Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
«Λαός, στρατός, αντίσταση». Από το 2008 μετά τη αναγκαστική συνθηκολόγηση του λιβανικού κράτους μαζί της, η Χεζμπολάχ χρησιμοποιούσε αυτό το δόγμα προκειμένου να ελέγχει τη γειτονική χώρα και να επιβάλλει τη θέληση της, τη θέληση του Ιράν και της Συρίας καλύτερα, οδηγώντας τον Λίβανο από τη μεταπολεμική ανόρθωση και αυτό που ο έξω κόσμος αποκαλούσε νέο θαύμα του Λιβάνου στην καταστροφή.
Τι είχε προηγηθεί; Από το 1989, το τέλος του Εμφυλίου και τη υποχρεωτική διάλυση όλων των ένοπλων παρατάξεων πέραν του Στρατού του Λιβάνου, η Χεζμπολάχ είχε οικειοποιηθεί ένα παράθυρο στην τότε συμφωνία για να εδραιώσει την παρουσία της και στρατιωτικά. Το παράθυρο ήταν η αναφορά στην υποχρέωση του Λιβάνου να απελευθερώσει τα εδάφη του τα οποία το Ισραήλ κατέλαβε από 1982 φτιάχνοντας μια ζώνη για την προστασία των βορείων του συνόρων.
Το λιβανικό κράτος ή καλύτερα οι πλην των σιιτών συνιστώσες του, επέτρεψε ελλείψει αξιόμαχου στρατού στη Χεζμπολάχ να αναλάβει αυτό το ρόλο και να παρουσιάζεται ως η αντίσταση στο Ισραήλ, νομιμοποιώντας έτσι τον εαυτό της. Ήταν ένα τραγικό σφάλμα. Το 2000 το Ισραήλ αποχώρησε από το Λίβανο αλλά τα προβλήματα με την οργάνωση αντί να μειωθούν αυξήθηκαν. Αν και πλέον δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν εδάφη υπό κατοχή, η Χεζμπολάχ συνέχισε να εξοπλίζεται και επί τις ουσίας μετατράπηκε στη μοναδική αξιόμαχη στρατιωτική δύναμη εντός της χώρας, παίζοντας το παιγνίδι για λογαριασμό της Τεχεράνης και της Δαμασκού.
Το 2008, τρία χρόνια μετά τη δολοφονία του τότε Πρωθυπουργού του Λιβάνου Ραφίκ Χαρίρι και εν μέσω δολοφονιών πολιτικών αλλά και δημοσιογράφων οι οποίοι τάχθηκαν ενάντια στα όσα η Χεζμπολάχ αλλά και η Συρία έκαναν επιβάλλοντας τον τρόμο στην χώρα, η τότε κυβέρνηση αντιλαμβανόμενη ότι τα πράγματα είχαν ξεφύγει έλαβε μέτρα για να ελέγξει την κατάσταση. Το κυριότερο ήταν η παύση του πιστού στην Χεζμπολάχ Διευθυντή του Αεροδρομίου της Βηρυτού, το οποίο είχε μετατραπεί σε βραχίονα της Χεζμπολάχ για την ανεξέλεγκτη εισαγωγή οπλισμού και χρημάτων από τη Συρία και το Ιράν.
Ως αντίδραση, η Χεζμπολάχ κατάλαβε τότε τις κύριες συνοικίες των σουνιτών και άλλα σημεία της Βηρυτού, αναγκάζοντας τους υπόλοιπους όχι μόνο να συνθηκολογήσουν αλλά και να της δώσουν δικαίωμα βέτο στην κυβέρνηση. Από τότε το δόγμα «Λαός, Στρατός, Αντίσταση», το οποίο ούτως ή άλλως έβλεπε κανείς σε αφίσες και επιγραφές σε ολόκληρο το Λίβανο, έγινε με έναν τραγικό τρόπο σύμβολο της ομηρίας της χώρας από την τρομοκρατική οργάνωση – εντολοδόχο της Συρίας και του Ιράν.
