Κωστής Κωνσταντίνου/ ΗΠΑ: Δεν είναι μόνο ο/η Πρόεδρος που έχει σημασία

Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews

Και ενώ τα βλέμματα του έξω κόσμου είναι στραμμένα στο ερώτημα «Τραμπ ή Χάρις;» για την επόμενη μέρα, πράγμα βεβαίως φυσικό και αναμενόμενο, οι εκλογές στις ΗΠΑ δεν αφορούν μόνο την εκλογή Προέδρου αλλά και των μελών των δύο Σωμάτων του Κογκρέσου: της ελεγχόμενης από τους Ρεπουμπλικανούς Βουλής των Αντιπροσώπων όπου και οι 435 έδρες «παίζουν» στην κάλπη και την ελεγχόμενη από τους Δημοκρατικούς με τη βοήθεια τεσσάρων ανεξάρτητων Γερουσία όπου οι εκλογές αφορούν τις 34 έδρες από τις 100. Και εκεί μπορούν να ανατραπούν όλα. Ενδεικτικό είναι πως η κατανομή των εδρών στη Γερουσία 47 Δημοκρατικοί + 4 Ανεξάρτητοι έναντι 49 Ρεπουμπλικανών. 

Τα Checks & Balances του αμερικανικού συστήματος είναι πολύπλοκα, όπως και η λειτουργία των Σωμάτων και των Θεσμών ξεχωριστά. Σε αδρές γραμμές, όσον αφορά τον έξω κόσμο, το βασικότερο είναι πως η Γερουσία ελέγχει τον Πρόεδρο για τις πλείστες συμβάσεις που οι Ηνωμένες Πολιτείες συνάπτουν με τρίτες χώρες και αυτές απαιτούν τη σύμφωνο γνώμη του Σώματος σε επίπεδο 2/3 μάλιστα.

Όσο για τη Βουλή, σε σχέση πάντα με την εξωτερική πολιτική, έχει την εξουσία αλλά και την ευθύνη επίβλεψης της νομοθεσίας σε ότι αφορά την εξωτερική πολιτική, την πολιτική ασφάλεια, τα θέματα πολέμου, τις στρατιωτικές συμφωνίες και πολλά άλλα. Είναι για αυτό που κάθε φορά που οι ΗΠΑ πρόκειται να πωλήσουν ή να χορηγήσουν κάποιο πολεμικό είδος σε μία χώρα, από αμυντικά συστήματα μέχρι μαχητικά αεροσκάφη το ζήτημα περνά από τον έλεγχο αλλά και απαιτεί την έγκριση της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής.

Τα πιο πάνω δεν είναι τα μοναδικά τα οποία καταδεικνύουν τη σημασία που έχει η σύνθεση των δύο Σωμάτων ή πιο απλά το ποιος τελικά τα ελέγχει. Η ιδανική κατάσταση βέβαια είναι να ελέγχει το κόμμα του Προέδρου και τα δύο Σώματα κάτι που, ειδικά μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο γίνεται όλο και πιο σπάνιο με τους Προέδρους να χάνουν εξ αρχής τη Γερουσία ή τη Βουλή ή αργότερα στις Ενδιάμεσες Εκλογές. Ο Τζόρτζ Μπους λ.χ. (1989-1993) ποτέ «δεν είχε» την πλειοψηφία (το κόμμα του) ούτε στη Γερουσία ούτε Βουλή, Το ίδιο και ο γιος του στα διαστήματα 2001-2003 και 2007-2009, ο Μπιλ Κλίντον στα έξι από τα οκτώ χρόνια των θητειών του (1995-2001) και ο Μπαράκ Ομπάμα στα τελευταία δύο χρόνια της θητείας του (2015-2017). Οι εκάστοτε αντίπαλοί τους ήλεγχαν και τα δύο Σώματα. 

Όλα αυτά μοιάζουν πολύπλοκα για συστήματα όπως τα πλείστα που ισχύουν στις πλείστες των ευρωπαϊκών χωρών. Ωστόσο, αν και είναι έτσι, γεγονός παραμένει ότι οι ΗΠΑ ήταν και παραμένουν υπερδύναμη η οποία στα δικά μας ειδικά μέρη καθορίζει, πλέον ευτυχώς για εμάς και όλο τον δημοκρατικό κόσμο, πράγματα και καταστάσεις.

Και παρότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ είναι μακρόπνοη και δεν θα μπορούσε αλλιώς, δεδομένων των μεγεθών αλλά και του συστήματος, ο επόμενος / η επόμενη ένοικος του Λευκού Οίκου έχει σημασία. Κάτι που ισχύει βέβαια για ολόκληρο τον πλανήτη.

Αυτό που δεν ειπώθηκε είναι πως εκτός από τον/την Πρόεδρο και τη σύνθεση των σωμάτων του Κογκρέσου, στις εκλογές κρίνεται και μια σειρά από θέματα σε τοπικό επίπεδο, σε επίπεδο πολιτειών. Σ’ αυτές τις εκλογές λ.χ., ένα από τα πολλά, οι ψηφοφόροι τριών πολιτειών καλούνται να αποφασίσουν εάν συμφωνούν ή όχι στην νομιμοποίηση της Μαριχουάνας. 

Κάτι που σίγουρα εάν περάσει, θα κάνει πιο εύκολη την επόμενη μέρα για αρκετά εκατομμύρια όχι μόνο σ’ αυτές τις τρεις πολιτείες αλλά και αλλού. 

Αναλόγως πάντοτε του αποτελέσματος.