Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
Υπάρχουν δύο ειδών λύσεις στα πολιτικά προβλήματα. Αυτές που φέρνουν οι άνθρωποι, με την ειρήνη ή τη βία και αυτές που φέρνει ο χρόνος. Η Ιστορία διδάσκει όμως πως αιώνια προβλήματα δεν υπάρχουν.
Το Παλαιστινιακό δημιουργήθηκε από την επιμονή των Αράβων να μην αφήσουν Εβραίους να επιστρέψουν στη γη των προγόνων τους, την ώρα μάλιστα που οι ίδιοι οι Άραβες βρέθηκαν εκεί τον 6ο μόλις αιώνα μ.χ. ως κατακτητές. Ο σιωνισμός, τον οποίο η αριστερά και ο αραβικός εθνικισμός παρουσιάζουν ως κακούργημα δεν διδάσκει την εκδίωξη των Αράβων. Αντίθετα οι πλείστοι των θεωρητικών του έγραφαν ότι το όραμα για ένα εβραϊκό κράτος περιελάμβανε τους Άραβες.
Παρενθετικά: η ακροαριστερά η οποία σήμερα παρουσιάζει το Ισραήλ και ως… αποικιοκρατικό δημιούργημα της Δύσης, λησμονεί ότι η ΕΣΣΔ και μερικά άλλα κράτη ήταν που στήριξαν εξ αρχής το «181» και τη de facto γέννηση του Ισραήλ στον ΟΗΕ το 47 με το διαχωρισμό της περιοχής. Οι ΗΠΑ μεταπείστηκαν την τελευταία στιγμή -ο Τρούμαν άλλωστε καταγράφει με λεπτομέρειες την ξεκάθαρη ενόχλησή του για τις πιέσεις που δέχθηκε- η Γαλλία επίσης. Η δε Βρετανία ψήφισε εναντίον.
Τα χρόνια περνούσαν και τη δεκαετία του ’60 οι Άραβες της περιοχής, αποφάσισαν κατόπιν υποδείξεων του Ανατολικού Μπλοκ το οποίο τους προσαιτερίστηκε την περίοδο της Κρίσης στο Σουέζ να υιοθετήσουν τον όρο Παλαιστίνιοι τον οποίο απέρριπταν πριν ως κάτι δοτό από τους ξένους το οποίο μείωνε την αραβική τους ταυτότητα – και όντως δοτό ήταν. Ήταν όμως ο μόνος τρόπος για να απαντήσει κανείς το ερώτημα: αφού είναι Άραβες γιατί να μην ζήσουν λίγο παρακάτω;
Και το ερώτημα το ενίσχυε η Ιστορία. Όταν το 1948 οι Άραβες των γύρω χωρών κάλεσαν τους Άραβες της περιοχή να φύγουν προκειμένου να καθαρίσουν, όπως έγραφαν και τα πόστερ της εποχής, τη γη από τους Εβραίους και να επιστρέψουν, πολλοί έφυγαν. Ο πόλεμος χάθηκε όμως και όσοι έφυγαν δεν μπόρεσαν να ξαναγυρίσουν. Όσοι έμειναν έγιναν υπήκοοι του Ισραήλ και σήμερα αποτελούν το 20% του πληθυσμού της χώρας με όλα τα δικαιώματα.
Οι άλλοι βρέθηκαν στη Δυτική Όχθη και στην Ιορδανία που την είχε καταλάβει, όπως και τη Λωρίδα της Γάζας την οποία είχε καταλάβει η Αίγυπτος. Μέχρι τη δεκαετία του ’60 και την υιοθέτηση της ταυτότητας αυτής κανείς από αυτούς τους Άραβες δεν είχε σκεφτεί έστω ότι τα εδάφη της… Παλαιστίνης τελούσαν υπό την κατοχή των Ιορδανών και των Αιγυπτίων που τα είχαν αρπάξει. Ήταν άλλωστε Άραβες.
Με τη βοήθεια των πάλαι ποτέ Ανατολικών και των συντρόφων τους στη Δύση αλλά και του αραβικού εθνικισμού ο αγώνας για καταστροφή του Ισραήλ, συνεχιζόταν για δεκαετίες. Οι Παλαιστίνιοι σταθερά, απέρριπταν τη μία προσπάθεια για λύση μετά την άλλη ακριβώς διότι ήθελαν απλώς να καταστρέψουν το Ισραήλ και να πάρουν αυτά που θεωρούσαν δικά τους. Ακόμα και μεγάλες εκτάσεις που οι ίδιοι είχαν πουλήσει στους Εβραίους και επί των οποίων χτίστηκαν και μερικά από τα Κιμπούτζ της 7/10.
Η τελευταία δε μεγάλη προσπάθεια για λύση του Μεσανατολικού, το 2000, κατά την οποία προτάθηκαν στους Παλαιστίνιους σχεδόν όλα τα εδάφη στη Δυτική Όχθη τα οποία το Ισραήλ είχε κατακτήσει στο δεύτερο πόλεμο για την καταστροφή του από τους Άραβες το 1967, έδειξε ότι δεν υπήρχε περιθώριο συνεννόησης. Ο Αράφατ απέρριψε τη λύση. Και ξεκίνησε τη δεύτερη ιντιφάντα. Τα ερείπια του άλλοτε Παλαιστινιακού Αεροδρομίου της Γάζας κοντά στη Ράφα (στη φωτογραφία) το οποίο «έζησε» τρία μόνο χρόνια είναι μάρτυρας εκείνων των ημερών.
