Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
To καθετί σ’ αυτό το ταξίδι μετρά: η σημειολογία, οι δηλώσεις πριν και η σχετικά μακρά προπαρασκευαστική συνάντηση με τους κορυφαίους συνεργάτες του Ντόναλντ Τραμπ σήμερα το πρωί, όσα θα συζητηθούν, όσα θα μάθουμε για τι συζητήθηκε.
Μάλλον λιγότερα από αυτά που δεν θα μάθουμε.
Ο Βενιαμίν Νετανιάχου είναι ο πρώτος ξένος ηγέτης ο οποίος επισκέπτεται το Λευκό Οίκο μετά την επανεκλογή Τραμπ. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Η πρακτική που για πολλά χρόνια ακολουθούσαν οι ΗΠΑ, με τον Πρωθυπουργό του Καναδά να είναι πάντα ο πρώτος ξένος ηγέτης που υποδέχεται (απόψε στις 11 μμ ώρα Κύπρου) ο εκάστοτε νέος Πρόεδρος στο Λευκό Οίκο έχει εγκαταληφθεί ήδη, οριστικά μάλλον, από την πρώτη προεδρία Τραμπ αν και ούτε ο Τζο Μπάιντεν την επανέφερε (σ.σ. και οι δύο είχαν αρχίσει με τον Πρωθυπουργό της Ιαπωνίας). Σήμερα δε, με τη σύγκρουση ΗΠΑ – Καναδά για τους δασμούς και με τον Τζάστιν Τριντό να είναι τυπικά ο Πρωθυπουργός, η παράδοση ουδείς αμφέβαλλε ότι δεν θα τηρείτο.
Σε μια όμως εποχή όπου ένα μέρος του πλανήτη βρίσκεται σε κατάσταση εμμονής ενάντια στο Ισραήλ η νέα αμερικανική κυβέρνηση ή ορθότερα ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος, στέλνει μηνύματα με αυτή την επιλογή και δείχνει ότι η αλλαγή της Ουάσινγκτον στην πολιτική Μπάιντεν στο μεσανατολικό η οποία σαφώς και αποδυνάμωσε διεθνώς τις Ηνωμένες Πολιτείες με τις συνεχείς μεταμορφώσεις της, έχει εξαφανιστεί οριστικά.
Ο Τραμπ υποστηρίζει το Ισραήλ. Τελεία. Και με αυτό ως δεδομένο δεν θα μπει ποτέ στην λογική της επαμφοτερίζουσας γραμμής Μπάιντεν, τη μία μέρα να στηρίζει το Ισραήλ απόλυτα, την επομένη με ναι μεν αλλά, την επομένη εκείνης να το κατακεραυνώνει για μια μικρή αλλά θορυβώδη και κρίσιμη – έτσι νόμιζε τότε τουλάχιστον – μειοψηφία αριστερών και ακροαριστερών Δημοκρατικών και μετά να προχωρά με τη στρατιωτική βοήθεια στο εβραϊκό κράτος.
Ήταν φανερό πως μια χώρα η οποία λειτουργεί με αυτόν τον φοβικό τρόπο δεν μπορεί να είναι υπερδύναμη, ούτε και ο Πρόεδρός της να είναι πλανητάρχης. Και εάν και η μείωση της επιρροής των ΗΠΑ δεν βαραίνει ως ευθύνη μόνο τον Μπάιντεν αλλά και την ίδια την πρώτη πενταετία Τραμπ όπως και τα χρόνια που προηγήθηκαν, ο Τραμπ Β’, ας πούμε τη νέα κατάσταση πραγμάτων που ξεκινά, δείχνει να έχει αντλήσει σημαντικά μαθήματα από το παρελθόν.
Από εκεί και πέρα βέβαια ο Ντόναλντ Τραμπ είναι Πρόεδρος των ΗΠΑ όχι του Ισραήλ. Και έχει να μεριμνήσει για τα συμφέροντα της χώρας του πρωτίστως -οι κακές γλώσσες λένε και των αστρονομικών επενδύσεων «του γαμπρού του» στη Μέση Ανατολή και αυτό είναι καλό για το Ισραήλ σίγουρα- όπως όμως και να κρατήσει ισορροπίες ακούγοντας τα θέλω και άλλων κρατών στη Μέση Ανατολή. Κρατών, όπως οι πλείστες χώρες του Κόλπου, οι οποίες επιθυμούν όσο και το Ισραήλ να δουν το απόστημα της Ισλαμικής «Δημοκρατίας» του Ιράν να σπάει, έχουν όμως λόγους να φοβούνται πολύ το τι μπορεί να συμβεί από την αρχή της διαδικασίας αυτής μέχρι το τέλος ή και μετά από αυτήν.
Το ζήτημα του Ιράν και της επίθεσης ενάντια στις πυρηνικές του εγκαταστάσεις είναι το πρώτο «αίτημα» Νετανιάχου στη συνάντηση και το βασικότερο, την ώρα μάλιστα που ο Τραμπ ευνοεί την επιβολή εξαντλητικών κυρώσεων στο Ιράν μέχρι η Τεχεράνη να συμφωνήσει, υπό τον κίνδυνο ανατροπής του καθεστώτος, σε μια νέα συμφωνία όπως θα την υπαγορεύσουν οι ΗΠΑ.
Το δεύτερο είναι το ζήτημα της Γάζας. Είναι ξεκάθαρο πως εάν οι ΗΠΑ αναλάβουν δράση κατά του Ιράν, η δεύτερη φάση της συμφωνίας δεν θα αρχίσει και οι ακροδεξιοί εταίροι του Νετανιάχου δεν θα ανατρέψουν την κυβέρνηση όπως και σήμερα ακόμα απείλησαν να κάνουν. Όμως, και εδώ ο Ντόναλντ Τραμπ προκρίνει την εφαρμογή της συμφωνίας – που ο ίδιος ας μην ξεχνάμε επέβαλε στο Ισραήλ – μέχρι τέλους, γνωρίζοντας πως σε περίπτωση κατάρρευσής της η Σαουδική Αραβία δεν θα μπορεί προχωρήσει με την ειρήνη και τη σύναψη σχέσεων με το Ισραήλ.
Υπάρχουν και άλλα στην ατζέντα της επίσκεψης Νετανιάχου στην Ουάσινγκτον. Σε κάποια οι δύο ηγέτες δείχνουν να συμφωνούν, σε άλλα όχι. Το ζητούμενο όμως είναι να συμφωνήσουν – κυρίως – στα δύο πιο πάνω.
Η υποδοχή του Νετανιάχου ως πρώτου ξένου ηγέτη στο Λευκό Οίκο είναι μια πολύ σημαντική τοποθέτηση, μαζί και μια εξίσου σημαντική αρχή.
Το τέλος όμως, κανείς δεν μπορεί να το εγγυηθεί.
