Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
Άλλα προσπαθούσε να πει η γλώσσα του σώματος του Βενιαμίν Νετανιάχου, άλλα η έκφρασή του και άλλα τα χείλη του, στο πρώτο οπτικογραφημένο μήνυμά του στα Υψώματα του Γκολάν, μετά από το αιφνίδιο τέλος της εποχής των Άσαντ. Με σκηνικό στα βόρεια σύνορα του Ισραήλ με θέα από κάτω τη Συρία.
Ο Νετανιάχου, αναμφιβόλως, ένας από τους πιο ικανούς στο επίπεδο της στρατηγικής, όσο και αμφιλεγόμενους πολιτικούς της εποχής μας, δεν στερείται υποκριτικού ταλέντου, ενός στοιχείου άλλωστε κρίσιμου για κάθε άνθρωπο που θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική.
Εδώ όμως το σώμα, η έκφραση και οι λέξεις έμοιαζαν να προσπαθούν να συντονιστούν. Το αποτέλεσμα δεν ήταν τραγικό, αλλά ούτε και ιδιαίτερα πειστικό. Πρόδιδε αμηχανία σε μια κρίσιμη ισορροπία κυρίως επειδή το περιβάλλον ήταν για πρώτη φορά τόσο ρευστό και αβέβαιο.
Οι Ισραηλινοί εδώ και μέρες είχαν καταλήξει ότι ο Άσαντ μετρούσε μερόνυχτα. Το άφηναν να νοηθεί και το έλεγαν με ευκολία ως πρόβλεψη ακόμα και σε εμάς τους δημοσιογράφους οι οποίοι καλύπτουμε το Ισραήλ. Τα τελευταία 24ωρα ως βεβαιότητα. Όσοι το βάλαμε κάτω, αντιμετωπίσαμε μέχρι και σχόλια για τις… σκοπιμότητες που εξυπηρετούσαμε αλλά και για τη Ρωσία που δεν είχε πει την τελευταία της λέξη, έστω και από εκείνους οι οποίοι φαντασιώνονται ότι η Ρωσία είναι υπερδύναμη και όχι μια γέρικη αρκούδα σε τσίρκο κάπως επικίνδυνη σίγουρα αλλά σίγουρα όχι ρωμαλέα η οποία πλέον έχει μείνει μόνο με νύχια, χωρίς δόντια.
Απλώς το όλο, φαινόταν πολύ υπερβολικό όπως διατυπωνόταν από το Ισραήλ. Ίσως διότι δεν γνωρίζαμε όσα γνώριζε η Ιερουσαλήμ αλλά και η Δαμασκός. Ο Άσαντ έμοιαζε με τελειωμένη υπόθεση αλλά όλοι υπολόγιζαν ότι ένα καθεστώς το οποίο επιβίωσε μέσα από έναν εμφύλιο, έναν τέτοιον εμφύλιο ποτέ δεν θα έπεφτε σχεδόν αμαχητί.
Οι Ισραηλινοί ήταν άλλωστε εκείνοι, και αυτό ο Νετανιάχου δεν παρέλειψε να το υπενθυμίσει (παραπέμποντας εμμέσως στους δικούς τους χειρισμούς) οι οποίοι, κόντρα στις πιέσεις για συνδιαλλαγή με τους τρομοκράτες δεν υπέκυψαν, εξουδετέρωσαν πρώτα τη Χαμάς και μετά τη Χεζμπολάχ, υπομένοντας υπομονετικά για ένα χρόνο τις αδιάκοπες πυραυλικές επιθέσεις της δεύτερης στο βορρά και άνοιξαν τον δρόμο για την «ιστορική μέρα για τη Μέση Ανατολή» όπως ο Νετανιάχου την περιέγραψε στο μήνυμα του, εξέλιξη.
Όμως, τα ευχάριστα στο μήνυμα τελείωσαν με μια ξαφνική αλλαγή ύφους και περιεχομένου μαζί και την υπόμνηση ότι τα πράγματα είναι και πολύ επικίνδυνα αφού, όπως εξήγησε ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ, η Συμφωνία Διαχωρισμού Δυνάμεων του 1974 βάσει της οποίας δημιουργήθηκε η Νεκρή Ζώνη στα Γκολάν κατέρρευσε με την πτώση του καθεστώτος χθες. Για πρώτη φορά από τον Πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ το 1973, το Ισραήλ έστειλε στρατεύματα και κατέλαβε, χθες επίσης, το συριακό κομμάτι του όρους Ερμών (φωτογραφία) με τον Νετανιάχου να λέει εμφαντικά μάλιστα ότι αυτό είναι ένα προσωρινό μέτρο μόνο μέχρι να υπάρξουν εγγυήσεις για την ασφάλεια των βορείων συνόρων του Ισραήλ.
