Γύρω από τις πολύμορφες σχέσεις των ανθρώπων με τον κόσμο των βιβλίων περιστρέφεται η δεύτερη συλλογή μικροδιηγημάτων του Σιδέρη Ντιούδη «Η σελίδα έξι και άλλες μικρές ιστορίες», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αιώρα. 18 μικροδιηγήματα χαράζουν τα όρια ανάμεσα στους δύο κόσμους και στη συνέχεια τα καταλύουν. Ένα βιβλίο διασώζεται από τα σκουπίδια. Ένας εκδότης μετράει τις λέξεις των βιβλίων. Ένας φυλακισμένος αποκτά ένα και μοναδικό βιβλίο. Ένας αναγνώστης κληρονομεί ένα βιβλιοπωλείο με ζωντανά βιβλία κι ένας μικροσκοπικός πάνθηρας ξεπηδάει από τις σελίδες ενός λευκώματος.
–Ποιο είναι το πιο συναρπαστικό χαρακτηριστικό της μικρής αφηγηματικής φόρμας; Πρώτα απ’ όλα η έκταση. Μία, το πολύ δύο σελίδες. Θα πρέπει με λίγες λέξεις να στήσεις μια ιστορία που να μην έχει τίποτα περιττό κι από την άλλη να κρύβει μια τέτοια δυναμική που να εκπλήσσει τον αναγνώστη. Είναι μια συγγραφική πρόκληση που με συναρπάζει και με σαγηνεύει ταυτόχρονα.
–Πότε ολοκληρώνεται ένα μικροδιήγημα; Ολοκληρώνεται δύσκολα. Γιατί πρέπει να υπηρετεί το μικρό μέγεθος της φόρμας του. Για το λόγο αυτό επιβάλλεται ο συγγραφέας να επανέλθει όχι μία, ούτε δύο, αλλά πολλές φορές σε ό,τι έχει γράψει, να λειάνει τις οξείες γωνίες και να αφαιρέσει ό,τι περιττό υπάρχει. Είναι μια διαδικασία που χρειάζεται υπομονή, επιμονή -κι όσο περίεργο κι αν ακούγεται- αρκετό χρόνο για να ολοκληρωθεί και ν’ αποδώσει το αρτιότερο αποτέλεσμα.
–Πού κατοικεί μια ιστορία όταν ξεφεύγει από τον έλεγχο του δημιουργού; Το γοητευτικό με τα λογοτεχνικά κείμενα όταν ολοκληρώνονται είναι η συνάντησή τους με τους αναγνώστες που θα τα επιλέξουν, θα τ’ αγαπήσουν και θα νιώσουν ότι μιλάνε μέσα τους. Τότε οι ιστορίες επιτελούν τον σκοπό τους, διότι ο δημιουργός δεν γράφει μόνο για τον εαυτό του, αλλά ζητάει και επιδιώκει τη γνώμη του αναγνώστη. Όταν αυτή είναι ενθαρρυντική και θετική κι από ανθρώπους άγνωστους στον δημιουργό, δίχως καμία σκοπιμότητα, τότε το έργο ξεφεύγει από τον έλεγχο του δημιουργού και εξαπλώνεται. Γίνεται κτήμα του αναγνώστη κι αυτό από μόνο του είναι πολύ σπουδαίο.
–Τι είναι αυτό που καθορίζει το ιδιαίτερο ύφος ενός συγγραφέα; Τι ισχύει στην περίπτωσή σας; Αυτό που καθορίζει το ιδιαίτερο ύφος ενός συγγραφέα είναι τα κοινά θεματικά και λογοτεχνικά χαρακτηριστικά που συναντάμε στο έργο του. Στη δικιά μου περίπτωση, τα κείμενά μου εμπνέονται από πραγματικά γεγονότα ή καταστάσεις που θα μπορούσαν να είναι αληθινές, εάν επεκτείναμε τα σύνορα του ρεαλισμού προς τη μεταφυσική. Στην τελευταία μου συλλογή διηγημάτων «Η σελίδα έξι και άλλες μικρές ιστορίες» η κύρια θεματική περιστρέφεται γύρω από τις πολύμορφες σχέσεις των ανθρώπων με τον κόσμο των βιβλίων, που ελπίζω να αγαπήσουν οι αναγνώστες.
–Πιστεύετε ότι έχουμε σε κάποιο βαθμό εξιδανικεύσει και μυθοποιήσει τους λογοτέχνες; Η ερώτηση θα μπορούσε να είναι αντικείμενο μιας μεγάλης συζήτησης. Παρ’ όλα αυτά θεωρώ ότι είναι λάθος να εξιδανικεύουμε, πόσο μάλλον να μυθοποιούμε τους λογοτέχνες. Δεν παύουν να είναι άνθρωποι που ζουν στα πλαίσια μιας κοινωνίας και πιστεύω ότι, ευτυχώς, είναι μικρός ο βαθμός εξιδανίκευσης των λογοτεχνών.
Ελεύθερα, 1.10.2023
