Και τώρα τι; Με την ολοκλήρωση της Α’ Φάσης της Συμφωνίας ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χαμάς τα πάντα μοιάζουν να είναι και πάλι – σχεδόν – στον αέρα. Σχεδόν, διότι οι συνομιλίες στο Κάιρο, όπως ανακοινώθηκε σήμερα το απόγευμα, ξαναρχίζουν.

Τίποτα όμως δεν εγγυάται και την κατάληξη και, όπως έχουν τα πράγματα τώρα τουλάχιστον, η μη κατάληξη είναι πιο πιθανή

Με βάση τις πρόνοιες της Β’ Φάσης η Χαμάς θα απελευθερώσει όλους τους ζώντες ομήρους έναντι αριθμού καταδίκων και φυλακισμένων στις ισραηλινές φυλακές ο οποίος θα συμφωνηθεί. Σε αντάλλαγμα αμφότερες οι πλευρές θα συμφωνήσουν ότι δεσμεύονται για μια «βιώσιμη ηρεμία»  (ότι κι αν σημαίνει αυτό) και οι τελευταίοι στρατιώτες του Ισραήλ θα φύγουν από τη Γάζα στην οποία, ας σημειωθεί, κρατούνται ακόμα 54 όμηροι. 

Το Ισραήλ εκτιμά ότι οι ζωντανοί ανάμεσά τους είναι λιγότεροι από τους μισούς.

Ωστόσο, το αγκάθι για τη μετάβαση στη Β’ Φάση είναι ο καθορισμός του ίδιου του μέλλοντος της Γάζας. 

Η κυβέρνηση του Ισραήλ δέχεται πιέσεις από δύο πλευρές, η μία είναι το μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης το οποίο ζητά πρώτα από όλα διάσωση των ομήρων και η άλλη είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο το μέλλον της χώρας όσο κι αν θέλουν πίσω τους ομήρους. Και αυτή τη στιγμή, τα πράγματα δεν είναι απλά όπως ήταν με την αρχική κατάληξη σε συμφωνία η οποία επί της ουσίας ήταν μια συμφωνία – πλαίσιο, με την Α’ Φάση να είναι ξεκάθαρη αλλά τη Β’ να χρειάζεται να συμφωνηθεί ακόμα σε μεγάλο βαθμό. Για να εφαρμοστεί πρέπει να συμφωνηθεί αυτό το διαβόητο μέλλον το οποίο κανείς προς το παρόν δεν ξέρει πώς μπορεί να έρθει. 

Το Ισραήλ έδωσε ουσιαστικά δύο επιλογές στη Χαμάς. Η πρώτη είναι τρόπον τινά η παράταση της εκεχειρίας. Eάν θέλουν, λέει η Ιερουσαλήμ, ας συνεχίσουν να απελευθερώνονται οι όμηροι και σ’ αυτή την πορεία θα συζητηθούν και τα παρακάτω. Η δεύτερη είναι να ικανοποιηθούν οι βασικές προϋποθέσεις του Ισραήλ για την «επόμενη μέρα» δηλαδή ο αφοπλισμός της Χαμάς και αποστρατικοποίηση της Λωρίδας της Γάζας. Επίσης να εξοριστεί η ηγεσία της Χαμάς και εκείνη να μην έχει ρόλο στη διακυβέρνηση. Αυτό δεν θα το δεχθεί η Χαμάς. 

Θα το έβλεπαν μετά χαράς οι πλείστοι στην περιοχή, πλην του Κατάρ και της Τουρκίας όπως και ενδεχομένως της Αιγύπτου η οποία με τίποτα δεν θα ήθελε να αναλάβει εκείνη τον έλεγχο, όπως ουσιαστικά πρότεινε χθες ο ηγέτης της αντιπολίτευσης στο Ισραήλ Γιάιρ Λαπίντ, αλλά ούτε και θέλει τη μείωση της επιρροής της εκεί. Και παρά να συμβεί κάτι τέτοιο, θα προτιμούσε μια ρευστή κατάσταση. Η Ιερουσαλήμ εμπιστεύεται το Κάιρο λιγότερο από ποτέ, σε μια φάση που εκείνο μετακινεί και στρατεύματα προς τα σύνορα, όμως ούτε και το Κάιρο δεν εμπιστεύεται τα Ιεροσόλυμα, πολύ δε λιγότερο υπό τον Νετανιάχου.

