΐδη δεν κέρδισε όμως φαίνεται ότι συγκράτησε τα ποσοστά του κόμματος στην επαρχία. Η υποψηφιότητα Κωστάκη Κωσταντίνου δεν πέτυχε εκλογή και αυτό είναι που μετρά, αλλά κρίνεται και σε σχέση με τον χειρισμό που έγινε στην περίπτωση του Δήμου Στροβόλου. Ο Ανδρέας Παπαχαραλάμπους βγήκε εκτός κάδρου συζήτησης λόγω της στάσης του στις προεδρικές εκλογές, κάτι που δεν ίσχυσε την περίπτωση Κωστάκη Κωσταντίνου.

Η ηγεσία του κόμματος και ιδιαίτερα η Αννίτα Δημητρίου, καλείται πλέον να δείξει ότι μπορεί και να κλείσει την πόρτα στους διάφορους ελέφαντες και κυρίως, να αποδείξει ότι μπορεί να «γεμίσει» την καρέκλα του προέδρου του ΔΗΣΥ. Σε αντίθετη περίπτωση, η συνέχιση αυτής της κατάστασης, θα οδηγήσει το κόμμα σε μία σταδιακή περαιτέρω αποσύνθεση.

>>ΑΚΕΛ: Σε αχαρτογράφητα νερά…

Το κλίμα στην Εζεκία Παπαϊωάννου δεν είναι αυτό που θα ήθελε και ίσως να ανέμενε κάποιος από την ηγεσία του κόμματος της Αριστεράς. Ο Στέφανος Στεφάνου ακόμα και στο τελικό του μήνυμα προς το εκλογικό σώμα την Παρασκευή πριν από τις εκλογές μιλούσε για νέο εκλογικό χάρτη. Και ασφαλώς δεν εννοούσε τη περίπτωση της υποψηφιότητας Φειδία Παναγιώτου αλλά τη θέση του ΑΚΕΛ. Ήταν κρυφό μυστικό άλλωστε ότι στο κόμμα της Αριστεράς, παρόλο ότι δημόσια δεν το έθεταν ως εκλογικό στόχο, φλέρταραν με την πρωτιά.

Τα πολλά εσωκομματικά μέτωπα στον Δημοκρατικό Συναγερμό και οι αδυναμίες και τα προβλήματα των υπόλοιπων κομμάτων του κέντρου, δημιουργούσαν ένα σκηνικό το οποίο για το ΑΚΕΛ ήταν ευνοϊκό. Έβγαζε προς τα έξω την εικόνα ενός κόμματος σοβαρού, έχοντας στην ηγεσία του ένα άτομο με υψηλή αποδοχή από την κοινωνία. Ο Στέφανος Στεφάνου, είναι μετά την Αννίτα Δημητρίου, ο δεύτερος πιο δημοφιλής πολιτικός αρχηγός.

Το ΑΚΕΛ, κατάφερε επίσης ως κόμμα να βγει από την απομόνωση, σε ο,τι αφορά εκλογικές συνεργασίες στις τοπικές εκλογές και να μπει δυναμικά ξανά στο προσκήνιο. Στο μανίκι είχε επίσης ως κρυφό άσσο και την ψήφο των Τουρκοκυπρίων με όλες τις ενδείξεις και τις πληροφορίες να αναφέρουν ότι η συμμετοχή τους φέτος θα ήταν αυξημένη, ίσως και διπλάσια από την προηγούμενη φορά. Υπό αυτά τα δεδομένα, το σκηνικό ήταν ιδανικό και μέχρι την Παρασκευή πριν από τις εκλογές υπήρχε η εντύπωση στα στελέχη του κόμματος, ότι το ΑΚΕΛ θα ήταν έστω και οριακά πρώτο κόμμα.

Τι πήγε λάθος; Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που φαίνεται ότι μπαίνουν στο μικροσκόπιο της ηγεσίας του κόμματος, χωρίς ωστόσο να υπάρχει μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αυτό διαφάνηκε και από την μακροσκελή ανακοίνωση μετά την πρώτη συνεδρία του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος την περασμένη Τετάρτη. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει έντονος προβληματισμός ως προς τα επόμενα βήματα και τους στόχους που έχουν τεθεί από πλευράς ηγεσίας μέχρι το 2028, με ενδιάμεσο σταθμό τις βουλευτικές εκλογές του 2026.

Απ’ εκεί και πέρα, ως σημεία συζήτηση μπαίνουν διάφορα.

>> Πρώτον: Το κόμμα απώλεσε σε ποσοστά. Είχε όμως μικρή αύξηση σε απόλυτο αριθμό ψήφων, σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2019.

