Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
Από τη στιγμή της εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ το ερώτημα, πώς θα μοιάζει η επόμενη μέρα στη Μέση Ανατολή κυριαρχεί σε όλες τις συζητήσεις. Κανείς, ωστόσο, δεν έχει τολμήσει να δώσει με σιγουριά μιαν απάντηση κυρίως διότι η απάντηση αυτή δεν υπάρχει. Εκτιμήσεις γίνονται, δεδομένα σίγουρα υπάρχουν και είναι ξεκάθαρα όμως, η μη προβλεψιμότητα του Τραμπ καλύπτει κάθε εύκολη πρόγνωση για πώς θα προχωρήσει παρακάτω.
Υπάρχουν δε πράγματα τα οποία είναι απίθανο να τα κάνει καθώς ο χαρακτήρας του Προέδρου των ΗΠΑ επηρεάζει μεν, όμως η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ αλλιώς καθορίζεται, είναι προσεκτικά προμελετημένη όπως και κοστολογημένη, είναι επί της ουσίας συμφωνημένη και εγκεκριμένη από όλους και δεν αλλάζει εν μία νυκτί. Ούτε από τον Ντόναλτ Τραμπ.
Για αυτό άλλωστε, οι φόβοι στην Ευρώπη και αλλού αφορούν μια σταδιακή και όχι μια ξαφνική στροφή λ.χ. στο Ουκρανικό – τώρα που οι Εκλογές τελείωσαν. Εάν μάλιστα, μιλάμε ειδικά για το Ουκρανικό, καθοριστική είναι η αύξηση των όσων οι ευρωπαϊκές – χώρες μέλη συνεισφέρουν μέσω των αμυντικών τους δαπανών στη Συμμαχία, ζήτημα κρίσιμο για τις ΗΠΑ.
Πίσω όμως στη Μέση Ανατολή, το ερώτημα δεν είναι εάν θα αλλάξει την πολιτική των ΗΠΑ ο Τραμπ, διότι δεν θα την αλλάξει, με εξαίρεση τη μετάβαση στη σκληρή στάση των Ρεπουμπλικανών έναντι του Ιράν, ένα θέμα στο οποίο, τις θέσεις των δύο πλευρών στις ΗΠΑ τις χωρίζει ουσιαστική και μεγάλη απόσταση. Το ερώτημα είναι πώς θα εφαρμόσει αυτή την πολιτική. Διότι η πολιτική μία είναι.
Η ύπαρξη του Ισραήλ ήταν και παραμένει αναπόσπαστο μέρος, το σημαντικότερο μάλιστα για την πολιτική και την παρουσία των ΗΠΑ – και της Δύσης ευρύτερα – στην περιοχή.
Κι αυτό όχι μόνο σε γεωστρατηγικό επίπεδο αλλά και στα όσα εκπληκτικά και υπό την επίγνωση αυτής του της δυνατότητας έχει δημιουργήσει το Ισραήλ όλες αυτές τις δεκαετίες, στην τεχνολογία, ειδικά την αμυντική αλλά όχι μόνο αυτή, την επιστήμη και την έρευνα. Τομείς που έχουν προσελκύσει δισεκατομμύρια επενδύσεων από τις ΗΠΑ στο εβραϊκό κράτος. Το Ισραήλ γνωρίζει από πρώτο χέρι πως αυτό που καθιστά σημαντικό και συνεπώς παρέχει προστασία σε ένα μικρό κράτος, δεν είναι οι αστειότητες περί «φιλίας» με άλλα κράτη αλλά το τι το κράτος αυτό, κυνικά ειπωμένο, αξίζει για τους άλλους. Είναι ίσως το σημαντικότερο πράγμα που η γειτονική χώρα έχει «διδάξει» στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια.
Πέρα δε από όλα αυτά, εάν ανατρέξει κανείς στις ίδιες τις Αμερικανικές Εκλογές θα διαπιστώσει ότι ο μεγαλύτερος με διαφορά δωρητής στην προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ ήταν τα μέλη της Αμερικανοϊσραηλινής Επιτροπή Πολιτικών Υποθέσεων (AIPAC) απλούστερα ειπωμένο, του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ, στο οποίο οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό και η αλλαγή της στάσης των ΗΠΑ έναντι της Κύπρου από τότε που, μαζί με την Ελλάδα, συνήψαν στενούς δεσμούς με το Ισραήλ.
