Ο Τάσος Μητσόπουλος επαναπατριζόμενος μετά από θητεία γόνιμη σε πολιτικά γραφεία γνωστών πολιτικών προσωπικοτήτων στην Ελλάδα, όπως ο νυν Υπουργός Οικονομικών Κωστής Χατζηδάκης, η Βιργινία Τσουδερού, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, έντονα ευρωπαϊστής, έφερε ένα άλλο αέρα στα κομματικά πράγματα του τόπου. Εδραίωσε την κουλτούρα των επιχειρημάτων, του διαλόγου, του σεβασμού της αντίθετης άποψης.
Εξού και ξεχώριζε όχι μόνο στο δικό του κομματικό χώρο αλλά και από τους άλλους πολιτικούς χώρους που ήταν απέναντί του. Λειτούργησε και στο Δημοκρατικό Συναγερμό, και στη Βουλή και στα δύο Υπουργεία που υπηρέτησε, το Μεταφορών και το Άμυνας στη βάση των προσωπικών του αξιών και αρχών κάνοντας τη διαφορά. Μια διαφορά που είναι έκδηλα πιο ορατή, σήμερα, δέκα χρόνια μετά τον αδόκητο χαμό του, σε ένα κομματικό σκηνικό υπερβολικά τοξικό, όπου υπερισχύει το «εγώ» του «εμείς», η ατάκα αντί των επιχειρημάτων, η εικόνα αντί της παραγωγής πολιτικής…
Ο Τάσος Μητσόπουλος ήταν ο πολιτικός που θα μπορούσε να πάρει το κόμμα του και γιατί όχι την Κυπριακή Δημοκρατία βήματα μπροστά. Έφυγε όμως πολύ νωρίς, αφήνοντας πίσω του κενό δυσαναπλήρωτο. Δυστυχώς χωρίς να υπάρχουν συνεχιστές του έργου και του πολιτικού του λόγου, ούτε στο Δημοκρατικό Συναγερμό. Από την εποχή που τον «στρατολόγησε» ο Νίκος Αναστασιάδης από τη φοιτητική δράση στην Αθήνα και τα πολιτικά γραφεία γνωστών πολιτικών της Νέας Δημοκρατίας, μέχρι και την ημέρα της αναχώρησής του για την αιωνιότητα, έγραφε ιστορία διαφορετική με έντονο προσωπικό στίγμα. Όπως είχε πράξει και ο Νέστορας του Δημοκρατικού Συναγερμού, Γλαύκος Κληρίδης, που ήταν ένας πολιτικός πολύ πιο προχωρημένος από την εποχή του.
Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά για τα πολιτικά πράγματα του τόπου, αν μπορούσε «να περπατήσει» πολιτικά η επιθυμία του να διαγωνιστεί για την προεδρία του Δημοκρατικού Συναγερμού, μετά την εκλογή του Νίκου Αναστασιάδη στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, το 2013. Προτιμούσε αυτό τον στίβο, από τον υπουργικό θώκο, και το είχε εκμυστηρευθεί στον «πολιτικό του πατέρα» όπως και σε πολλούς φίλους και δικούς του ανθρώπους. Για λόγους που δεν είναι της παρούσης η επιλογή του αυτή, δεν δοκιμάστηκε ποτέ. Με τη ματιά του σήμερα, μια τέτοια μετάβαση θα ταρακουνούσε σύσσωμο το κομματικό οικοδόμημα του τόπου και θα επέβαλλε αλλαγές καθόλα επιβεβλημένες ακόμη και τώρα. Για το καλό της Κυπριακής Δημοκρατίας και του κόσμου που νιώθει προδομένος από όσους τάχθηκαν δήθεν να τον υπηρετούν… Και οι αλλαγές δεν θα σάρωναν τα ζιζάνια μόνο στο Δημοκρατικό Συναγερμό, θα συμπαρέσυραν αναγκαστικά και όλους τους άλλους χώρους σε ποιοτική αλλαγή και αναβάθμιση.
