Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
«Το Χαλέπι είναι μέχρι το κόκκαλο τουρκικό και μουσουλμανικό», διακήρυττε χθες ο ηγέτης του MHP, των Γκρίζων Λύκων, Ντεβλέτ Μπαχτσελί, προκαλώντας ανατριχιαστικούς συνειρμούς με τις εικόνες από τα μαζικά εγκλήματα πάνω στα οποία εδραιώθηκε το σύγχρονο τουρκικό κράτος, ειδικά την Αρμενική Γενοκτονία. Τις εικόνες εκείνες με τις στοίβες από νεκροκεφαλές και κόκαλα τις οποίες έστηναν περήφανοι οι πρόδρομοι του Ντεβλέτ Μπαχτσελί.
Λίγα μοιάζουν να άλλαξαν από τις φρικιαστικές εκείνες μέρες και τις ρατσιστικές διώξεις και μαζικές σφαγές τις οποίες είχαν υποστεί οι μη Τούρκοι και οι μη μουσουλμάνοι. Κι αυτό δεν αφορά μόνο στο παραλήρημα του γηραίου αρχηγού της εγκληματικής αυτής οργάνωσης, εταίρου και κύριου στηρίγματος του εκτός του ΑΚΡ Μπαχτσελί αλλά, ως είθισται, και τα πρωτοσέλιδα του τουρκικού Τύπου τα οποία πανηγύριζαν για την ύψωση της τουρκικής ημισέληνου στο Χαλέπι. Σημειώνοντας σε τόνους ενθουσιώδεις ότι «οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης» -οι τζιχαντιστές επί του προκειμένου- προχωρούν με οθωμανικά μεχτέρια, τα εμβατήρια των γενίτσαρων. Άλλοι πάλι θυμήθηκαν ότι «το 1948 το Χαλέπι ήθελε να ενωθεί με την Τουρκία» και διάφορα άλλα τα οποία θα ήταν απλώς γελοιότητες εάν δεν ήταν και εξαιρετικά επικίνδυνα.
Επισήμως, η Τουρκία αρνείται κατηγορηματικά ότι είναι πίσω από την προέλαση «της αντιπολίτευσης» και πως δεν έχει καμία σχέση -ούτε καν γνώση είχε, λέει- για την επίθεση εναντίον του Χαλεπιού. Είναι όμως ηλίου φαεινότερον, ότι και την οργάνωσε και την εξόπλισε αλλά και, όπως όλα δείχνουν, τη διεύθυνε παρέχοντας κρίσιμες πληροφορίες στους τζιχαντιστές μέσω των μυστικών της υπηρεσιών και των κατασκοπευτικών της συστημάτων.
Και καθώς η ιστορία αυτή εξελίσσεται ακόμα πιο τρομακτικά από ό,τι ξεκίνησε, με τις δυνάμεις της «αντιπολίτευσης» να φτάνουν στην πόλη Χάμα η κατάληψη της οποίας θα ανοίξει το δρόμο για την πολιορκία της Δαμασκού, η… ανήξερη Άγκυρα καλεί την αντιπολίτευση της Συρίας και το καθεστώς Άσαντ να παρακαθίσουν σε συνομιλίες για την επίλυση της κρίσης, τονίζοντας μάλιστα και την ανάγκη για σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας.
Κι αυτό είναι το καλύτερο σενάριο. Εάν η Τουρκία απλώς επιχειρεί να εκβιάσει το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ για να της επιτραπεί να πάρει ανενόχλητη μέσω των τζιχαντιστών αυτό που θέλει και σε σχέση με τους Κούρδους στο βορρά της χώρας, τα πράγματα σίγουρα δεν είναι τόσο δραματικά -των Κούρδων εξαιρουμένων- όσο η δημιουργία ενός προτεκτοράτου της με τα τρομοκρατικά κατάλοιπα εντός της Συρίας, βαφτισμένα συλλήβδην «αντιπολίτευση». Ή ακόμα χειρότερα για τη Συρία την ανατροπή του καθεστώτος και την κατάληψη της χώρας από τους ισλαμιστές.