Δισεκατομμυριούχοι Ρεπουμπλικανοί – μέλη του AIPAC στήριξαν με αστρονομικές δωρεές την καμπάνια Τραμπ – όπως βέβαια και αντίστοιχοι Δημοκρατικοί την καμπάνια Χάρις με έναν πιο συγκρατημένο όμως τρόπο.
Σήμερα, τα περί εμπάργκο στην πώληση όπλων στο Ισραήλ τα οποία είχαν εννοηθεί στην πρόσφατη επιστολή των απερχόμενων υπουργών Εξωτερικών και Αμύνης του Μπάιντεν – με πολλούς να υποδεικνύουν από τότε ότι δεν είχαν ιδιαίτερο αντίκρισμα δεδομένων των μηνών που θα έπρεπε να μεσολαβήσουν, σήμερα μοιάζουν με ανέκδοτο πια. Οι εκλογές και τα τεχνάσματα εκείνων των ημερών προκειμένου να πάνε στην κάλπη οι αριστερόστροφοι των Δημοκρατικών, τελείωσαν.
Συνεπώς, μόνο σε αυτό το στρατόπεδο μπορεί να αναζητήσει πια κανείς αφελείς οι οποίοι πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ θα άφηναν τις προοπτικές που διανοίγονται πλέον διάπλατα για την περιοχή – και την Κύπρο – μέσα από αυτό που πολλοί αποκαλούν Συμφωνία του Αιώνα. Μια συμφωνία η οποία προετοιμαζόταν όλο αυτό το διάστημα -και μετά την 7η Οκτωβρίου- ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία και η οποία, τώρα που οι εντολοδόχοι του Ιράν έχουν καταστραφεί και η Τεχεράνη βρίσκεται στη γωνία, παρέχει μια μοναδική ευκαιρία για μια νέα Μέση Ανατολή απαλλαγμένη από τη μόνιμη προσπάθεια των μουλάδων του Ιράν να την ελέγχουν μέσω της μόνιμης αποσταθεροποίησής της.
Πολλοί υποδεικνύουν και σωστά, ότι εδώ υπάρχουν και πιο «προσωπικά» διακυβεύματα με τον πρώην γαμπρό του Τραμπ, Τζάρεντ Κούσνερ, να γίνεται σύντομα δισεκατομμυριούχος μόνο από τις επενδύσεις που ήδη έκανε στον Κόλπο, τον δε Τραμπ ο οποίος διατηρεί παρά το διαζύγιο της κόρης του μια στενότατη φιλία και συνεργασία με τον πρώην γαμπρό του, να μην… απέχει από τις επενδύσεις αυτές και τα κέρδη.
Ωστόσο, αυτό που φτιάχνεται στη Μέση Ανατολή από το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία με την βοήθεια των ΗΠΑ και της υπόλοιπης Δύσης είναι ένας νέος παγκόσμιος εμπορικός και ενεργειακός διάδρομος, ζωτικής σημασίας και για εμάς αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη, ένα πρότζεκτ τόσο σημαντικό εκτιμούν πολλοί όσο ήταν στην εποχή της η Διώρυγα του Σουέζ.
Ένα πρότζεκτ που θα αλλάξει τη Μέση Ανατολή μια για πάντα και σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται σε μεγάλο βαθμό η ξαφνική στροφή της Τουρκίας προς τις ΗΠΑ (και την Ευρώπη) μετά την εκλογή Τραμπ. Ένα πρότζεκτ έναντι του οποίου ακόμα και οι εκατοντάδες των εκατομμυρίων του Κούσνερ είναι σταγόνα στον ωκεανό αυτής της νέας εποχής. Όποιος παρεμβάλλεται ως εμπόδιο στη δημιουργία του θα υφίσταται τις, καταστροφικές ενίοτε, συνέπειες. Είναι απλό και αναμενόμενο.
Το πώς θα προχωρήσει αυτή η πορεία δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, σίγουρο όμως είναι ότι θα προχωρήσει με κάθε κόστος.
Ακόμα κι αν αυτό το κόστος χρειαζόταν ακροβασίες προεκλογικά για να το κάνει. Ακροβασίες που σίγουρα δεν χρειάζεται τώρα ο Ντόναλντ Τραμπ.
