Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
«Εάν οι όμηροι δεν απελευθερωθούν μέχρι την 20ή Ιανουαρίου 2025, την ημέρα που θα αναλάβω με υπερηφάνεια την προεδρία των ΗΠΑ, θα το πληρώσουν ακριβά… εκείνοι που διέπραξαν αυτές τις φρικαλεότητες κατά της ανθρωπότητας. Όσοι ευθύνονται θα πληγούν σκληρότερα από οποιονδήποτε άλλον στην μακρά ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΟΜΗΡΟΥΣ ΤΩΡΑ!».
Η ως άνω, αυτολεξεί μεταφρασμένη με κεφαλαία και πεζά στη θέση τους, προειδοποίηση του Ντόναλντ Τραμπ για το ζήτημα των Ισραηλινών ομήρων οι οποίοι κρατούνται ακόμα από τους ισλαμιστές τρομοκράτες της Χαμάς έκανε το γύρο του κόσμου. Όχι απαραίτητα γιατί εξείχε του γνωστού πλαισίου και του ύφους του εκλεγέντος Προέδρου των ΗΠΑ, κάτι που δεν ίσχυε κιόλας αφού ο Τραμπ έχει πει και πολύ χειρότερα, ούτε βέβαια και διότι ξάφνιασε. Αυτό και εάν δεν ισχύει.
Το μήνυμα προκάλεσε αίσθηση κυρίως διότι ο Τραμπ δεν συνηθίζει να αστειεύεται. Και με αυτό ως δεδομένο, η φαντασία όλων, πλέον, αγωνίζεται να ερμηνεύσει αυτό το τελεσίγραφό του. Δεν είναι εύκολο, όμως. Τι θα κάνει ακριβώς ο Τραμπ; Και πώς;
Δεν υπάρχει λογική στο να ασχοληθεί κανείς με την παραγωγή σεναρίων βέβαια, είτε για βομβαρδισμούς είτε για καταδρομικές επιχειρήσεις των Αμερικανών. Αυτά άλλωστε, θα μπορούσε να τα κάνει και ο IDF, ο ισραηλινός στρατός ο οποίος γνωρίζει πολύ καλύτερα την περιοχή και τα δεδομένα. Ούτε καν για το τι άλλο μπορεί να έχει ο Τραμπ κατά νου.
Αυτό που μετρά είναι η ουσία. Και αυτή είναι μάλλον, όχι το τι θα γίνει αφού ορκιστεί ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ αλλά το τι πρέπει και το μπορεί να γίνει μέχρι τότε. Για πρώτη φορά το «πρέπει» και το «μπορεί» ίσως να είναι τόσο κοντά.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που, ώρες μετά την ανάρτηση του τελεσιγράφου Τραμπ, ο υπουργός Στρατηγικών Υποθέσεων του Ισραήλ, Ρον Ντέρμερ, έφυγε για την Ουάσιγκτον.
Παρενθετικά: Ο Ντέρμερ, ο σύνδεσμος του Τραμπ με την Ιερουσαλήμ, γεννήθηκε και μεγάλωσε στις ΗΠΑ, αν και παραιτήθηκε από την ξένη υπηκοότητά του όπως ο νόμος στο Ισραήλ ορίζει ώστε είναι υποψήφιος για την Κνέσετ. Ήταν δε Πρέσβης του Ισραήλ στις ΗΠΑ για οκτώ χρόνια (2013-2021 και σε όλη τη θητεία Τραμπ δηλαδή) και Οικονομικός Ακόλουθος (2005 – 2008) ενώ στο διάστημα 2021-2022 που ιδιώτευσε, είχε αναλάβει τη διεύθυνση της Exigent Capital, μιας εταιρείας με έδρα την Ιερουσαλήμ η οποία ασχολείται με μεγάλες επενδύσεις στις χώρες του Κόλπου.
Συμπτωματικά, ίσως και όχι, εκεί όπου ο γαμπρός του Ντόναλντ Τραμπ, ίσως πάλι και ο ίδιος ο Τραμπ πίσω του, έχει επενδύσει αστρονομικά ποσά σε αναπτυξιακά πρότζεκτ.