Μάς συνέδεε φιλία πολλών χρόνων, προτού γίνει αναγνωρίσιμος στην Κύπρο. Ξεχώριζε από τότε. Συνεργαστήκαμε αργότερα όταν φιλοξενούσα στον «Φ» απόψεις του που είναι σήμερα παρακαταθήκες πολύτιμες για παλιούς και νέους πολιτικούς όχι μόνο του χώρου του αλλά τούτου του τόπου, για να έχουμε ένα μέλλον πιο φωτεινό και πιο καθαρό, έτσι όπως το οραματιζόταν ο Τάσος. Και το τιμητικό βιβλίο που ετοίμασε το Ινστιντούτο Γλαύκος Κληρίδης αυτό το δρόμο έρχεται να υπηρετήσει.
Οι παρακαταθήκες του Τάσου Μητσόπουλου επίκαιρες όσο ποτέ
«Τάσος Μητσόπουλος: Όραμα και Πίστη για την Κύπρο και την Ευρώπη»- μια οφειλόμενη τιμή σε ένα νέο πολιτικό που έφυγε νωρίς και άφησε πίσω του κενό δυσαναπλήρωτο αλλά και υποθήκες πολιτικής που σήμερα είναι άκρως αναγκαίες για ένα καλύτερο αύριο. Ο πολιτικός λόγος του διαφορετικός, από όλους κατά την παρουσία του στην ενεργό κομματική δράση, από το βήμα της Βουλής αλλά και από το βήμα της Εκτελεστικής Εξουσίας, με επιχειρήματα, μακριά από τοξικότητες από εντυπωσιασμό και λαϊκισμό. Τα αποτυπώματά του όπως καταγράφηκαν στο βιβλίο που ετοιμάστηκε με δικά του κείμενα από το Ινστιτούτο «Γλαύκος Κληρίδης» με πρωτοβουλία του προέδρου του, Χάρη Γεωργιάδη, οδοδείχτης για όσους επιμένουν να πολιτεύονται έξω από το κουτί και όσους έχουν την έφεση να μαθαίνουν για να γίνονται καλύτεροι για τον τόπο. Τίμησαν τη μνήμη του και την πολιτική του διαδρομή πολιτικοί του φίλοι, συνοδοιπόροι, τιμητές της προσωπικότητάς του και του έργου του, στην παρουσία των αγαπημένων του παιδιών και της αδελφής του σε μια σεμνή εκδήλωση στο Λύκειο της Αραδίππου που τιμητικά φέρει το όνομά του.
– Ο Χάρης Γεωργιάδης ανέδειξε το ήθος, την ευπρέπεια του Τάσου Μητσόπουλου όπως και τον αδιαμφισβήτητο ευρωπαϊκό του προσανατολισμό, σημειώνοντας με νόημα ότι: « ο ευρωπαϊκός και εκσυγχρονιστικός προσανατολισμός του Τάσου καθόλου δεν ήταν εις βάρος του αγνού του πατριωτισμού, της ανόθευτης αγάπης του για την Ελλάδα και της βαθιάς του Χριστιανικής Πίστης. Δεν υπέπεσε ποτέ στο σφάλμα, ο Τάσος, να θεωρήσει ότι η σύγχρονη ευρωπαϊκή κεντροδεξιά είναι σε διάσταση με την αγάπη προς την πατρίδα και το σεβασμό στις πίστεις και τις παραδόσεις του ελληνισμού».
«Σε όλα αυτά τα χρόνια, επεσήμανε, σε αυτή την πορεία, ο Τάσος ήταν για μένα φίλος και καθοδηγητής. Ήταν όμως και η ελπίδα ότι θα μπορούσαμε να ανεβάζαμε την πολιτική ψηλά. Και έχω την εντύπωση πως όσο τα χρόνια περνούν, τόσο πιο έντονα αναδεικνύεται το πολιτικό κενό που έχει αφήσει πίσω του ο πρόωρος χαμός του Τάσου Μητσόπουλου».
