Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews

Το πρωί της 8ης Δεκεμβρίου, όταν ο πλανήτης ξυπνούσε με την είδηση ότι οι δυνάμεις των αντικαθεστωτικών είχαν ήδη μπει στη Δαμασκό η προσοχή όλων στράφηκε αναπόφευκτα στον Μπασάρ αλ Άσαντ.

Πού βρισκόταν; Είχε διαφύγει ή τον ανέμενε άραγε μια τύχη ανάλογη του Μουαμάρ Καντάφι και του Σαντάμ Χουσεΐν; Το θρίλερ θα συνεχιζόταν για πολύ ακόμα και θα εντεινόταν με την εμφάνιση μιας είδησης για ένα ρωσικό αεροπλάνο το οποίο είχε απογειωθεί από βάση στη Λαττάκεια και το σήμα του οποίου χάθηκε σε μια περιοχή στη βόρεια Συρία, δίνοντας τροφή για σενάρια ότι είχε καταπέσει. 

Όταν το μυστήριο λύθηκε και η Μόσχα ανακοίνωσε ότι ο Άσαντ έφτασε ασφαλής στη Ρωσία και του χορηγήθηκε πολιτικό άσυλο, άρχισε να ξεκαθαρίζει ότι η «συντριβή» του αεροπλάνου ήταν μάλλον αντιπερισπασμός. 

Οι δε απορίες πλέον αφορούσαν την απίστευτη ακρίβεια με την οποία το Ισραήλ χτύπησε και κατάστρεψε τις υποδομές του στρατού του Άσαντ.

Το Ισραήλ γνώριζε βέβαια πού βρισκόταν τι σε σημαντικό βαθμό, όμως, όπως διαφάνηκε δεν γνώριζε για πολλά από τα κρυμμένα όπλα και όχι μόνο. Η πορεία των πραγμάτων έδειξε ότι ο Άσαντ, λίγο πριν φύγει, έδωσε στην Ιερουσαλήμ όλα τα σημεία που την ενδιέφεραν. Και τα έδωσε λεπτομερέστατα, εξού και τα χτυπήματα ακριβείας. Λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα την μη παρεμπόδιση της διαφυγής του. Το Ισραήλ διέσωσε έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς του ο οποίος, όμως, είχε ξοφλήσει οριστικά και δεν μπορούσε πια να το απειλήσει και εκείνος έσωσε το τομάρι του, αφήνοντας αυτούς που τον ανέτρεψαν χωρίς μαχητικά, χωρίς ναυτικό και κυρίως χωρίς αποθήκες οπλισμού και πυρομαχικών.

Όταν ρωτούνται για τη διαχείριση της ασφάλειας του κράτους τους, οι Ισραηλινοί απαντούν ότι το δόγμα που τους έχει διασώσει αμέτρητες φορές μέχρι σήμερα και τους επιτρέπει να κερδίζουν χρόνο για ισχυροποιούν την άμυνά τους είναι απλό: πρέπει πάντα να βρίσκονται τουλάχιστον ένα βήμα -και κατά προτίμηση αρκετά βήματα- μπροστά από τον εχθρό τους ή πιο σωστά τους εχθρούς τους. Οτιδήποτε λιγότερο εξηγούν, είναι επικίνδυνο. Για αυτό και πάντα, τα της ασφάλειας του Ισραήλ και των συμφερόντων του διεθνώς, μοιάζουν τόσο ακραία σε εμάς. Και μάλλον είναι αφού εμείς δεν αντιμετωπίζουμε την απειλή που αντιμετωπίζει εκείνο.

Ωστόσο, από την επικοινωνία με τον Άσαντ όπως και αμέτρητα άλλα θεαματικά σχέδια που κατάστρωσαν και εκτέλεσαν οι Ισραηλινοί από τη «δημιουργία» του Έλι Κόεν του θρυλικού κατασκόπου στη Δαμασκό και της μονάδας των Μισταρβίμ οι οποίοι είναι το μάτι τους μέσα στους Άραβες, μέχρι τη στρατολόγηση του γαμπρού του Νάσερ και την απευθείας επικοινωνία με τον βασιλιά Χουσεΐν της Ιορδανίας ο οποίος τους έδωσε σχέδια στα οποία επισήμως συμμετείχε εναντίον του Ισραήλ και από την στρατολόγηση και υψηλόβαθμων στην ιεραρχία των Φρουρών της Επανάστασης στο Ιράν μέχρι το απίστευτο χτύπημα με τους βομβητές στο Λίβανο, η στρατηγική αυτή του Ισραήλ είναι από μόνη της μια σχολή σκέψης η οποία προτάσσει την πρόληψη παρά την αντιμετώπιση των κινδύνων που απειλούν κράτη, λαούς και ηπείρους. 

Το θέμα δεν αφορά μόνο το Ισραήλ. Προέρχεται από εκεί αλλά φορά μια ολόκληρη θεωρία διαχείρισης των κινδύνων η οποία μπορεί να μην αρέσει σε πολλούς και να μην είναι συχνά καθόλου ορθόδοξη αλλά σώζει. Όσοι δε κόπτονται ενάντια σε μερικές κινήσεις οι οποίες έχουν -και ενίοτε πολλές- παράπλευρες απώλειες ή παραβιάζουν ως κατασκοπευτικές πρακτικές τα όρια σε άλλες χώρες, καλό θα ήταν να ανατρέξουν λίγο στην παγκόσμια Ιστορία. Και μετά να απαντήσουν: εάν οι δικές τους χώρες αντιμετώπιζαν τέτοιον κίνδυνο, θα τις υιοθετούσαν ή όχι;

Δεν υπάρχει σωστή ή λάθος απάντηση. Απλώς οι του όχι, οφείλουν να δώσουν κάποιες περισσότερες εξηγήσεις και να πουν πώς θα διασφάλιζαν την προστασία της δικής τους χώρας, ειδικά εάν είχαν να κάνουν με στρατούς και καθεστώτα παρανοϊκών ή με στυγνούς τρομοκράτες. 

Εάν υπάρχει εναλλακτική, οι Ισραηλινοί είναι βέβαιο ότι θα την υιοθετήσουν, αν μη τι άλλο για να γλιτώσουν τα αμύθητα ποσά που χρειάζονται προκειμένου να συντηρούν την άλλη επιλογή αλλά και τις ανθρώπινες απώλειες που εκείνη απαιτεί. Τις δικές τους ζωές.

ΥΓ: Τουλάχιστον 100.000 πτώματα περιέχει ο πρώτος από τους ομαδικούς τάφους του καθεστώτος Άσαντ, ο οποίος παρότι ισοπέδωνε ολόκληρες πόλεις και σε -τουλάχιστον- τέσσερις περιπτώσεις νοσοκομεία γεμάτα και σε λειτουργία δεν ξύπνησε, όπως ούτε και το Ιράν των αιμοσταγών μουλάδων, τις ευαισθησίες του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου ή του ΟΗΕ. Ούτε βέβαια και των άλλων εξίσου ευαίσθητων «προοδευτικών» αντισημιτών και άλλων.