>> Δεύτερον: Στην πρώτη ανάγνωση των αποτελεσμάτων καταγράφεται το γεγονός ότι, ενώ στα ψηφοδέλτια των τοπικών εκλογών παγκύπρια το ΑΚΕΛ κατέγραψε άνοδο, η ψήφος προς την κάλπη των ευρωεκλογών έχανε το δρόμο. Η ανάδειξη του θετικού αποτελέσματος των εκλογών για την Τοπική Αυτοδιοίκηση βοηθά στην επικοινωνιακή διαχείριση μετεκλογικά. Επί της ουσίας όμως προβληματίζει έντονα το γεγονός ότι ενώ ψήφιζαν, όχι μόνο υποψηφίους που στήριζε το ΑΚΕΛ, αλλά και ψηφοδέλτια δημοτικών και κοινοτικών συμβούλων του κόμματος, γύριζαν την πλάτη στο ευρωψηφοδέλτιο.

>> Τρίτον: Από την εξίσωση της αποτίμησης του αποτελέσματος δεν μπορεί να απουσιάζει και η σύνθεση του ευρωψηφοδελτίου. Εκ του αποτελέσματος και εάν ακόμα το ΑΚΕΛ δεν έχανε τη δεύτερη έδρα, πέραν από τον Γιώργο Γεωργίου, οι σταυροί προτίμησης των υπόλοιπων, κυμάνθηκαν σε μέτρια έως χαμηλά επίπεδα. Η Άννα Θεολόγου ως δεύτερη ήταν ασφαλώς επιτυχία για την ίδια, αλλά την ίδια ώρα δεν έφερε ψήφους από εκτός ΑΚΕΛ. Οι φήμες περί κακών σχέσεων ηγεσίας του κόμματος και Νιαζί Κιζίλγιουρεκ αλλά και η δυσαρέσκεια πολλών ακελικών για θέσεις και πολιτικές του τέως ευρωβουλευτή, αποτυπώθηκαν και στην κάλπη. Η Σταύρη Καλοψιδιώτη παρόλο ότι θεωρείτο ως μία ποιοτική επιλογή από το κομματικό ράφι, εντουτοις δεν ήταν ευρέως γνωστή, ενώ ο Άντρος Καραγιάννη και η Μέλανη Στέλιου έμεναν ακόμα πιο κάτω.

>> Τέταρτον: Οι Τουρκοκύπριοι τελικά δεν ήρθαν στις κάλπες. Ψήφισαν λίγο λιγότεροι από τις εκλογές του 2019. Πέραν από τον προβληματισμό για τη μη συμμετοχή τους, εγείρονται ερωτηματικά και για τις πληροφορίες που έφταναν στο κόμμα καλλιεργώντας προσδοκίες για αυξημένη συμμετοχή.

>> Πέμπτο: Σε τοπικό επίπεδο καταγράφηκαν αντιδράσεις και δυσαρέσκεια με αποφάσεις του κόμματος σε ο,τι αφορά την Τοπική Αυτοδιοίκησης. Παρόλο ότι δεν βγήκε προς τα έξω αυτή η εικόνα, εντούτοις φαίνεται ότι επηρέασε και ο αντίκτυπος της αποτυπώθηκε στην κάλπη.

>> Έκτο: Υποδεικνύεται από ορισμένους ότι σε οργανωτικό επίπεδο το ΑΚΕΛ έχει πρόβλημα το οποίο δεν είναι μεν τωρινό, αλλά δεν κατάφερε να επιλύσει. Η νέα ηγεσία έφερε νέο αέρα επικοινωνιακά, αλλά δεν αντιμετώπισε ακόμα εσωτερικά ζητήματα.

>> Έβδομο: Στην εξίσωση μπαίνει και η προεκλογική εκστρατεία του κόμματος. Υπάρχει κριτική για αποτυχία ανάδειξης του διακυβεύματος των εκλογών. Δεν ικανοποιούσε ο στόχος απλά για διατήρηση των δύο εδρών, όπως δεν ικανοποιούσε και η πρόταξη της θέσης ότι το ΑΚΕΛ είναι η δύναμη διεκδίκησης στην Ευρώπη. Επίσης δεν κατάφερε πολιτικοποιήσει την προεκλογική εκστρατεία και να δώσει την κατεύθυνση που θα ήθελε για να δείξει, όπως ήταν ο στόχος, ότι υπερέχει έναντι της ηγεσίας του ΔΗΣΥ. Εν τέλει βέβαια, όπως εξελίχθηκε το σκηνικό, διαφάνηκε ότι η κοινωνία είχε άλλα κριτήρια.