Ακόμα κι αν το Ισραήλ για άλλη μια φορά κατάφερε να είναι ένα βήμα μπροστά από τους εχθρούς του, τα πράγματα παραμένουν τόσο αβέβαια εκ των πραγμάτων που και ο ίδιος ο Νετανιάχου και η ισραηλινή δομή ασφάλειας προσέχουν όχι μόνο κάθε κίνηση αλλά και κάθε τους λέξη. Άλλωστε, το να προβλέψει κανείς πώς θα κινηθεί ο ηγέτης ενός κινήματος ο οποίος κατάγεται ακριβώς από το (κάποτε) σημείο της Συρίας στο οποίο στεκόταν και μιλούσε ο Νετανιάχου και ο οποίος, ηγέτης, ριζοσπαστικοποιήθηκε καταλήγοντας στην Αλ Κάιντα με αφορμή τη δεύτερη «ιντιφάντα», δεν είναι εύκολο. Ούτε και το εάν η ομολογούμενη ευφυία του θα συνεχίσει να επικρατεί του παρανοϊκού φανατισμού κάθε ισλαμιστή για πολύ καιρό.
Καλού – κακού το Ισραήλ κατέστρεψε χθες το διαβόητο εργοστάσιο παραγωγής χημικών όπλων του καθεστώτος Άσαντ και περιμένει να δει και εκείνο την εξέλιξη των πραγμάτων εντός της Συρίας, προετοιμαζόμενο για κάθε ενδεχόμενο.
Με την κατάρρευση του «Άξονα της Αντίστασης» ή της τρομοκρατίας στην πράξη, ανάμεσα στη Μόσχα, τους μουλάδες της Τεχεράνης και το καθεστώς Άσαντ, το μόνο που μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά, πέρα από το ότι το Ισραήλ νίκησε, είναι πως η νίκη αυτή δεν έχει ολοκληρωθεί και πως θα μπορούσε κάλλιστα να αποδειχθεί πύρρειος σε μεγάλο βαθμό, εάν τα πράγματα ξεφύγουν με τους νέους κυρίαρχους στη Συρία.
Στο άμεσο μέλλον κάτι τέτοιο δεν δείχνει και πολύ πιθανό καθώς η HTS και οι υπόλοιποι δεν θα ήθελαν να έρθουν σε σύγκρουση με τον έξω κόσμο, κυρίως τους Σαουδάραβες και τους υπόλοιπους συντριπτικά σουνίτες Άραβες, ούτε βέβαια και με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Το εάν μπορεί κάποιος να καταλήξει σε μακρά συνεννόηση με φανατικούς και παράφρονες, είναι στοίχημα.
Από πλευράς του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, ο οποίος είχε ιδρυθεί στην αρχή του Εμφυλίου από κοσμικούς αντικαθεστωτικούς και τώρα στεγάζει διάφορα ρεύματα ανταρτών υπήρξε ήδη μια κίνηση προς το Ισραήλ. «Θα επιδιώξουμε πλήρη ειρήνη με το Ισραήλ και θα ζήσουμε δίπλα-δίπλα ως γείτονες» δήλωσε ανώτερος αξιωματούχος του πριν από τρεις μέρες στους Times of Israel. «Θα πω μόνο ότι είμαστε ευγνώμονες στο Ισραήλ για τα χτυπήματά του κατά της Χεζμπολάχ», πρόσθεσε, «και ελπίζουμε ότι μετά την πτώση του Άσαντ, το Ισραήλ θα φυτέψει ένα τριαντάφυλλο στον κήπο της Συρίας και θα υποστηρίξει τον συριακό λαό, προς όφελος της περιοχής». Απηχεί αυτή η θέση και τον HTS; Μάλλον απίθανο.
Η πορεία προς την ηρεμία της Μέσης Ανατολής, τώρα που τα πλοκάμια του Άξονα αποκόπηκαν, μοιάζει επιτέλους να μπορεί να μπει υποθετικά έστω σε κάποια σενάρια, κάτι που δεν μπορούσε να γίνει πιο πριν. Για να συμβεί όμως αυτό και να φτάσουμε στην προσπάθεια υλοποίησης του όποιου σεναρίου, πρέπει πρώτα να εξουδετερωθεί και το καθεστώς της Τεχεράνης.
Και όλα δείχνουν πως η επόμενη χρονικά πράξη εκεί θα είναι και όχι στη Συρία.