«Η πολιτική -υπέδειξε ο Χ. Γεωργιάδης- πρέπει να είναι ταυτισμένη με το μέλλον, με την πίστη, με την ελπίδα. Στην πολιτική του διαδρομή ο Τάσος Μητσόπουλος όχι μόνο εξέφρασε αλλά ουσιαστικά ενσάρκωσε το όραμα και την πίστη για μια καλύτερη Κύπρο, για τον ελληνισμό, για την Ευρώπη. Με παραίνεση προς όλους: « Αποτελεί δική μας υποχρέωση να κινηθούμε στο δικό του πρότυπο και να συνεχίσουμε στην δική του πορεία».
– Ο Κωστής Χατζηδάκης, υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, στενός φίλος του Τάσου Μητσόπουλου, σημείωσε πως εκείνο που βαθιά τον συγκινούσε ήταν ο τρόπος που μιλούσε για την Ελλάδα και την Κύπρο. « Έβλεπε τις δυο χώρες ως ένα όλον. Χωρίς εθνικισμούς και πατριδοκαπηλίες Η προστασία των συμφερόντων του Ελληνισμού υπήρξε για αυτόν τον απόλυτο ζητούμενο. Δεν υπήρχαν για αυτόν διαχωριστικές γραμμές. Πίστευε στο Έθνος και αυτό υπηρετούσε. Εργαζόμενος ακατάπαυστα για την ευρωπαϊκή προοπτική της Μεγαλονήσου. Ο ίδιος δεν δίστασε να πει αυτό που πιστεύει ως το καλύτερο για το μέλλον της Μεγαλονήσου, ακόμη και όταν η πλειοψηφία της κοινής γνώμης βρισκόταν απέναντι στη δική του θέση. Όλα τα παραπάνω τα αναγνώρισε η Λάρνακα που τον εξέλεξε βουλευτή. Τα αναγνώρισε ο ΔΗΣΥ με την ανάθεση ευαίσθητων κομματικών θέσεων. Τα αναγνώρισε η Κύπρος ολόκληρη, όταν ανέλαβε υψηλά κυβερνητικά καθήκοντα. Η πολιτική και προσωπική του ακεραιότητα υπήρξε παράδειγμα προς μίμηση και αξιοζήλευτη από όλους. Δεν κατηγορήθηκε ποτέ προσωπικά από κανέναν πολιτικό του αντίπαλο. Δεν τον μέμφθηκε κανείς σε επίπεδο προθέσεων. Δεν βρέθηκε ποτέ κανένας να του θίξει την αξιοπρέπεια και να αμφισβητήσει την άδολη αγάπη του για την πατρίδα».
– Η Αννίτα Δημητρίου μίλησε για ένα άνθρωπο σπάνιο που η λάμψη του δεν ξεθωριάζει ούτε κι όταν τα φώτα θα χαμηλώσουν, ούτε και με την αποχώρηση του, ούτε και με το πέρασμα των χρόνων. Ανέφερε πως «σε μια εποχή που οι πολιτικές συγκρούσεις και οι προσωπικές επιθέσεις φαίνεται ακόμη και σήμερα να καθορίζουν το πολιτικό σκηνικό, ο Τάσος επέλεγε τον δικό του διαφορετικό δρόμο, με πολιτικό κόστος αρκετές φορές. Η αξία της ακεραιότητας, της αλήθειας και της συνέπειας στο δημόσιο λόγο ήταν γι’ αυτόν αδιαπραγμάτευτη. Ήταν συνυφασμένη με τον σεβασμό προς την ίδια την πατρίδα». Με νόημα η κ. Δημητρίου ότι «στον στίβο της πολιτικής, γνωρίζουμε ότι τα κτυπήματα μπορεί να είναι και πισώπλατα και κάτω από τη μέση και ανέντιμα. Ο Τάσος δέχθηκε και τέτοια. Δεν καταδέχτηκε ωστόσο ποτέ να ανταπαντήσει. Δεν υπήρχε ούτε μία στιγμή αμφιταλάντευσης. Ο ίδιος ήταν άλλωστε απελευθερωμένος από τέτοια βαρίδια» . Η συναγερμική πρόεδρος μίλησε για τη φωνή του Τάσου ως μια φωνή «που ξεπερνά τα όρια του χώρου και του χρόνου. Γίνεται διαπεραστική μέσα από την ακρίβεια των νοημάτων και των λέξεων, γίνεται διαχρονική μέσα από την αλήθεια των πιστεύω και τη διορατικότητα μιας προχωρημένης και σύγχρονης σε κάθε εποχή σκέψης».
