Του Andreas Kluth
Η πολυθρύλητη “εαρινή επίθεση” της Ουκρανίας δεν έχει καν αρχίσει ακόμη, ωστόσο οι πολιτικοί στη Δύση τη χρησιμοποιούν ήδη για να αναδιαμορφώσουν τη σκέψη τους για τον αμυντικό πόλεμο του Κιέβου εναντίον του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. Αυτό αποτελεί πρόβλημα. Διαφημίζοντας τις προσδοκίες τους για την επικείμενη στρατιωτική προώθηση των Ουκρανών, οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και το ΝΑΤΟ πιθανόν να θέτουν σε κίνδυνο τις μακροπρόθεσμες προοπτικές του Κιέβου.
Προδιαγεγραμμένη
Η έναρξη της επίθεσης, η οποία αναμενόταν περίπου αυτές τις ημέρες, είναι προδιαγεγραμμένη από τον χειμώνα. Ενώ το έδαφος ήταν παγωμένο, οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι – μονάδες τακτικού στρατού, καθώς και μισθοφόροι της Ομάδας Wagner – καθήλωσαν ο ένας τον άλλον σε έναν αιματηρό πόλεμο φθοράς, με ελάχιστη κίνηση. Εν τω μεταξύ, οι Ουκρανοί λάμβαναν και εκπαιδεύονταν στο να χρησιμοποιούν νέα όπλα, συμπεριλαμβανομένων των βαρέων αρμάτων μάχης τα οποία απαιτούνται για μια αντεπίθεση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Πού θα οδηγήσει η μάχη δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού
Μόλις η γη ξεπάγωνε και η λάσπη υποχωρούσε, οι Ουκρανοί – πλέον κατάλληλα οπλισμένοι – θα άρχιζαν να παίρνουν πίσω τις περιοχές τις οποίες κατείχαν οι Ρώσοι. Στην ιδανική περίπτωση, αυτό θα σηματοδοτούσε ένα σημείο καμπής το οποίο θα οδηγούσε σε μια ρωσική υποχώρηση κάποιου είδους – και τελικά σε ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις αποδεκτές από το Κίεβο.
Ένα πρόβλημα είναι το πώς έχουν χρησιμοποιήσει οι Ρώσοι τον ενδιάμεσο χρόνο. Έχουν προχωρήσει σε συστηματική εθνοκάθαρση στα ουκρανικά εδάφη που βρίσκονται υπό τον έλεγχό τους. Έχουν δολοφονήσει, βιάσει, βασανίσει, φυλακίσει και καταστείλει με κάθε άλλον τρόπο όσους Ουκρανούς προβάλλουν αντίσταση, ενώ έχουν τρομοκρατήσει τους υπόλοιπους ώστε να λάβουν ρωσικά διαβατήρια και έκαναν τα πάντα για να εξαλείψουν την ουκρανική πολιτιστική ταυτότητα και να την αντικαταστήσουν με μιαν άλλη, όπως αυτή ορίζεται από τη ρωσική προπαγάνδα.
Στόχος του Πούτιν είναι να διασφαλίσει ότι το Ντόνετσκ, η Χερσώνα, το Λουχάνσκ και η Ζαπορίζια – για να μην αναφέρουμε την Κριμαία – δεν θα μπορέσουν ποτέ ξανά να γίνουν εντελώς ουκρανικά.
Ταυτόχρονα, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν οχυρωθεί, με τρομακτικά συστήματα και οχυρώσεις για να υπερασπιστούν τις θέσεις τους. Στόχος τους είναι να αποκρούσουν την αναμενόμενη ουκρανική αντεπίθεση ή τουλάχιστον να την περιορίσουν.
Συνοχή
Οι πολιτικοί ηγέτες από την Ουάσιγκτον μέχρι τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, εν τω μεταξύ, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διατηρήσουν τη δυτική συνοχή, βοηθώντας τους Ουκρανούς με διπλωματικά, οικονομικά και στρατιωτικά μέσα. Σε αυτή την προσπάθεια, έχουν υιοθετήσει την επερχόμενη εαρινή επίθεση ως προτιμώμενο ρητορικό εργαλείο.
Μερικοί πολιτικοί έχουν υποστηρίξει την προοπτική ενός ουκρανικού comeback για να συγκεντρώσουν εγχώρια υποστήριξη και να αντιμετωπίσουν τους σκεπτικιστές. Στην πραγματικότητα, το επιχείρημά τους είναι: “Δώστε στο Κίεβο ό,τι χρειάζεται τώρα και σύντομα ο πόλεμος μπορεί να τελειώσει, ώστε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα”. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει συνενώσει τα 27 μέλη της προκειμένου να δεσμευτούν για περισσότερα πυρομαχικά προς την Ουκρανία, ως ένα μόνο παράδειγμα.
