Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
Δέκα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το μακελειό στο Charlie Hebdo. Και το πιο άβολο ερώτημα είναι σίγουρα το τι έμαθε η Ευρώπη από εκείνη της την εμπειρία και όσες άλλες αποτρόπαιες θα ακολουθούσαν.
Θα ήταν σίγουρα συνταγή για απελπισία εάν η εικόνα η οποία σήμερα καταγράφεται: με ένα μέρος εκείνων που φώναζαν τότε, υποκριτικά διότι αλλιώς δεν εξηγείται, ενάντια στις επιθέσεις και υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης, να πορεύεται χέρι – χέρι με τους οπαδούς της ιδεολογίας των δραστών στους δρόμους της Ευρώπης και να λειτουργεί ως σώμα… Φρουρών της Επανάστασης της Πολιτικής Ορθότητας και της Αυτολογοκρισίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αλλού, στερώντας το δικαίωμα της έκφρασης από άλλους.
Ευτυχώς η εικόνα αυτή, αν και θλιβερά πραγματική και επικίνδυνη, είναι πλασματική ως προς το σύνολο το οποίο παρακολουθεί αλλά δεν αντιδρά, είτε από αδιαφορία είτε διότι ο όχλος αυτός έχει επιβάλει ένα κλίμα τρόμου δια των επιθέσεων και του cancel culture στα ΜΚΔ για όποιον δεν συμμερίζεται τις θέσεις του, ειδικά στο ζήτημα της «ισλαμοφοβίας». Αυτής της επινόησης μέσω της οποίας διεξάγεται, με τη βοήθεια των χρήσιμων ηλιθίων, ο πόλεμος ενάντια στις ελευθερίες της Δύσης.
Όπως πολύ σωστά κάποιος υποδείκνυε τις προάλλες, η λέξη «ισλαμοφοβία» είναι ανυπόστατη από μόνη της καθώς η «φοβία», σε αντίθεση με τον φόβο, είναι μια αντίληψη παράλογη, ένας φόβος που δεν τεκμαίρεται.
Ο φόβος όμως για το ισλάμ δεν είναι ούτε ατεκμηρίωτος, ούτε παράλογος. Το Ισλάμ είναι μια τοξική αντίληψη βασισμένη σε ένα βιβλίο γεμάτο με ασάφειες ένα βιβλίο επιδεχόμενο αμέτρητων ερμηνειών το οποίο ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να ερμηνεύουν αρκετά ή και απολύτως ακραία. Ένα βιβλίο το οποίο δίνει σε μάζες αμόρφωτων ανθρώπων την εντύπωση ότι επικοινωνούν μέσω του με το Θεό και την άδεια να κάνουν απίστευτα πράγματα στο όνομά του, εάν κάποιος διαφωνήσει με τα όσα λέει ή «προσβάλει» τον «προφήτη» συγγραφέα του. Στο πλαίσιο δε ενός επίσης ασαφούς ιερού πολέμου να σφάζει αδιάκριτα.
Το σαβουάρ βιβρ είναι ωραίο αλλά δεν βοηθά.
Η άρνηση των οπαδών αυτής της παράλογης αντίληψης να προσαρμοστούν με την απαγορευμένη άλλωστε από την αντίληψή τυος «διαφθορά» των «απίστων» (έστω εάν αυτοί τους συντηρούν στη Δύση και τους δίνουν τη δυνατότητα έκφρασης που δεν είχαν στις χώρες τους) είναι ένα πρόβλημα, τεράστιο, το οποίο στην Ευρώπη ειδικά έχει ξεφύγει. Εάν υπάρχει διαφορά; Βεβαίως και υπάρχει. Εκεί όπου οι μουσουλμάνοι, όχι οι ισλαμιστές, αποδέχονται ακόμα τις αρχές του Δυτικού πολιτισμού, τις ελευθερίες, τα δικαιώματα των γυναικών και πολλά άλλα ως υπέρτερα στη συμπεριφορά τους κυρίως, έναντι όσων λέει το Βιβλίο.