Επεσήμανε ότι: «Στο τέλος είτε συμφωνούσες, είτε διαφωνούσες ως συνομιλητής έβγαινες κερδισμένος. Γιατί είχες πλούτο και έμπνευση να αντλήσεις. Έτσι και στα γραφτά του, δεν είναι μονοθεματικός, η ματιά του σφαιρική, η αντίληψη του ολοκληρωμένη, η οξυδέρκεια του αξιοθαύμαστη. Κάθε κείμενο κατάθεση ψυχής, από έναν άνθρωπο που είχε δουλέψει πολύ με τον εαυτό του. Ήξερε ποιος είναι, ήξερε και τι αντιπροσωπεύει, ήξερε και που πηγαίνει. Σταθερή πυξίδα τα ιδανικά οι αρχές και οι αξίες του. Ένας γνήσιος Έλληνας, περήφανος Κύπριος και βαθιά Ευρωπαϊστής! Χωρίς ίχνος λαϊκισμού, συνθηματολογίας και φθηνών εθνικιστικών εξάρσεων. Ανέξοδες πλην όμως επικίνδυνες πρακτικές και σε ευρεία πολιτική κατανάλωση. Το «εγώ» δεν τον αφορούσε, μόνο το «εμείς» υπήρχε στη συνείδηση του. Πάνω από όλα για τον Τάσο Μητσόπουλο, ο τόπος και οι άνθρωποι του. Πάνω από όλα η Κύπρος μας. Και αυτήν ακριβώς περιγράφει όπως τη θέλουμε. «Θέλουμε μια Κύπρο με παρουσία, με φωνή, με δράση, με πρωτοβουλίες».
– Η Εύα Μητσοπούλου, μίλησε για την απώλεια του δικού τους ανθρώπου, δέκα χρόνια μετά το χαμό του, που μεγαλώνει καθώς πέραν από την προσωπική του απουσία, απουσιάζει η σκέψη και το στίγμα του, κοινωνικό, πολιτικό, ανθρώπινο και ευρωπαϊκό. «Ο Τάσος πίστευε πολύ στον άνθρωπο. Στις δυνατότητές του. Μέσα από την συμμετοχή μας στην Ενωμένη Ευρώπη, έβλεπε, και έκανε και εμάς να δούμε, με το δικό του οξύ και συνάμα γεμάτο αγάπη βλέμμα, τις δυνατότητες που έχουμε να δημιουργήσουμε έναν άλλο κόσμο, πιο ισχυρό, πιο στοργικό, πιο δίκαιο», θύμισε η αδελφή του για να επισημάνει πως: «Η βαθιά του γνώση του επέτρεπε πάντα να είναι ανοιχτόμυαλος και πράος με τις διαφορετικές απόψεις. Πίστευε ότι η λύση και η ευημερία βρίσκεται στην σύνθεση και όχι στους αποκλεισμούς. Τον φόβο για το διαφορετικό τον μετέτρεπε σε αγκάλιασμα των νέων ιδεών. Επιτάσσουν δε να κάνουμε μια μεγάλη ειρηνική επανάσταση. Σε επίπεδο αντιλήψεων, νοοτροπίας, πολιτικής συμπεριφοράς και πολιτισμού. Να υπερβούμε τα διχαστικά στερεότυπα του παρελθόντος. Να κάνουμε ρήξη με τα νοσηρά κατεστημένα του χτες και του σήμερα που κρατούν καθηλωμένη την κοινωνία μας στην καχεξία και την υστέρηση. (…) Η συνεννόηση, αυτή είναι ο μόνος τρόπος, για τον Τάσο, για να μπορέσουμε να αντισταθούμε στις νέες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε, και να βγούμε νικητές». Πρόσθετα υπέδειξε πως ο Τάσος, εργάστηκε σκληρά από όποιο πόστο και αν υπηρέτησε, για τους κοινούς στόχους του Ελληνισμού. Μακριά από παρωπίδες, αγκυλώσεις και δογματισμούς του παρελθόντος επιδίωκε πάντοτε τον εποικοδομητικό διάλογο, στον οποίο και διακρίθηκε με την νηφαλιότητα και με τον συγκροτημένο τρόπο σκέψης του αλλά και την ζωντάνια και μαχητικότητα του. Σε όλους τους τομείς, ήταν τολμηρός και οραματικός. Αναζητούσε τις συνθήκες για να γίνουν οι απαραίτητες τομές στην κοινωνία, βλέποντας πάντοτε μπροστά και με στόχο να βγούμε από το κοινωνικό και ηθικό τέλμα. Για τον Τάσο, η πολιτική πρέπει να είναι το πεδίο όπου ο λόγος και η αισθητική θα διαπλέκονται σε μια άρρηκτη ενότητα που με τη σειρά της οικοδομεί αυτό που αποκαλούμε «πολιτικό πολιτισμό».