Στο ίδιο το Ισραήλ, όμως, η πλειονότητα του κόσμου συνέχισε και μετά από αυτό να πιστεύει ότι το πρόβλημα μπορούσε να λυθεί. Απρόθυμα μεν, χωρίς εμπιστοσύνη, την οποία ο συνεχιζόμενος για δεκαετίες κύκλος βίας και από τις δύο πλευρές είχε διαλύσει. Και στις δύο πλευρές. Οι Ισραηλινοί πίστευαν ότι μπορούσαν να βρουν μια λύση, όχι γιατί αγαπούσαν τους Παλαιστίνιους βέβαια αλλά, γιατί είχαν κουραστεί από τους πολέμους και την τρομοκρατία. Αυτό τελείωσε οριστικά με την 7/10.
Σήμερα στο Ισραήλ το να βρεις κάποιον ο οποίος να πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει λύση, ειδικά δύο κρατών, είναι τόσο σπάνιο όσο το να βρεις Παλαιστίνιο που θα δεχόταν μια τέτοια λύση.
Η ιδέα του τέως Προέδρου του Ισραήλ Ρεουβέν Ρίβλιν, όπως την είχε εξηγήσει τις προάλλες στη συνέντευξή του στον Ανδρέα Πιμπίσιη στο «Φιλελεύθερο», για να υπάρχει μια παλαιστινιακή οντότητα μέσα στο Ισραήλ έως ότου μπορέσει να προκύψει μία γενιά η οποία δεν θα είναι εμποτισμένη με μίσος, είναι το πιο κοντινό στο εφικτό.
Αλλά και πάλι δεν μπορεί εύκολα να γίνει κατανοητή από κάποιον ο οποίος δεν μεγάλωσε στην Ιερουσαλήμ, έβδομη γενιά, δεν πήγε, πριν από σχεδόν ένα αιώνα όχι σήμερα, σε κοινό σχολείο με Άραβες από επιλογή και δεν είχε πατέρα ακαδημαϊκό ο οποίος ήταν ο άνθρωπος που μετέφρασε το Κοράνι στα εβραϊκά και έχαιρε σεβασμού, όπως ο Ρίβλιν.
Τώρα μιλάμε για κάτι τελείως διαφορετικό. Θα χρειαστεί τεράστια βούληση για να αλλάξουν τα πράγματα και δεν υπάρχει. Ούτε μπορεί να υπάρξει στο προβλεπτό μέλλον.
Την 7η Οκτωβρίου η Χαμάς ξεκίνησε με την καθοδήγηση του Ιράν και τη βοήθεια της Χεζμπολάχ άλλη μια προσπάθεια για να καταστρέψει το Ισραήλ. Κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει την κατάληξη αλλά και το γεγονός ότι ο Τραμπ θα κέρδιζε τις εκλογές.
Η πρόταση Τραμπ επαναφέρει με τη βία του ισχυρού την ιστορία αυτή στην εποχή πριν από την παλαιστινιακή ταυτότητα. Λέει επί της ουσίας στους Παλαιστίνιους ότι το παιγνίδι τελείωσε και ότι αυτή τη φορά δεν θα μπορούν να διεκδικήσουν και πάλι με άλλους τρόπους αυτά που έχασαν με πολέμους που ξεκίνησαν.
Τα υπόλοιπα αραβικά κράτη έχουν κουραστεί με το Παλαιστινιακό και με την ομηρία της Μέσης Ανατολής.
Η σκληρή αλήθεια είναι πως εάν ο Τραμπ προτείνει να χτιστούν πόλεις σε ένα ακατοίκητο νησί στον ειρηνικό για να μεταφερθούν εκεί οι κάτοικοι της Γάζας και της Δυτικής Όχθης, οι υπόλοιποι Άραβες θα κάνουν το παν για να υλοποιηθεί η ιδέα.
Το πρόβλημα είναι να μην είναι στα κράτη τους. Αυτή τη φορά; Απλώς δεν θα κάνουν κάτι.
Το Μεσανατολικό σχεδόν έχει τελειώσει, τα πλείστα αραβικά κράτη είτε έχουν είτε θέλουν ειρήνη με το Ισραήλ. Και το Παλαιστινιακό προς το παρόν δεν μπορεί να ξαναρχίσει.
Παρά τα όσα λένε δημόσια, οι Σαουδάραβες ψάχνουν τρόπο για να προχωρήσουν άμεσα στην εξομάλυνση με το Ισραήλ και τη Συμφωνία του Αιώνα.
Πολλοί μάλιστα, λένε πως δεν είναι λίγοι οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα που ψάχνουν την ευκαιρία να φύγουν από εκεί όταν τους δοθεί η δυνατότητα για να αρχίσουν μια νέα ζωή αλλού.
Όσα δεν τα λύνουν οι άνθρωποι τα λύνει ο χρόνος. Κάποτε και τα δύο μαζί.
