Πενήντα άνθρωποι ενεπλάκησαν σε καυγά. Με φωνές, πετροβολήματα, γροθιές, κλωτσιές… Κάποιοι κατέληξαν σε νοσοκομείο. Κι η αφορμή: Μια τρύπια μπάλα. Κάποιος, θελημένα ή αθέλητα, κατέστρεψε την μπάλα, που ίσως ήταν το μοναδικό αντικείμενο ενασχόλησης και ψυχαγωγίας. Κι οι υπόλοιποι ξέσπασαν εκτονώνοντας όλη τη συσσωρευμένη οργή τους. Για τη διαδρομή που έκαναν για να έρθουν σε μια ξένη χώρα, όπου ίσως κάποιοι να τους την είχαν περιγράψει σαν ένα επίγειο παράδοση. Για τα χρήματα που επένδυσαν για μια θέση σε αυτόν τον παράδεισο που διέψευσε τις προσδοκίες τους. Για τον κίνδυνο που διέτρεξαν παίζοντας τη ζωή τους κορώνα γράμματα. Για τη μοίρα τους, που όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά μάλλον έγινε χειρότερη, καθώς παραμένουν κλεισμένοι σε μια ανοικτή φυλακή συντροφιά με εκατοντάδες άλλους στην ίδια κατάσταση. Για τον χρόνο που κυλά τόσο αργά, χωρίς δραστηριότητες και χωρίς πολλές ελπίδες. Για τα όσα προηγήθηκαν, για το καλύτερο αύριο που δεν ξημέρωσε. Για μια μπάλα, εν τέλει, φθαρμένη ίσως, χιλιοστραπατσαρισμένη και χιλιομπαλωμένη, χωρίς καμιά χρηματική αξία.

Η μπάλα ήταν η αφορμή για να ξεσπάσει ένας μικρός εμφύλιος. Στις συνθήκες της δικιάς μας ζωής, δεν είναι εύκολο να κατανοήσουμε πως μπορεί μια μπάλα να αποτελέσει αιτία μιας τόσο άγριας διαμάχης. Για ένα πουκάμισο αδειανό, με άλλα λόγια. «Πως είναι δυνατόν; Πόσο αγριάνθρωποι είναι; Πως μπορούν να αλληλοσκοτώνονται για έναν τόσο ευτελή λόγο; Είναι επικίνδυνοι, διώξτε τους. Απειλούν την ασφάλεια μας, δεν εκτιμούν την φιλοξενία μας. Να πάνε από εκεί που ήρθαν. Και πριν φύγουν, να πληρώσουν τις ζημιές που προκάλεσαν».

Όταν εκατοντάδες άνθρωποι καλούνται να μοιραστούν τα πάντα, στοιβαγμένοι σε λίγα τετραγωνικά, δεν είναι δύσκολο να συμπεριφερθούν με τρόπους σαν αυτούς. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, ούτε σαφείς απαντήσεις για το πως απαντάς σε συμβάντα σαν κι αυτά. Όποιες αποφάσεις όμως κι αν λαμβάνονται στο χειρισμό, οι θεατές, έτοιμοι πάντα να αποδώσουμε ευθύνες, ας μην ξεχνάμε πόσο εύκολο είναι οι άνθρωποι να μετατραπούν σε μέλη αγέλης που συμπεριφέρονται σαν τέτοιοι. Ακόμα και εμείς, που κουνάμε το κεφάλι με αποδοκιμασία δεν είναι δύσκολο, σε παρόμοιες συνθήκες, να σκοτωθούμε για μια μπάλα, για ένα πιάτο φαγητό, για μια κουβέρτα, για ένα ζευγάρι παπούτσια, για οτιδήποτε υπό άλλες συνθήκες είναι και μοιάζει ευτελές.

Και παράλληλα ας διερωτηθούμε: Όταν αποβάλλεις ανήλικους από τα σχολεία και λες «έχουν το δικαίωμα να εγγραφούν σε άλλη σχολική μονάδα», τι επιτυγχάνεις; Μετάθεση του προβλήματος αλλού; Κι αν δεν εγγραφούν σε σχολείο αλλά ενταχθούν σε άλλες ομάδες όπου θα είναι αποδεκτοί και θα μπορούν να εκφράσουν την οργή τους, τι γίνεται;