Μερικές Κασσάνδρες ανησυχούν ακόμη και ότι η εαρινή επίθεση μπορεί να αποδειχθεί υπερβολικά επιτυχημένη. Τι θα γινόταν εάν οι δυνάμεις του Πούτιν κατέρρεαν σε μια σύγκρουση; Τι θα συμβεί εάν οι Ουκρανοί ανακαταλάβουν τις τέσσερις ουκρανικές περιοχές που ο Πούτιν προσάρτησε παράνομα το περασμένο φθινόπωρο; Κι αν ξαναπάρουν την Κριμαία; Ο φόβος είναι, για ακόμη μια φορά, ότι ο Πούτιν, νιώθοντας στριμωγμένος και ταπεινωμένος, φοβούμενος τον πολιτικό του θάνατο, θα κλιμακώσει με πυρηνικά πλήγματα.
Ο κίνδυνος και με τις δύο γραμμές – την υπερβολική ελπίδα και τον τρόμο – είναι ότι υπονοούν πως η μακράς πνοής υποστήριξη της Δύσης στο Κίεβο μπορεί να εξαρτάται από το αποτέλεσμα της επερχόμενης επίθεσης. Τι θα συμβεί εάν οι Ουκρανοί αποτύχουν να ανακαταλάβουν μεγάλο μέρος των κατεχομένων εδαφών τους μέχρι το καλοκαίρι; Θα σήμαινε αυτό ότι όλα αυτά τα τανκς Leopard 2 και Challenger ήταν επί ματαίω; Θα σήμαινε ότι η Δύση θα πρέπει να αρνηθεί στο Κίεβο αμερικανικά ή ευρωπαϊκά μαχητικά αεροσκάφη στον επόμενο γύρο;
Και τι θα συμβεί εάν οι Ουκρανοί φτάσουν μέχρι την Κριμαία και ο Πούτιν κροταλίσει ξανά την πυρηνική του σπάθη ή όντως την ξεσκεπάσει, έτοιμη για χρήση; Θα έκανε τότε η Δύση πίσω και θα εγκατέλειπε το Κίεβο;
Αντανακλαστικά
Κανένα από τα δύο αντανακλαστικά δεν θα ήταν ορθό – ηθικά, στρατηγικά ή πολιτικά. Η πραγματικότητα είναι ότι, ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθεί η ουκρανική επίθεση, αυτός ο πόλεμος είναι πιθανό να διαρκέσει για χρόνια. Η Δύση πρέπει να μείνει στο πλευρό του Κιέβου όσο χρειαστεί, ανεξάρτητα από τις αντιξοότητες στο πεδίο της μάχης. Διακυβεύονται πάρα πολλά – συμπεριλαμβανομένης της ειρήνης, της τάξης και της ελευθερίας στην Ευρώπη και όχι μόνον εκεί.
Ένα σχετικό πρόβλημα στη συζήτηση που διεξάγεται εντός της Δύσης είναι ότι η μία πλευρά τονίζει μόνο την ανάγκη υποστήριξης των Ουκρανών στον ηρωικό τους αγώνα, ενώ η άλλη τονίζει την επιτακτική ανάγκη ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων. Στην κορύφωση του σχετικού ντιμπέιτ, όταν ανάβει ο “πόλεμος” επιχειρημάτων, η πρώτη πλευρά ζωγραφίζει όλο και περισσότερο τη δεύτερη σαν οπαδό μιας συνθηκολόγησης της Ουκρανίας, ενώ η δεύτερη “σκιτσάρει” την πρώτη ως πολεμοκάπηλη.
Το τεστ μιας βαθύτερης και όχι απλώς επιδερμικής νοημοσύνης, σύμφωνα με τη φράση του F. Scott Fitzgerald, αλλά και της στρατηγικής σαφήνειας είναι να έχει κανείς στο μυαλό του δύο φαινομενικά αντίθετες ιδέες, διατηρώντας παράλληλα την ικανότητα να είναι λειτουργικός.
Πρώτον, η Δύση και όλα τα έθνη τα οποία αγαπούν την ελευθερία ανά τον κόσμο πρέπει να συνεχίσουν να υποστηρίζουν την Ουκρανία, ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθεί η εαρινή της επίθεση.
Δεύτερον, μια μέρα, όταν και οι δύο πλευρές θα έχουν εξαντληθεί, θα υπάρξουν ειρηνευτικές συνομιλίες και παραχωρήσεις. Η Ουκρανία και οι υπόλοιποι από εμάς πρέπει να προετοιμαζόμαστε ταυτόχρονα και για τα δύο.
Πηγή: BloombergOpinion
