Ένας αυξανόμενος αριθμός νέων εργαζομένων στις Ηνωμένες Πολιτείες υιοθετεί μια νέα προσέγγιση απέναντι στην εργασία, εγκαταλείποντας προσωρινά τις θέσεις τους σε νεαρή ηλικία για να επενδύσουν σε άλλους τομείς της ζωής τους, μια τάση που οι ειδικοί αποκαλούν «μικρο-συνταξιοδότηση».
Σε αντίθεση με την «ήσυχη παραίτηση» ή την εξάντληση των αδειών, η «μικρο-συνταξιοδότηση» αφορά συνειδητή, προσωρινή αποχώρηση από την εργασία — είτε μέσω άδειας άνευ αποδοχών, είτε μετά από οικειοθελή αποχώρηση — με στόχο την ανάκτηση ισορροπίας και την προσωπική ανάπτυξη.
Όπως ανέφερε η επίκουρη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον Κίρα Σαμπράμ, πρόκειται για μια στρατηγική απόφαση νέων ανθρώπων που αρνούνται να υιοθετήσουν τη συμβατική εργασιακή νοοτροπία: «Οι άνθρωποι παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους».
Η τάση αυτή, που εντάθηκε μετά την πανδημία, φαίνεται να αποτελεί αντίδραση στην αμερικανική εργασιακή κουλτούρα, η οποία επί δεκαετίες δίνει προτεραιότητα στην επαγγελματική επιτυχία έναντι της προσωπικής ευημερίας. Όπως είπε χαρακτηριστικά ο Κρίστοφερ Μάιερς, αναπληρωτής καθηγητής στο Johns Hopkins, «οι Ευρωπαίοι έχουν μια “μικρο-συνταξιοδότηση” κάθε χρόνο – το λένε καλοκαιρινές διακοπές».
Η 30χρονη Μαρίνα Κάουζερ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αφού παραιτήθηκε από τη δουλειά της, αξιοποίησε τις αποταμιεύσεις της για να επισκεφθεί την οικογένειά της στο Πακιστάν και να ξεκινήσει μια παράλληλη ενασχόληση με τη γιόγκα. Παρά τις ανασφάλειες, δηλώνει σήμερα ότι η απόφαση αυτή βελτίωσε την ψυχική της υγεία και την εργασιακή της στάση: «Δεν νιώθω πια το ίδιο άγχος και υπερένταση… Είχα τον χρόνο να κάνω επαναφορά».
Οι ερευνητές παρατηρούν ότι αυτή η πρακτική δεν περιορίζεται σε προσωπικές επιλογές. Μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί και εργοδότες του δημόσιου τομέα εξετάζουν πολιτικές που θα ενσωματώνουν τέτοιου είδους παύσεις, ως μέσο προσέλκυσης και διατήρησης ταλέντων.
Παρά τους οικονομικούς κινδύνους και την έλλειψη εγγυήσεων για επιστροφή στην εργασία, η «μικρο-συνταξιοδότηση» κερδίζει έδαφος ως εργαλείο ψυχικής ανανέωσης και επαγγελματικής αναπροσαρμογής. Όπως λένε οι υποστηρικτές της: «Ο κόσμος είναι τόσο αβέβαιος, που δεν μπορούμε πλέον να έχουμε την ίδια νοοτροπία που είχαν οι προηγούμενες γενιές».
