Παλιά, πολύ παλιά, τότε που οι συλλογικές συμβάσεις εργαζομένων – εργοδοτών ήταν η πλειοψηφία και όχι η μειοψηφία όπως σήμερα, κάποιοι εργοδότες, στην προσπάθειά τους να πιέσουν για κατάργηση των συμβάσεων και υιοθέτηση του θεσμού του «προσωπικού συμβολαίου» έλεγαν μεταξύ άλλων «μα θέλω να σου δώσω παραπάνω εσένα, αλλά δεν με αφήνει η σύμβαση»! Ναι, λεγόταν και αυτό. Και το έχαψαν πολλοί, μην νομίζετε.
Χθες, στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ για τις αψιμαχίες σε ένα εργοστάσιο σκυροδέματος που οι μη οργανωμένοι εργαζόμενοι δέχθηκαν να εργαστούν, υπονομεύοντας τη συγκινητική προσπάθεια της πλειοψηφίας των συναδέλφων τους παγκύπρια, έπαιξε και μια δήλωση εργάτη, ο οποίος είπε «εμείς δεν έχουμε παράπονο από τον εργοδότη μας, γιατί μάς εμποδίζουν να δουλέψουμε;».
Ακούγοντάς τον να μην έχει κανένα παράπονο (ούτε μισό, για γούρι, ρε φίλε;) δεν μπορείς να μην σκεφτείς: Καλά, εσένα πόσα σου πληρώνει την υπερωρία; Διότι υπερωρίες δουλεύουν όλοι στο σκυρόδεμα. Μας το εξήγησαν και οι εργοδότες στις δηλώσεις τους πως «δεν γίνεται αλλιώς». Γίνεται και καλογίνεται. Με περισσότερο προσωπικό. Και δύο βάρδιες, στην ανάγκη.
Μας μένει λοιπόν η απορία: Οι εργαζόμενοι που θέλησαν να εργαστούν χθες, εν μέσω του απεργιακού αγώνα των άλλων (συναδέλφων τους) και δεν έχουν κανένα παράπονο από τον εργοδότη τους, πόσα πληρώνονται για κάθε ώρα υπερωρίας; Θα μπορούσαμε να υποψιαστούμε ότι, ως ανοργάνωτοι που είναι, κάτι λιγότερο θα παίρνουν απ’ όσους είναι στις συντεχνίες και διεκδικούν σήμερα κάποιες αυξήσεις.
Ακόμα και αν πούμε πως παίρνουν ακριβώς όσα παίρνουν για υπερωριακή απασχόληση οι οργανωμένοι συνάδελφοι τους, τότε μπορούμε να σκεφτούμε πως ο εργοδότης τους σε αυτό το συγκεκριμένο θέμα (υπερωρίες) πληρώνει όσα προβλέπει η συμφωνία που έγινε το ’13 για προσωρινή εφαρμογή… 11 χρόνων.
Είτε όμως παίρνουν κάτι τις λιγότερο για υπερωρία από τη συμφωνία του ’13, είτε παίρνουν ακριβώς όσα προβλέπει εκείνη η συνεννόηση, θέλουμε να ξέρουμε τι ακριβώς θα πουν στον εργοδότη τους αύριο – μεθαύριο που θα ισχύσει η νέα βελτιωμένη συμφωνία, αυτοί που δεν έχουν κανένα παράπονο από αυτόν.
Θα του πουν «άφησ’ τους μάστρε εκείνους, εν άτακτοι, εμείς συνεχίζουμε κανονικά, όπως είμαστε»; Ή θα πουν, πρώτα-ύστερα, αφού οι άλλοι κέρδισαν αυξημένες υπερωρίες -και αυξημένο μισθό- θέλουμε και εμείς τα ίδια; Κι αν σπάσει ο διάβολος το ποδάρι και ο καλός εργοδότης τούς χαλάσει για πρώτη φορά το χατήρι και τους πει «και τι με κόφτει εμένα τι κάμνουν οι εργοδότες που έχουν υπαλλήλους στες συντεχνίες; Εγώ δεν έχω», τι άραγε θα του πουν; Πώς θα αντιδράσουν; Θα καλέσουν τις συντεχνίες να έρθουν και στον δικό τους εργοδότη να βρουν άκρη; Ή σιγά-σιγά θα την κάνουν με μικρά πηδηματάκια και θα γυρέψουν δουλειά σε κάποιον εργοδότη που θα εφαρμόζει τη (βελτιωμένη) συλλογική σύμβαση;
Ό,τι κι αν κάνουν, η γνώμη της στήλης είναι πως χθες δεν έπραξαν καλά. Για να μην έχουν αναφερθεί επεισόδια τις προηγούμενες μέρες (πλην μίας περίπτωσης στα αρχικά στάδια) πάει να πει πως δεν επιχείρησαν να εργαστούν στη διάρκεια της απεργίας, κι ας μην ανήκουν σε συντεχνίες. Γιατί το επιχείρησαν χθες; Όταν ήταν γνωστό πως οι δύο πλευρές συμφώνησαν επί συγκεκριμένου κειμένου και απέμεινε μια τελική μικρή πίεση στους εργοδότες να πάνε να υπογράψουν, γιατί συνέργησαν σε μια τελική προσπάθεια των εργοδοτών να υπονομευτεί όλη η προσπάθεια και να πληγούν οι οργανωμένοι συνάδελφοι; Χάθηκε ο κόσμος για άλλες μια-δυο μέρες υπομονή; Και για λίγη συναδελφική αλληλεγγύη;
