Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
Την ώρα που χιλιάδες Σύροι ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ηγέτη της HTS και νέου κυρίαρχου των πραγμάτων στη Συρία αλ Γκολάνι, συνέρρεαν στην κεντρική Δαμασκό για να γιορτάσουν τη «νίκη της επανάστασης» και ενώ ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος στη Δαμασκό επιχειρούσε να διαβεβαιώσει ότι αυτό που οικοδομείται είναι ένα «πολιτικό κράτος» χωρίς όμως να εξηγήσει τι περιλαμβάνει ο όρος αυτός, ένα βίντεο προερχόμενο από το συριακό κομμάτι των Γκολάν και την πόλη Χάντερ, έκανε το γύρο του διαδικτύου προκαλώντας μεγάλη εντύπωση.
Οι κάτοικοι της πόλης, όλοι Δρούζοι, όπως και οι παρακείμενες περιοχές της Συρίας, αποφάσιζαν ομόφωνα να ζητήσουν την προσάρτησή της Χάντερ στο Ισραήλ.
Η εξέλιξη ήταν κατ’ αρχάς εκπληκτική διότι οι Δρούζοι έλαβαν μέρος στην ανατροπή του Άσαντ και πανηγύρισαν ποικιλοτρόπως το αποτέλεσμα δίνοντας την εντύπωση ότι είχαν αρχικά συστρατευθεί με την HTS. Ωστόσο, στη συνέχεια έδειξαν να κρατούν και κρατούν ακόμα αποστάσεις, με την κίνηση της Χάντερ να είναι η πρώτη του είδους και, εάν βρει ανταπόκριση στο Ισραήλ, να θεωρείται δεδομένο ότι θα βρει μιμητές.
Η Χάντερ βρίσκεται πίσω από ένα λόφο στα Γκολάν, ακριβώς πάνω στα σύνορα με το Ισραήλ, στην άλλη πλευρά του οποίου είχα βρεθεί τον περασμένο Ιούλιο, καθώς εκεί βρίσκεται η πόλη Μαζντάλ Σαμς. Είναι το σημείο όπου στις 27 Ιουλίου ρουκέτα της Χεζμπολάχ είχε πέσει σε γήπεδο σκοτώνοντας δώδεκα παιδιά. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η πόλη προσέλκυε τους δημοσιογράφους βέβαια. Από το 1967 η Μάζνταλ Σαμς τραβούσε το ενδιαφέρον ή καλύτερα την περιέργεια του έξω κόσμου, καθώς οι κάτοικοι στην ισραηλινή πλέον πλευρά επικοινωνούσαν με τους συγγενείς τους απέναντι στο συριακό μέρος της πόλης ουσιαστικά, φωνάζοντας ο ένας στον άλλον τα νέα και χωρίς να μπορούν να συναντηθούν πια από κοντά. Το WhatsApp και το Viber έκαναν την πρακτική μέρος της Ιστορίας εδώ και καιρό, όμως οι οικογένειες παρέμειναν διαιρεμένες.
Εθνικά (και) Σύροι οι συγκεκριμένοι Δρούζοι -σε αντίθεση με τη στενό σύμμαχο του Ισραήλ κοινότητα των Δρούζων στη Γαλιλαία η οποία μάλιστα υπηρετεί με δική της επιλογή και στον ισραηλινό στρατό- προσπαθούν να βρουν από το 1967 και την κατάληψη των περιοχών από το Ισραήλ την ταυτότητά τους. Βέβαιοι είναι για το ότι είναι Δρούζοι, είναι άλλωστε μια εθνικοθρησκευτική κοινότητα, όμως αρκετοί έχουν αποφύγει να πάρουν την ισραηλινή υπηκοότητα την οποία δικαιούνται. Το Ισραήλ έχει κερδίσει με την πάροδο του χρόνου την εμπιστοσύνη τους επενδύοντας πολύ στην ανάπτυξη της περιοχής η οποία δεν διαφέρει σε κάτι από το υπόλοιπο Ισραήλ πέραν του αρχιτεκτονικού της ύφους.
Τις προάλλες, με την ανατροπή του Άσαντ, η σημαία των αντικαθεστωτικών υψώθηκε σε κάποια κτήρια ενώ αρκετοί πανηγύρισαν ζητώντας επανένωση με τη Συρία. Ήταν όμως πολύ λίγοι σε σύγκριση με εκείνους που δεν το έκαναν και μετά τη σφαγή του καλοκαιριού, η όποια επιφύλαξη έναντι των Ισραηλινών -οι ίδιοι την περιέγραφαν ως φόβο για την ασφάλεια των συγγενών τους απέναντι- βρέθηκε οριστικά σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα. Οι Δρούζοι εκεί, όπως και οι απέναντι, δεν έχουν κανένα λόγο να εμπιστευτούν τους ομοεθνείς τους ισλαμιστές, κυρίως διότι ξέρουν την άποψη του σουνιτικού -και του mainstream σιιτικού- ισλάμ για τους ίδιους: θεωρούνται αποστάτες, αιρετικοί έως και μη μουσουλμάνοι. Και έτσι, δεν δίνουν την παραμικρή βαρύτητα στις διαβεβαιώσεις των πρώην μελών της Αλ Κάιντα και νυν εκπροσώπων του HTS, όπως κι αν διατυπώνονται.
Δεν είναι τυχαίο που το Ισραήλ από την αρχή προειδοποίησε τον HTS ότι οποιαδήποτε κίνηση κατά των Δρούζων θα απαντηθεί με στρατιωτικά μέσα από την Ιερουσαλήμ και τον IDF. Eίναι φανερό πως αυτά τα ανοίγματα προς τους Δρούζους της Συρίας στόχο έχουν να εδραιώσουν μια ζώνη ασφάλειας τόσο για το Ισραήλ όσο και για τους ίδιους τους Δρούζους οι οποίοι είναι βέβαια σε θέση να γνωρίζουν από τους συγγενείς και τους φίλους τους απέναντι ότι έχουν όλα τα δικαιώματα που έχουν οι Ισραηλινοί και στα 57 χρόνια που μεσολάβησαν από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών ευημερούν. Με τη μοναδική απειλή μέχρι σήμερα να ήταν οι ρουκέτες της συμμάχου του Άσαντ Χεζμπολάχ.
Όταν εξάλλου, το 2017 η Χάντερ βρέθηκε εν μέσω μαχών ανάμεσα στο καθεστώς Άσαντ και τους ισλαμιστές, το Ισραήλ είχε προειδοποιήσει και τις δύο πλευρές ότι θα επέμβει στρατιωτικά εάν δεν έφευγαν από την πόλη.
Θα είναι ενδιαφέρον να δει κανείς τη συνέχεια και πώς οι υπόλοιποι Δρούζοι θα κινηθούν σε σχέση με αυτή την ευκαιρία που τους δίδεται για να γλιτώσουν από τη βαριά σκιά των ακραίων. Είτε Σιιτών από τους οποίους είχαν αφεθεί στην τύχη τους με την έναρξη του Εμφυλίου επειδή αρνήθηκαν να στρατευθούν και έφτιαξαν πολιτοφυλακές είτε ισλαμιστών σουνιτών, οι οποίοι επιτέθηκαν εναντίον των χωριών τους δολοφονώντας πολλούς Δρούζους.
Θα αλλάξει και πάλι ο χάρτης της περιοχής και τα εδάφη των Δρούζων θα περάσουν με απόφαση των ιδίων κιόλας στο Ισραήλ; Το επόμενο διάστημα θα δείξει.