Το δέλεαρ για την Αίγυπτο θα ήταν μια παραλλαγή αυτού που προτείνει ο Τραμπ με βάση το σχέδιο Λαπίντ. Και τα δύο σχέδια προτείνουν τη διαγραφή του διεθνούς χρέους της Αιγύπτου (αν και αυτό δεν είναι απλό…) με τη διαφορά ότι ο Τραμπ ζητά την μετακίνηση των κατοίκων της Γάζας στην Αίγυπτο ενώ ο Λαπίντ προτείνει το Κάιρο να αναλάβει τον έλεγχο της Γάζας για «έως και 15 χρόνια». 

Πίσω από το σκεπτικό Τραμπ βρίσκεται το γεγονός ότι οι κάτοικοι της Γάζας, με εξαίρεση όσους κατέφυγαν εκεί το 1948, είναι Αιγυπτιακής καταγωγής. Άλλωστε η Γάζα ήταν μέρος της Αιγύπτου μέχρι  το 1967 όταν οι Ισραηλινοί να κάνουν το λάθος να την καταλάβουν. Πίσω από το σκεπτικό Λαπίντ, πάλι, βρίσκεται σίγουρα η ιστορική πραγματικότητα όμως χωρίς το Κάιρο να φορτωθεί (τόσο) τον μπελά. Το πρόβλημα είναι πως το δεύτερο δεν πρόκειται να το επιβάλει κάποιος στο Κάιρο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Εκείνο σαφώς και θα το προτιμούσε, πλην όμως με το να συμφωνήσει κάτι τέτοιο η κυβέρνηση Σίσι ρισκάρει ακόμη πιο μεγάλη αναταραχή στο εσωτερικό από ότι με τη μετακίνηση των Παλαιστινίων εκεί. 

Το μόνο βέβαιο είναι πως, πέρα από το παράλληλο σταθερά σύμπαν της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου όλα είναι απλά και τα πράγματα μπορούν, μάλλον με τρόπο μαγικό, να πάνε στα δύο κράτη και στην ειρήνη και πέρα από το γκροτέσκ βίντεο του Τραμπ για τη… Ριβιέρα στη Γάζα, κανείς άλλος δεν έχει κάποια άλλη πρόταση για την επόμενη μέρα. 

Η 7η Οκτωβρίου και όσα ήρθαν μετά, ειδικά μετά τα σαδιστικά show της Χαμάς, τις φρικτές λεπτομέρειες για το θάνατο της οικογένειας Μπίμπας και τις μαρτυρίες των πρώην ομήρων, η στήριξη σε μια τέτοια λύση, μια πολιτική λύση έχει φτάσει σύμφωνα με τις έρευνες σε πρωτοφανή χαμηλά στην κοινωνία του Ισραήλ. Στους Παλαιστίνιους είναι ακόμα χαμηλότερη.

Όμως, τώρα, το μέλημα όλων των έξω πρέπει είναι να μην ξαναρχίσει ο Πόλεμος. Και η παραχώρηση του οτιδήποτε στη Χαμάς σε επίπεδο αναγνώρισης του ρόλου της θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια εκεί. Ο έξω κόσμος μάλλον θα πρέπει να αφήσει τα ευχολόγια και να σκεφτεί κάτι εφαρμόσιμο, πριν κάποιος άλλος να το επιβάλει με τη βία.

Κι αν δεν υπάρχει συμφωνία ως το Σάββατο 8 Μαρτίου ο πόλεμος ξαναρχίζει.