Τόνισε πως το όραμά του για την Ευρώπη είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και υπέμνησε πως τις σημερινές προκλήσεις και αναζητήσεις θα τις έβλεπε σαν ευκαιρίες προκειμένου να αναδείξουμε την απαραίτητη πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα για γενναίες μεταρρυθμίσεις. «Τώρα είναι η ώρα να αποδείξουμε την πίστη μας σε μια σύγχρονη, ισχυρή και δημοκρατική Ευρώπη στη υπηρεσία του πολίτη. Το δίλημμα που βρίσκεται μπροστά μας είναι απλό. Ή θα τολμήσουμε ή θα αποτύχουμε» ήταν το μήνυμα της Εύας Μητσοπούλου, η οποία δεν παρέλειψε να θυμίσει σε όλους πως: «Η παρακαταθήκη που μας άφησε πριν από δέκα χρόνια είναι καθαρή. Όσο καθαρός και διεισδυτικός υπήρξε και ο πολιτικός του λόγος. Να υπερασπιστούμε τις κοινές μας αξίες, τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην αρχή του κράτους δικαίου, στην δημοκρατία. Να συμβάλλουμε όλοι, ως μονάδες και ως σύνολα στην προστασία και τη διαφύλαξη του υπέρτατου αγαθού της ειρήνης και της ασφάλειας. Να φτάνουμε πάντοτε όσο ψηλά το απαιτούν οι περιστάσεις. Προσωπικά, κοινωνικά, πολιτικά. Να μην παραιτούμαστε. Να είμαστε πάντοτε οι καλύτεροι εαυτοί μας».
Νίκος Αναστασιάδης: Πρότυπο πολιτικού ο Τάσος, η απουσία του οποίου γίνεται εντονότερη
Στο πολιτικό ήθος, τη χαρισματικότητά του ως πολιτικού, τη σεμνότητά του, την ευρυμάθεια του, τον πολιτικό του λόγο στάθηκε ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, στο χαιρετισμό του για τον στενό συνεργάτη του στο ΔΗΣΥ και την Προεδρία, Τάσο Μητσόπουλο. Χαιρέτησε την πρωτοβουλία του Ινστιτούτου «Γλαύκος Κληρίδης» και του προέδρου του Χάρη Γεωργιάδη για την έκδοση πολιτικών κειμένων του πολιτικού που έφυγε τόσο νωρίς από τη ζωή. Ο Νίκος Αναστασιάδης ήταν εγκωμιαστικός για τον επί χρόνια συνεργάτη του και οι μαρτυρίες δεν μπορούν να θεωρηθούν υπερβολικές, γιατί τον Τάσο Μητσόπουλο ξεχώριζαν όχι μόνο οι του χώρου του Δημοκρατικού Συναγερμού αλλά και πολιτικοί από όλους τους κομματικούς χώρους :
«Τα όσα ελάχιστα θα καταγράψω, στα πλαίσια μιας σύντομης μαρτυρίας, δεν αποτελούν παρά το επιβαλλόμενο χρέος αλλά και φόρο τιμής σε ένα των εντιμότερων και ικανότερων συνεργατών που ευτύχησα να έχω κατά την 45ετή παρουσία μου στην πολιτική ζωή της πατρίδας μας.