Όσοι δεν τα αποδέχονται, όσοι πιστεύουν δηλαδή ότι ο Αλλάχ εξηγεί στους άντρες πώς θα πρέπει να δέρνουν τις γυναίκες τους ή πώς θα πρέπει να λιθοβολούνται όχι μόνο γυναίκες οι οποίες διέπραξαν μοιχεία αλλά και γυναίκες οι οποίες σκότωσαν σε αυτοάμυνα το βιαστή τους ή ότι είναι εντολή του Αλλάχ να σκοτώσει ο πιστός τον άπιστο που προσέβαλε τον προφήτη. Ή ακόμα ότι η γυναίκα από τη στιγμή που θα βιώσει για πρώτη φορά την εμμηνόρροια είναι φυσιολογικό να παντρεύεται ακόμα κι αν είναι στα εννιά της χρόνια – ηλικία κατά την οποία μια από τις «συζύγους» του προφήτη συνεβρέθηκε για πρώτη φορά μαζί του ερωτικά και τόσα άλλα βαθιά νοσηρά, δεν έχουν καμία θέση στη Δύση. Όλοι αυτοί μπορούν και πρέπει να πάνε εκεί όπου ισχύουν όλα αυτά μαζί με τις αντιλήψεις τους. Δεν είναι τυχαίο που όσοι βρίσκουν αυτή τη θέση «ρατσιστική» τρέφουν αισθήματα μίσους και οι ίδιοι για τη Δύση, τον καπιταλισμό κ.λπ. αλλά γουστάρουν τον Πούτιν και τον κάθε άλλον ελλειμματικό.
Εξωφρενικό δε, είναι το γεγονός πως όλοι όσοι στη Δύση επέλεξαν να κατεβάσουν το διακόπτη της λογικής και να συστρατευθούν με την προσπάθεια του ισλαμισμού να παρουσιαστεί ως το θύμα της «ισλαμοφοβίας» δεν παρατηρούν το γεγονός πως κανείς στη Δύση, παρά τα όσα βιώνουμε εξ αιτίας του φαινομένου του ισλαμισμού, ενίοτε εγκληματικά και πολύνεκρα, κανείς δεν πειράζει τους μουσουλμάνους ούτε καν τους ισλαμιστές.
Κανένα τέμενος δεν χρειάζεται να φρουρείται, όπως φρουρούνται λ.χ. οι συναγωγές και τα σχολεία των Εβραίων (από τους ισλαμιστές), αλλά αυτό δεν αγγίζει τις ευαισθησίες όσων φωνάζουν για την ισλαμοφοβία, κανείς δεν περιορίζει τους ισλαμιστές, αυτό κακώς σίγουρα, από το να εκφράζουν μίσος εναντίον εθνοτήτων, θρησκειών και κοινωνικών ομάδων.
Το Charlie Hebdo πολέμησε για το δικαίωμα της έκφρασης, της σάτιρας και του χιούμορ το οποίο στην εποχή μας επίσης καταστέλλεται από την πολιτικά ορθή και τη woke ατζέντα με όπλο το cancel culture και τον ανώνυμο συνήθως διασυρμό των διαφωνούντων, ως ρατσισμός, όπως ακριβώς καταπνίγεται και η όποια εναντίωση στην κυριαρχία των ελλειμματικών και των ανόητων στις μέρες μας, ενώ η πλειονότητα σιωπά.
Το πιο ενδεικτικό της κατάστασης εξώφυλλο είναι το σημερινό πρωτοσέλιδο της αριστερής Liberation στη Γαλλία με ένα σκίτσο το οποίο απεικονίζει ένα παιδί να ξεπηδά από το τουρμπάνι ενός μουλά σκίζοντάς το, με ένα κομμάτι από αυτό να μπαίνει στο μάτι του Χριστού που στέκεται παραδίπλα.
Μάλλον δεν είναι τυχαίο που η Liberation ζήτησε ή διάλεξε αυτό το σκίτσο. Το παιδί που βγαίνει από το τουρμπάνι φαντάζει γενναίο ως απεικόνιση αλλά το γεγονός ότι έπρεπε δίπλα να μπει και ο άσχετος με το θέμα Χριστός, για να μην ενοχληθεί το κοινό της Liberation – το οποίο δεν είναι θρήσκο, μάλλον το αντίθετο – από το «ισλαμοφοβικό» του πράγματος, είναι θλιβερό. Ευτυχώς τουλάχιστον, η Liberation δεν το τερμάτισε βάζοντας και έναν Εβραίο κάπου εκεί για να κρατήσει «ισορροπίες».
Πριν από δέκα χρόνια, τέτοια μέρα οι ισλαμιστές ξεκινούσαν έναν κύκλο αίματος ενάντια στις ελευθερίες της Δύσης. Κανείς δεν θα πίστευε τότε πως, δέκα χρόνια μετά, η Δύση θα έπαιρνε σταδιακά τη θέση τους πολεμώντας τις ελευθερίες αυτές. Μαζί με τον ίδιο της τον εαυτό.