Δεν είναι ξεκάθαρο τι επιχειρεί να κάνει η Τουρκία, ξεκάθαρο όμως είναι ότι αυτή το κάνει παρέχοντας μέχρι και τις στολές και τις εξαρτήσεις, εκτός από τα όπλα της «αντιπολίτευσης». Αν η Τουρκία δεν φοβάται ότι η κατάσταση θα ξεφύγει από τον έλεγχο δεδομένου ότι η κύρια δύναμή τους η HTS αποκαλείται συχνά και ενσάρκωση της Αλ Κάιντα αφού ο αρχηγός της ήταν ο γενικός εμίρης της Αλ Νούσρα, το όνομα που υιοθέτησε ουσιαστικά η Αλ Κάιντα στην περιοχή, πριν διασπαστεί και όσοι αποχώρησαν να δημιουργήσουν κατόπιν τον ISIS;
Προφανώς και δεν έχει λόγους να ανησυχεί ιδιαίτερα έως και καθόλου αφού οι σουνίτες τρομοκράτες δεν θα στραφούν εναντίον της. Το προηγούμενο της πολυεπίπεδης στενής σχέσης της Άγκυρας με τους τζιχαντιστές στον εμφύλιο της Συρίας, ανάμεσα σε πολλά άλλα και του πετρελαίου το οποίο όπως αποκαλύφθηκε τους πουλούσε ο ίδιος γαμπρός του Ερντογάν αλλά και οι επιδιώξεις και των δύο οι οποίες είναι συμπίπτουν συχνά χωρίς να συγκρούονται, είναι μια σχετική εγγύηση για το μέλλον.
Άλλωστε, πέρα από το ότι πολλοί αμφιβάλλουν κατά πόσον οι τζιχαντιστές μπορούν να διατηρήσουν αυτά που κατέλαβαν χωρίς να διαθέτουν βαρύ οπλισμό, το γεγονός ότι η Τουρκία είναι που τους εξοπλίζει δημιουργεί ήδη και μια σχέση εξάρτησης την οποία η Άγκυρα θα χρησιμοποιήσει για να πετύχει αυτό που επιδιώκει. Και δεν αποκλείεται αναλόγως και της εξέλιξης των πραγμάτων τα επιδιωκόμενα να είναι αρκετά και να αλλάζουν με κριτήριο το τι μπορεί να επιτευχθεί.
Για άλλη μια φορά, λοιπόν, η Τουρκία ταΐζει τις μάζες μεχτέρια και νεοοθωμανικά παραμύθια σε ένα καρναβάλι θανάτου με τους τρομοκράτες της Αλ Κάιντα μεταμφιεσμένους σε σιπαχίδες των ημερών απάνω σε γιαπωνέζικα μονοκάμπινα. Σε μια διαστροφή όχι μόνο της Ιστορίας αλλά και της κοινής λογικής.
Η Τουρκία και πάλι, δεν έχει πολλά ίσως και τίποτα να χάσει. Η πληγή της κατάρρευσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η οποία συντηρείται με ευλάβεια από τις τουρκικές κυβερνήσεις είναι ο πιο εύκολος και σίγουρος τρόπος για να προκαλέσει κάποιος εθνικιστική υστερία στην Τουρκία, σε δευτερόλεπτα.
Όσο για το Χαλέπι, δεν είναι βέβαια τουρκικό ούτε ως το κόκαλο ούτε αλλιώς. Είναι αραβικό και με μια πλούσια ιστορία την οποία έφτιαξαν Έλληνες, σουνίτες, αλεβίτες και μέχρι πρόσφατα Εβραίοι που έζησαν όλοι εκεί για αιώνες.
Έτσι όμως δεν ήταν και η Αλεξανδρέττα;