Στη λέξη «αντίσταση», οι της Χεζμπολάχ έβλεπαν τον εαυτό τους και διατυμπάνιζαν (διατυμπανίζουν ακόμη σε ότι τους απέμεινε) την αντίσταση και την… εκδίωξη των Ισραηλινών οι οποίοι έφυγαν από το 2000. Ο υπόλοιπος κόσμος στη χώρα έβλεπε στην λέξη «αντίσταση» την την ελπίδα απαλλαγής του Λιβάνου από την ομηρία όμως η Χεζμπολάχ είχε ήδη γίνει τόσο ισχυρή που κανείς δεν μπορούσε να την πειράξει. Ακόμα και το Ισραήλ την αντιμετώπιζε πολύ προσεκτικά.
Ο ιδιοφυής τρόπος με τον οποίο το εβραϊκό κράτος κατάφερε να εξαφανίσει ολόκληρη την ηγεσία της, αρχίζοντας με την υπόθεση των βομβητών η οποία έβγαλε νοκ άουτ ολόκληρο το μηχανισμό των στελεχών της με τη εξουδετέρωση ή έστω την… ανατίναξη διαφόρων σημείων της ανατομίας τους αλλά και η καταστροφή πέραν του 80% του οπλισμού της και τα χτυπήματα ακριβείας στις βάσεις, ακόμα και στην τράπεζά της, ήταν το πρώτο καθηλωτικό πλήγμα. Η χαριστική βολή στην άλλοτε κυριαρχία της οργάνωσης και την ομηρία του Λιβάνου, ήρθε με την πτώση του καθεστώτος Άσαντ.
Η νέα κατάσταση πραγμάτων στη Δαμασκό, δια του ίδιου του αλ Γκολάνι ενώπιον του Πρωθυπουργού του Λιβάνου Νατζίμπ Μικάτι (του πρώτου ο οποίος πατούσε το πόδι του σε συριακό έδαφος εδώ και 15 χρόνια) ξεκαθάρισε χθες ότι η Συρία δεν έχει καμία δουλειά στο Λίβανο.
Στέλνοντας δε ένα μήνυμα στη Χεζμπολάχ ο αλ Γκολάνι εξέφρασε την ελπίδα ότι «ο λαός του Λιβάνου» (sic) θα εγκαταλείψει τη νοοτροπία της προηγούμενης σχέσης με τη Συρία και τις αρνητικές σχέσεις που ακολούθησαν, όπως είπε.
Από χθές οι Λιβανέζοι βλέπουν στους δρόμους τους το γνωστό κυρίαρχο στην καθημερινότητα τους σλόγκαν με τη φωτογραφία του νέου Προέδρου Τζόζεφ Αούν (σ.σ. στη φωτογραφία).
Μόνο που, στη νέα αφίσα, το «Λαός, Στρατός, Αντίσταση», έγινε, αδιανόητο μέχρι πρόσφατα, «Λαός, Στρατός, Κράτος». Η «αντίσταση» στον αόρατο εχθρό μαζί της και η ισχύς της Χεζμπολάχ αποτελούν πλέον παρελθόν και η τραγική ειρωνεία είναι πως αυτό το ανεκτίμητο δώρο στο λαό του Λιβάνου το έκανε το… Ισραήλ. Αν και πρωτίστως βέβαια το έκανε στον εαυτό του.
Η λογική λέει πως η νέα κατάσταση πραγμάτων στο Λίβανο θα φροντίσει αυτή τη φορά να διορθώσει το λάθος του 1989 και όχι μόνο θα ελέγξει αλλά και θα εξαλείψει τη Χεζμπολάχ για να μην ξαναβρεθεί σε αυτή την κατάσταση.
Η ευκαιρία αυτή όπως όλα δείχνουν θα είναι και η μοναδική.