>> Όγδοο: Το νεοσυσταθέν κόμμαVOLT και οι απώλειες οι οποίες μπορεί να είχε το κόμμα της Αριστεράς προς αυτό, δεν αξιολογήθηκε σωστά. Το φαινόμενο Φειδίας Παναγιώτου μπορεί να μην μπορούσε να προβλεφθεί, όμως στην περίπτωση του VOLT όπως και παλαιότερα στην περίπτωση του κόμματος των κυνηγών, ίσως να μπορούσε να γίνει καλύτερη διαχείριση.

ΔΗΚΟ: Νικόλας σε… περιπέτειες

Έχασε ποσοστά, έχασε όμως και σε απόλυτους αριθμούς ψήφων. Το ΔΗΚΟ έχει πλέον μονοψήφιο αριθμό ποσοστών και από 3^ο κόμμα και με ρόλο ρυθμιστή, είναι 5^ο και στα όρια να μπει στη ζώνη των λεγόμενων μικρών κομμάτων. Η προσπάθεια να αναδειχθεί η κάλπη των τοπικών εκλογών όπου εκεί τα αποτελέσματα είναι καλύτερα, γίνεται καθαρά για επικοινωνιακούς λόγους αφού και τα ίδια τα στελέχη του ΔΗΚΟ αναγνωρίζουν πώς το αποτέλεσμα της Κυριακής είναι κακό.

Ήδη υπάρχει έντονη μουρμούρα στο χώρο του ΔΗΚΟ και η πρώτη συνεδρία της Γραμματείας του ΔΗΚΟ την περασμένη Τετάρτη κατέγραψε αρκετές αντιδράσεις, παρόλο ότι προς τα έξω η εικόνα που βγήκε ήταν ότι υπήρχε απλά ένας προβληματισμός. Υπήρχαν μέλη της Γραμματείας που μίλησαν για ευθύνες για το αποτέλεσμα που πρέπει να αναληφθούν. Μάλιστα, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, στην απάντηση από μέρους της ηγεσίας ότι «είναι συλλογικές οι ευθύνες» υπήρξε δυσαρέσκεια και δυσφορία.

Αυτό το οποίο σημειώνουν δηκοϊκοί κύκλοι είναι ότι για πρώτη φορά υπάρχει έντονο αίσθημα αμφισβήτησης και κριτικής προς το Νικόλα Παπαδόπουλο. Δεν τέθηκε θέμα για διενέργεια εκλογών διότι ήταν όντων κοινή η αντίληψη ότι ενδεχομένως μια τέτοια απόφαση να οδηγούσε σε περαιτέρω εσωστρέφεια το κόμμα. Από την άλλη όμως δεν πρέπει να αποκλείεται ως επιλογή στο τραπέζι. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος δέχεται κριτική για πολλά θέματα και επιλογές που έγιναν και είχαν αντίκτυπο στο ΔΗΚΟ.

Ποια όμως μπορεί να είναι η διάδοχη κατάσταση; Η προσοχή κάποιων στρέφεται προς την αναπληρώτρια πρόεδρο του κόμματος. Η Χριστιάνα Ερωτοκρίτου μέχρι στιγμής δεν έχει ανοίξει τα χαρτιά της και είναι άγνωστο αν θα το πράξει, παρόλο ότι εσωκομματικά, όπως λένε οι πληροφορίες, δείχνει ότι διαφωνεί με αρκετούς χειρισμούς. Η διαφωνία των δύο δεν είναι σημερινή αλλά έρχεται από το παρελθόν, όπου αρκετές φορές καταγράφηκαν διαφωνίες σε ζητήματα πολιτικής τού κόμματος. Από την άλλη όμως, αν αυτή η διαφωνία δεν μετουσιωθεί σε κάποια κίνηση ή δεν εκφραστεί δημόσια, η επίρριψη ευθυνών θα πάρει και την ίδια ως δεύτερη τη τάξη.

Στην εξίσωση μπαίνει ασφαλώς και ο ρόλος πλέον του κόμματος στην Κυβέρνηση Χριστοδουλίδη και ο αντίκτυπος στο κόμμα. Υπάρχουν όμως κάποια εύκολα ζητήματα προς προβληματισμό.