Με αυτά κατά νου, μαζί και τη λογική μάλλον απορία γιατί τώρα αυτή η κίνηση και όχι ενωρίτερα, το τελεσίγραφο Τραμπ ενδέχεται να κινείται σε δύο επίπεδα.
Πρώτον, στην συνεχιζόμενη προσπάθειά του να επαναφέρει την εικόνα των ΗΠΑ ως υπερδύναμης, μια εικόνα η οποία είχε υποστεί τεράστια ζημιά επί των ημερών Μπάιντεν, πολύ δε βολικά, η κίνηση αυτή συνέπεσε με την ημέρα που ο απερχόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ έδινε τη χαριστική βολή στην υστεροφημία του δίδοντας, παρά τις δημόσιες δεσμεύσεις του χάρη στο γιό του.
Η χρονική αυτή σύμπτωση έδωσε και στις ΗΠΑ αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη το μήνυμα ότι ένας αδύναμος, αναξιόπιστος και ψεύτης Πρόεδρος αντικαθίσταται από κάποιον τον οποίο πολλοί δεν τον γουστάρουν, όλοι όμως είναι υποχρεωμένοι να τον λαμβάνουν -και τον λαμβάνουν ήδη- πολύ στα σοβαρά. Η εικόνα αυτή είναι το πνεύμα της διεθνούς πολιτικής του Τραμπ.
Κυρίως όμως, η κίνηση έγινε διότι ο εκλεγείς Πρόεδρος θέλει όντως να ξεμπερδεύει -όσο άκομψο κι αν ακούγεται αυτό μιλώντας για ανθρώπους οι οποίοι κρατούνται από τρομοκράτες για 424 σήμερα ημέρες- με το ζήτημα των ομήρων και της Γάζας αλλά και με το Βόρειο Μέτωπο, εννοώντας το Λίβανο αλλά και τη Συρία κατ’ επέκταση, στην οποία χθες καταγράφηκε, σύμφωνα με διεθνή ΜΜΕ, η εντυπωσιακή εξέλιξη της παρασκηνιακής παράκλησης από πλευράς του Μπασάρ αλ Άσαντ προς τον Βενιαμίν Νετανιάχου, για βοήθεια προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι ισλαμιστές που κατέλαβαν το Χαλέπι και απειλούν εκ νέου το καθεστώς. Με αντάλλαγμα την απομάκρυνση της Συρίας από το Ιράν. Ή καλύτερα του Ιράν από τη Συρία.
Η μετάβαση Ντέρμερ στην Ουάσινγκτον, η οποία όπως όλα δείχνουν δεν ήταν προγραμματισμένη, δεν έχει να κάνει μόνο με την επιθυμία του Ισραήλ να πάρει πίσω τους ομήρους αλλά και με την πίεση που η ίδια η κυβέρνηση Νετανιάχου νιώθει πλέον, γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να παίξει πια στρατηγικά με τον χρόνο λόγω των ΗΠΑ του Τραμπ αλλά και των ίδιων των δεδομένων. Παραταύτα, το τελεσίγραφο Τραμπ ενδέχεται να ενέχει και σοβαρούς κινδύνους. Εάν οι όμηροι δεν αφεθούν ελεύθεροι και εάν η Χαμάς επιμείνει στην ακραία της γραμμή γνωρίζοντας ότι ο Τραμπ θα υλοποιήσει την απειλή του -μια γραμμή που διατήρησε και έναντι του Ισραήλ αφήνοντάς το πρακτικά χωρίς επιλογές πέραν της στρατιωτικής παρακολουθώντας τη Γάζα να καταστρέφεται- είναι τελικά πιο ασφαλείς από χθες οι όμηροι ή μήπως κινδυνεύουν ακόμη περισσότερο, μαζί με τους αμάχους στη Γάζα τους οποίους οι της Χαμάς μονίμως χρησιμοποιούν επίσης ως ανθρώπινες ασπίδες για να «πουλούν» μετά τους θανάτους διεθνώς;
