Του David A. Hopkins

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν θα συναντηθεί την Τρίτη με τον πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων (κάτω σώματος του Κογκρέσου) της χώρας Κέβιν ΜακΚάρθι, προκειμένου να συζητήσουν το ανώτατο όριο του δημοσίου χρέους, ωστόσο η εντεινόμενη σύγκρουσή τους είναι πραγματικά δύο μάχες σε μία. Το αν αυτή η αντιπαράθεση μπορεί να επιλυθεί εύκολα πιθανόν να εξαρτάται από το σε ποια από τις δύο μάχες θα αποφασίσουν να επικεντρωθούν.

Οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι διαφωνούν ως προς την ουσία της δημοσιονομικής πολιτικής, ωστόσο επιδίδονται επίσης και σε κομματικό πολιτικό παιχνίδι. Έτσι, μπορούν να επιλέξουν να αντιμετωπίσουν τη διαφορά τους ως ευκαιρία για ουσιαστική σύναψη συμφωνίας – ή να τη χρησιμοποιήσουν για να προσπαθήσουν να ταπεινώσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους.

Ένταση

Οι δημοσιονομικές πολιτικές είναι πάντα πηγές έντασης, καθώς τα δύο κόμματα έχουν έντονα διαφορετικά οράματα ως προς το ποια ζητήματα αποτελούν ευθύνη της κυβέρνησης και ευρύτερα του κράτους. Ωστόσο, η ανάγκη εδώ και έναν χρόνο να κλείσει μια δικομματική συμφωνία για τη φορολογία και την πολιτική δαπανών – ακόμα και σε περιόδους που ένα κόμμα ελέγχει τόσο τον Λευκό Οίκο όσο και τα δύο σώματα του Κογκρέσου, η νομοθεσία για τις κρατικές δαπάνες είναι υποχρεωτικό να προσελκύει έστω και κάποια υποστήριξη από τη μειοψηφία προκειμένου να ξεπερνά ένα ντε φάκτο βέτο της στη Γερουσία – έχει δώσει στους ηγέτες του Κογκρέσου και σε στελέχη της εκτελεστικής εξουσίας άφθονη εμπειρία σε παζάρια, ξεπέρασμα διαφορών και έντεχνη δημιουργία νομοθετικής γλώσσας η οποία να επιτρέπει και στις δύο πλευρές να ισχυρίζονται ότι υπερασπίστηκαν τις αξίες τους και κέρδισαν κάτι.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Γιατί χρεοκοπούν αμερικανικές τράπεζες

Εάν τα κόμματα εφάρμοζαν αυτήν την προσέγγιση στην τρέχουσα συζήτηση, θα μπορούσαν ενδεχομένως να καταλήξουν σε μια συμφωνία η οποία να αύξανε το ανώτατο όριο του κρατικού χρέους των ΗΠΑ μέχρι και μετά τις επόμενες εκλογές, παράλληλα με μια σειρά περικοπών δαπανών (ίσως εξαιρώντας ορισμένες οι οποίες αποτελούν πολιτική προτεραιότητα των Δημοκρατικών), αλλά και μεταρρυθμίσεων οι οποίες θα διευκόλυναν τη διαδικασία αδειοδότησης για έργα σχετικά με τον κλάδο της ενέργειας.

Εναλλακτικά, μια βραχυπρόθεσμη επέκταση του ανώτατου ορίου χρέους θα μπορούσε να συνδυαστεί με ένα μικρότερο σύνολο άλλων αλλαγών, επιτρέποντας μια πιο μόνιμη λύση να ενταχθεί στις μεγαλύτερες διακομματικές διαπραγματεύσεις για τις δαπάνες, οι οποίες έχουν προγραμματιστεί για αργότερα μέσα στο 2023.

Ένας τέτοιος συμβιβασμός θα απαιτούσε από τους Δημοκρατικούς να εγκαταλείψουν την τρέχουσα επιμονή τους για μια “καθαρή” αύξηση του ανώτατου ορίου χρέους, ενώ οι Ρεπουμπλικανοί θα έπρεπε να απομακρυνθούν από τον εκτενέστερο κατάλογο απαιτήσεων οι οποίες περιέχονται στο νομοσχέδιο που πέρασε οριακά από τη Βουλή τον περασμένο μήνα. Θα έμοιαζε με προηγούμενες δικομματικές συμφωνίες για τον προϋπολογισμό και θα διασφάλιζε και στις δύο πλευρές ότι θα απέφευγαν τις απρόβλεπτες πολιτικές συνέπειες μιας άνευ προηγουμένου ομοσπονδιακής χρεοκοπίας.