>> Πρώτον: Μέχρι την Παρασκευή πριν από τις εκλογές της περασμένης Κυριακής, ο Νικόλας Παπαδόπουλος κορύφωνε την προεκλογική του εκστρατεία έχοντας ως κύριο άξονα την ανάδειξη του κυβερνητικού έργου. Η στρατηγική αυτή επένδυε στο ότι θα έστελνε το μήνυμα ότι το ΔΗΚΟ είναι συγκυβέρνηση και άρα ο κόσμος του καλείται να υπερασπιστεί τις επιλογές του ως κόμμα εξουσίας. Καθησύχαζε κατά κάποιο τρόπο και την καχυποψία με την οποία βλέπουν τον ρόλο του ΔΗΚΟ τα ίδια τα μέλη του κόμματος, στο κυβερνητικό σχήμα καθώς η αντίληψη που επικρατεί είναι ότι το τοπίο είναι θολό.

Η στρατηγική αυτή όμως εμπεριείχε και το στοιχείο του ρίσκου διότι τυχόν εκλογική αποτυχία, θα έβαζε αυτόματα στο τραπέζι και το σενάριο εξόδου από το κυβερνητικό σχήμα. Με το συγκεκριμένο όμως αφήγημα μέχρι την τελευταία μέρα της προεκλογικής , δεν θα ήταν εύκολο η αλλαγή πολιτικής γραμμής και διαλεκτικής μετεκλογικά. Αυτό είναι ένα σημείο που τίθεται ως προβληματισμός από τα στελέχη του κόμματος. Μετά την πρώτη συνεδρία της Γραμματείας την περασμένη Τετάρτη, βγήκε προς τα έξω η θέση ότι υπάρχει δυσαρέσκεια για φθορά από την Κυβέρνηση. Αυτό είναι γεγονός, όμως την ίδια ώρα τίθεται θέμα αξιοπιστίας και για το ίδιο το ΔΗΚΟ εάν από την λογική της ανάδειξης του κυβερνητικού έργου περάσει αυτόματα στην γραμμή του «φεύγουμε» για να σωθούμε.

>> Δεύτερο: Επιπλέον, στον όλο προβληματισμό έρχεται και κάτι από το παρελθόν.

«Αν δεν έβαζες υποψηφιότητα σε αυτές τις εκλογές, θα έπρεπε να σε είχαμε εφεύρει, γιατί είσαι ο Πρόεδρος που χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο τόπος». Αυτή η αναφορά του Νικόλα Παπαδόπουλου προς τον Νίκο Χριστοδουλίδη τον Μάιο του 2023, δύο μήνες δηλαδή μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας, είχε τότε σχολιαστεί ευρέως. Η υποψηφιότητα Νίκου Χριστοδουλίδη είχε τότε δώσει διέξοδο στο ΔΗΚΟ, όπως και στα άλλα δύο κόμματα του ενδιάμεσου χώρου, πίσω από την οποία ενδεχομένως έκρυψαν και δικές τους αδυναμίες. Μπήκαν στη μάχη των προεδρικών στηρίζοντας την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη, ουσιαστικά εν λευκώ. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης δήλωνε ανεξάρτητος και όποιος συμφωνούσε με το πρόγραμμα διακυβέρνησης του, ήταν ευπρόσδεκτος να τον στηρίξει, όπως έλεγε.

Παρόλο ότι τυπικά δόθηκαν γραπτώς από πλευράς ΔΗΚΟ μια σειρά από θέσεις με τις οποίες συμφώνησε και υιοθέτησε, όπως λέχθηκε τότε, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, στην ουσία η συνεργασία των δύο πλευρών δεν έγινε στη βάση ενός πολιτικούς πλαισίου.

Αυτό καθιστά ακόμα πιο δύσκολη τη θέση σήμερα της ηγεσίας του κόμματος στην αναζήτηση διαφυγής από το κυβερνητικό σχήμα ως αιτιολόγηση του κακού αποτελέσματος της περασμένης Κυριακής. Ουσιαστικά αντιλαμβάνεται και η ίδια ότι σε κάθε περίπτωση, η ευθύνη για τις επιλογές που έγιναν για τις προεδρικές εκλογές του 2023, γυρίζει πίσω και προς την ίδια όταν σήμερα πλέον το θέμα της αποχώρησης από το κυβερνητικό σχήμα, προβάλει ως μία διέξοδος. Διότι αυτό το οποίο επισημαίνουν κάποιοι είναι ότι αν υπήρχε ένα πλαίσιο συνεργασία, θα μπορούσαν να αναδειχθούν ως επιχειρήματα ή μη υλοποίηση του, ή η μη τήρηση βασικών πυλώνων αυτού. Δεν υπάρχει όμως…

Τέλος, η συζήτηση περί ενοποίησης του χώρου του Κέντρου την οποία επιδιώκουν να ανοίξουν κάποιοι, στην παρούσα φάση φαίνεται ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας.