Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
Η σοκαριστική χθεσινή εικόνα με τους τρεις αποστεωμένους και κακοποιημένους ομήρους οι οποίοι τρίκλιζαν και οι οποίοι υποχρεώθηκαν, όπως και όλοι οι προηγούμενοι άλλωστε, να λάβουν και πάλι κατά παράβαση των συμφωνηθέντων μέρος σε μια τελευταία δημόσια κακοποίησή τους από τη Χαμάς, απευθυνόταν περισσότερο στους ίδιους τους Παλαστίνιους. Το μήνυμα ήταν πως η Χαμάς «κέρδισε», παίρνει πίσω τους δικούς της από τις ισραηλινές φυλακές, και κυρίως, ελέγχει ακόμη το παιγνίδι στη Γάζα.
Το πόσοι Παλαιστίνιοι τo πιστεύουν ακόμα σήμερα, είναι άγνωστο. Ενδεικτικές πάντως είναι οι τακτικές εδώ και δεκαετίες έρευνες δύο αραβικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων για την κοινή γνώμη τόσο στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη οι οποίες συνέχισαν να διεξάγονται και την περίοδο του Πολέμου στη Γάζα. Έχουν δε, πάνω – κάτω τα ίδια ευρήματα.
Τον Δεκέμβρη του ’23 συνολικά το 72% των κατοίκων και των δύο περιοχών συμφωνούσε με την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου: 82% στη Δυτική Όχθη και 57% στη Γάζα. Το Σεπτέμβριο το συνολικό ποσοστό είχε πέσει στο 54%: 64% στη Δυτική Όχθη και μόλις 39% στη Γάζα. Δεν υπάρχει νεότερη μέτρηση, ούτε όμως και λόγος για να πιστεύει κανείς πως υπήρξε η όποια αναστροφή, το αντίθετο μάλλον, αφού από τον Σεπτέμβριο ήταν που ξεκίνησε η συντριβή της οργάνωσης (όπως και της Χεζμπολάχ στο Λίβανο) στρατιωτικά.
Η Χαμάς λοιπόν, εν μέσω αναφορών για αυξανόμενη απαρέσκεια έναντί της, επιχειρεί να μετατρέψει τις απελευθερώσεις των ομήρων σε επίδειξη ισχύος στο εσωτερικόαλλά και ως όπλο ειδικά για τους νεότερους ότι τελικά ο πόλεμος δεν χάθηκε και πως η Χαμάς είναι σε θέση να εκβιάζει τους Ισραηλινούς ακόμα και την υστάτη.
Μια δόση αλήθειας υπάρχει. Ο πόλεμος χάθηκε βέβαια αλλά οι Παλαιστίνιοι δεν γνωρίζουν ποια σημασία έχει για τους Ισραηλινούς οι επιστροφή ομήρων γενικά. Για τον Γκιλάντ Σαλίντ, τον στρατιώτη που είχε απαγάγει από το Ισραήλ και κρατήσει ως όμηρο για πέντε χρόνια η Χαμάς το Ισραήλ έδωσε πάνω από χίλιους καταδικασμένους τρομοκράτες.
Η Χαμάς δεν παίρνει πίσω πολίτες για τους οποίους ούτως ή άλλως δεν ενδιαφερόταν αφού τους χρησιμοποιούσε μονίμως ως ανθρώπινες ασπίδες για να προστατεύεται η ίδια και να σκοτώνονται εκείνοι μαζικά. Θέλει πίσω τα μέλη της. Κι αυτό για καθαρά πρακτικούς λόγους συνέχισης της δράσης της.
Υπάρχει όμως μια πτυχή της εκεχειρίας την οποία η Χαμάς φαίνεται πως δεν την υπολογίζει σωστά ή τη θυσιάζει ιεραρχώντας ως σοβαρότερο το εσωτερικό της παιγνίδι. Αυτό, ειδικά στην εποχή της εικόνας και μάλιστα της εξαιρετικά βραχύβιας στη μνήμη του κόσμου, ίσως αποβεί ιδιαίτερα καθοριστικό για πολλά πράγματα στη συνέχεια. Όσο ο πόλεμος συνεχιζόταν το αφήγημα της Χαμάς κέρδιζε στον έξω κόσμο και ειδικά στη Δύση. Οι εικόνες με τους νεκρούς κυριαρχούσαν και τα ΜΜΕ στη Δύση διψούσαν για νεκρά παιδάκια και άλλα ευπώλητα, πάντα υπό το μανδύα του ανθρωπισμού βέβαια.
Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τις πάμπολλες αποκαλύψεις για «πτώματα» που κινούνταν – ένα έπαιζε και με το κινητό του μάλιστα μέσα στη σακούλα καθισμένο – και για δεκάδες άλλα ακόμα και “fail” σκηνές με Παλαιστίνιους να κλαίνε ότι πεινάνε και μετά να γελάνε, τις οποίες οι Ισραηλινοί έβρισκαν σε επικοινωνίες και σε κινητά και τις έκλεβαν όπως και ολόκληρα σκηνικά παραγωγής αλλά και πληγωμένα τάχα παιδάκια τα οποία έπαιζαν σε 4 και σε 5 διαφορετικά βίντεο με άλλους «πατεράδες» σε άλλες τοποθεσίες. Άλλωστε, αυτοί που έπρεπε να τα δείξουν ήταν οι ίδιοι δημοσιογράφοι οι οποίοι εν γνώσει ή εν τη αφελεία τους τα είχαν μεταδώσει ως γεγονότα.
Όμως κάποια στιγμή η εκεχειρία, την οποία σημειωτέον πάντοτε η Χαμάς απέρριπτε παρότι ο Νετανιάχου την είχε οδηγήσει αρκετές φορές πονηρά στην απόρριψη, ήρθε. Οι επιθέσεις σταμάτησαν και εκεί που τα δυτικά Μέσα αποδέχονταν ως δεδομένα τα στοιχεία της Χαμάς, πρωτοφανές στα χρονικά, μαζί και τον αδιανόητο συμψηφισμό ενόπλων και αμάχων, οι της Χαμάς εμφανίστηκαν με ωραίες σιδερωμένες στολές, όχι με τα πολιτικά που φορούσαν ώστε να μοιάζουν με πολίτες στα πλάνα και όταν σκοτώνονταν, οι δε εικόνες με νεκρούς σταμάτησαν να παίζουν.
Οι «πεινασμένοι» (ο ίδιος ο ΟΗΕ αρνήθηκε ότι υπήρχε λιμός στη Γάζα) εξαφανίστηκαν και πλέον όσοι παίζουν σε πλάνα είναι καλοταϊσμένοι, άνδρες και γυναίκες αν και οι γυναίκες σπανίζουν, ευτραφείς συχνά, φρεσκοκουρεμένοι, με φορτισμένα smartphones.
Εμφανίστηκαν επίσης τα φρεσκοτυπωμένα πόστερ, μια ακόμα καλύτερα κουρδισμένη μηχανή παραπληροφόρησης και μια Χαμάς η οποία προκειμένου να δείξει αυτό που λέγαμε πριν προβαίνει στο διασυρμό ανθρώπων ταλαιπωρημένων οι πλείστοι από αυτούς μάλιστα Κιμπούτσνικς, άνθρωποι από τα κιμπούτς, τις κομούνες της Αριστεράς οι οποίοι μια ζωή αγωνίζονταν για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων.
Τέτοιος ήταν ο Έλι Σαράμπι ο ένας από τους τρεις που αφέθηκαν χθες ο οποίος επιστρέφοντας χθες γεμάτος αγωνία να δει την οικογένειά του, έμαθε από τη μητέρα και την αδερφή του ότι η γυναίκα και οι δύο ανήλικες κόρες του, μαζί με τον αδερφό και το σκυλί του επίσης – το βίντεο εκείνο στο οποίο οι τρομοκράτες σκοτώνουν ένα σκυλί την 7/10 – δολοφονήθηκαν όλοι εκείνη τη μέρα.
O Ορ Λέβι, αγκάλιασε χθες το τρίχρονο τότε παιδί του το οποίο για 16 μήνες έκλαιγε και γύρευε τους γονείς του. Η μητέρα του παιδιού όμως δολοφονήθηκε από τα κτήνη της Χαμάς.
Αυτή η βαρβαρότητα, το μίσος και η απίστευτη απανθρωπιά ακόμα και την ώρα της απελευθέρωσης ανθρώπων που κακοποιήθηκαν, που δυσκολεύονται να περπατήσουν από την πείνα, κοριτσιών που βιάστηκαν και τόσα άλλα είναι πια η εικόνα που αποτυπώνεται στον έξω κόσμο.
Μαζί με εκείνη μιας οργάνωσης που δεν μπορεί παρά να διατηρούσε αυτό το μηχανισμό της προπαγάνδας και στον πόλεμο,όταν τώρα στα χαλάσματα τυπώνει πανό και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς και τα βλέπουν όλοι από εκεί που μέχρι προχθές έβλεπαν μια άλλη Γάζα.
Πόσω μάλλον πανό φτιαγμένων με τεχνητή νοημοσύνη όπως αυτό που είχαν στο χθεσινό αποτρόπαιο show το οποίο προκάλεσε σοκ παγκοσμίως (στη φωτογραφία). Με την υψωμένη γροθιά… με έξι δάχτυλα.