Τον Τάσο Μητσόπουλο, τον ξεχώρισα από τα πρώτα χρόνια ίδρυσης της φοιτητικής παράταξης του ΔΗ.ΣΥ Πρωτοπορία αλλά και από την παράλληλη δράση του σαν ηγετικό στέλεχος της νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας, ΟΝΕΔ. Μια πλούσια δράση που αναδεικνύοντας τα ηγετικά του χαρίσματα τον οδήγησε στην πανηγυρική εκλογή αρχικά ως αντιπροέδρου και εν συνεχεία ως Γενικού Γραμματέα της Νεολαίας του ΕΛΚ, της μαζικότερης οργάνωσης νέων της Ευρώπης.
Η πολιτική δράση που συνοδεύετο με το ήθος, την σεμνότητα, την αξιοπρέπεια και την ευρυμάθεια οδήγησαν την τότε Υφυπουργό Εξωτερικών, Βιργινία Τσουδερού, παραγνωρίζοντας πως ήταν μόλις 24 ετών, να τον προσλάβει σαν ειδικό σύμβουλο της. Είναι τα ίδια γνωρίσματα που οδήγησαν, τέσσερα χρόνια αργότερα τον διακεκριμένο πολιτικό Δημήτρη Αβραμόπουλο, να τον διορίσει διευθυντή του Πολιτικού του Γραφείου. Η αγάπη και η πολυδιάστατη δράση του στην Ευρώπη δεν αφήνουν αδιάφορο τον τότε Ευρωβουλευτή και σημερινό Υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας, Κωστή Χατζηδάκη, ο οποίος στην στελέχωση του Γραφείου του επιλέγει από τους πρώτους, τον Τάσο.
Εκεί τον εντόπισα όταν το 1997 εκλέγηκα πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού. Από τότε είχα το προνόμιο να τον έχω σαν ένα των πολυτιμότερων και στενότερων συνεργατών μου. Από την αρχή της συνεργασίας μας διέκρινα το ξεχωριστό ήθος και ευγένεια, την ενσυναίσθηση αλλά και το μέτρο στην εκφορά του λόγου και των πράξεων.
Γνωρίσματα αλλά και χαρίσματα που ανεδείχθησαν από την ενεργό παρουσία του στα πολιτικά δρώμενα της πατρίδας μας και που οδήγησαν στην πανηγυρική εκλογή του το 2006 και 2011, ως βουλευτή του ΔΗ.ΣΥ. Η κοινοβουλευτική του δράση, η διαλεκτική του προσέγγιση, η πραότητα και η αποφυγή του διχαστικού ή συγκρουσιακού λόγου τον καθιέρωσαν σαν μια καθολικά αποδεκτή προσωπικότητα της πολιτικής ζωής του τόπου.
Μετά την εκλογή μου στη Προεδρία της Δημοκρατίας οι αρετές και οι ικανότητες του Τάσου, μου έδιδαν την βεβαιότητα πως η ανάληψη υπουργικών καθηκόντων αποτελούσε μια επιβεβλημένη αλλά, το σημαντικότερο και μια ασφαλή επιλογή. Και πάλι δε διέψευσε τις προσδοκίες μου. Παρά το σύντομο της παρουσίας του στο Υπουργείο Μεταφορών και εν συνεχεία στο Υπουργείο Μεταφορών και εν συνεχεία στο Υπουργείο Άμυνας άφησε έργο και όραμα.
Εκείνο που δεν μπορώ να παραλείψω, είναι πως ποτέ δεν επιστράτευσε την κολακεία για να ανελιχθεί, ποτέ δεν παρασύρθηκε από την χαρισματική ευγλωττία, που τον διέκρινε, στον λαϊκισμό, ήταν ο πολιτικός του μέτρου και της αλήθειας. Ουδέποτε επιζήτησε την αντιπαράθεση και τον οξύ πολιτικό λόγο για να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα. Ο Τάσος Μητσόπουλος ήταν το πρώτυπο πολιτικού που όσο ο χρόνος περνά τόσο η απουσία του θα γίνεται εντονότερη».