Καθόλου βέβαιη η επίτευξη λύσης

Μια τέτοια λύση δεν είναι καθόλου βέβαιη. Το νομοσχέδιο της Βουλής περιείχε διατάξεις οι οποίες θα καταργούσαν αρκετές από τις εμβληματικές πρωτοβουλίες του Μπάιντεν, συμπεριλαμβανομένης της διαγραφής  φοιτητικών χρεών και των φορολογικών κινήτρων για την παραγωγή ανανεώσιμης ενέργειας. Η απόφαση των Ρεπουμπλικανών να συμπεριλάβουν αυτά τα στοιχεία υποδηλώνει ότι θέλουν να τον αναγκάσουν να επιλέξει μεταξύ της διατήρησης της ουσιαστικής πολιτικής κληρονομιάς του και της διατήρησης της σταθερότητας της οικονομίας των ΗΠΑ.

Οι Δημοκρατικοί ηγέτες παίζουν το δικό τους στυλ σκληρής πολιτικής “μπάλας”. Η αρχική θέση του Μπάιντεν ότι δεν επρόκειτο να διεξαγάγει καν διαπραγματεύσεις για το ανώτατο όριο του χρέους, παρ’ όλη τη δημόσια αιτιολόγησή της ως στάσης αρχής και απόρριψης της ομηρίας του από τους Ρεπουμπλικανούς, είχε επίσης σκοπό να αποδυναμώσει τη στρατηγική ισχύ του ΜακΚάρθι, με την εσφαλμένη υπόθεση ότι δεν θα μπορούσε να περάσει το δικό του νομοσχέδιο. Οι Δημοκρατικοί δεν μπαίνουν στον κόπο να συγκρατήσουν τα χαμόγελά τους σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους οι εσωτερικές διαιρέσεις προκαλούν δυσκολίες στους Ρεπουμπλικανούς ηγέτες και προβλέπουν με χαρά ότι μια επιτυχής επέκταση του ορίου του χρέους χωρίς σημαντικές παραχωρήσεις στη συντηρητική πτέρυγα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος θα έκανε τον ΜακΚάρθι πιο ευάλωτο σε πιθανή καθαίρεση από την προεδρία της Βουλής μέσω αποστασιών από το  δικό του κόμμα.

Βεβαίως, η πιθανότητα χρεοκοπίας αξίζει να προκαλεί πραγματική ανησυχία στην αμερικανική κοινή γνώμη. Ωστόσο, η υπερβολική προσοχή στο θέμα θα μπορούσε να κάνει πιο δύσκολη την επίλυση αυτής της αντιπαράθεσης. Εάν οι φανατικοί κομματικοί υποστηρικτές επενδύσουν σε μεγάλο βαθμό στη συγκεκριμένη μάχη, θα πιέσουν τους ηγέτες και στις δύο πλευρές να απορρίψουν τον συμβιβασμό υπέρ της επιδίωξης της νίκης, σε ένα μπρα ντε φερ το οποίο γενικά αρέσει στα πλήθη.

Αναντικατάστατοι

Ο Μπάιντεν και ο ΜακΚάρθι είναι και οι δύο αναντικατάστατοι παράγοντες σε οποιονδήποτε πιθανό νομοθετικό συμβιβασμό, ο οποίος θα απαιτήσει από τον πρόεδρο της Βουλής να επιτρέψει μια ψηφοφορία επί του συμβιβασμού αυτού στο σώμα του οποίου προεδρεύει και από τον πρόεδρο της χώρας να υπογράψει στη συνέχεια τον συμβιβασμό ώστε αυτός να κυρωθεί σε νόμο. Και οι δύο άνδρες, ωστόσο, αντιμετωπίζουν έχουν ιδιαίτερα ισχυρά κίνητρα να προσπαθήσουν να θεωρηθούν νικητές: ο Μπάιντεν χρειάζεται την ενθουσιώδη υποστήριξη της βάσης των Δημοκρατικών καθώς προετοιμάζεται για την απόπειρα επανεκλογής του και ο ΜακΚάρθι δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει την εμπιστοσύνη της διαβόητα ανήσυχης και πολυτασικής κοινοβουλευτικής ομάδας των Ρεπουμπλικανών στη Βουλή.

Στην Ουάσιγκτον, η πρόοδος απαιτεί συχνά την απειλή μιας επικείμενης κρίσης. Ίσως η Γερουσία, με την παράδοσή της να ενθαρρύνει τη συνεργασία και τη μεγαλύτερη απόσταση από τις απαιτήσεις των κομματικών ακτιβιστών, να αναπτύξει μια εφαρμόσιμη συμβιβαστική λύση την τελευταία στιγμή. Δεν είναι ωστόσο καθόλου βέβαιο. Σε μια εποχή κατά την οποία πολλοί Αμερικανοί λαμβάνουν περισσότερη ικανοποίηση από την αμηχανία των πολιτικών τους αντιπάλων παρά από την επιτυχία των πολιτικών τους συμμάχων, θα υπάρχουν πάντα πολιτικοί οι οποίοι θα προτιμούσαν να διακινδυνεύσουν ένα εθνικό χάος παρά την εξεύρεση ενός τρόπου να το υπερβούν.

Πηγή: BloombergOpinion