Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
Ήταν φθινόπωρο του 2012. Οι δρόμοι του Κιέβου είχαν αρχίσει να νιώθουν για τα καλά τον σκληρό ουκρανικό χειμώνα που πλησίαζε, μα ακόμα περισσότερο τον ένιωθαν οι διαδηλωτές οι οποίοι είχαν κατασκηνώσει στη Χρεστσιάτικ, την κεντρική λεωφόρο που οδηγεί στο Μαϊντάν Νεζάλεζνοστι, την επιβλητική Πλατεία Ανεξαρτησίας της ουκρανικής πρωτεύουσας.
Ακόμα πιο παγωμένα ήταν τα πρόσωπα των ανθρώπων οι οποίοι έβλεπαν το χειμώνα να πλησιάζει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Γιατί όσοι έτυχε να βρεθούν, να βρεθούμε, στην Ουκρανία κάποια στιγμή τη σκοτεινή τετραετία του Γιανούκοβιτς (2010-2014) νιώθαμε έντονη την ανησυχία του κόσμου παντού αλλά και το φόβο που ένιωθαν οι άνθρωποι για να μιλήσουν σε ξένους. Νιώθαμε το τείχος που μας χώριζε από τα ανέκφραστα πρόσωπα των αξιωματούχων που συναντούσαμε και όσοι από εμάς τουλάχιστον είχαμε προηγούμενη εμπειρία ή γνώση για τον Υπαρκτό Σοσιαλισμό ξέραμε πολύ καλά τι συνέβαινε.
Το ίδιο λοιπόν, ανατριχιαστικό αίσθημα νιώθω να με διαπερνά παρακολουθώντας τις δραματικές εξελίξεις στη Γεωργία. Τον ίδιο φόβο και την ίδια αγωνία διαβάζω στα πρόσωπα των ανθρώπων οι οποίοι, όπως και οι Ουκρανοί, ξέρουν πολύ καλά πού οδηγούνται τα πράγματα στην ακρωτηριασμένη τους από τη Μόσχα χώρα. Η οποία, Μόσχα, βάζει μπρος το σχέδιο μέσω των εκεί εκπροσώπων της να καταπνίξει σιγά – σιγά τη δημοκρατία και να μετατρέψει τη Γεωργία σε ένα προτεκτοράτο δορυφόρο της, όπως έκανε με την Ουκρανία αλλά και με τη Λευκορωσία.
Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη πράξη του έργου. Είχαν προηγηθεί κι άλλα πολλά. Ο νόμος περί «ξένων πρακτόρων» στη Γεωργία τον Μάη, ένας νόμος – κόπια του αντίστοιχου ρωσικού με τον οποίο η συμμορία του Πούτιν κατέπνιξε τον Τύπο και όποια άλλη διαφωνία, διέλυσε κάθε αμφιβολία για το τι συντελείται.
Υπάρχουν βεβαίως και οι… καλοπροαίρετοι ή αναλόγως και εκεί όπου δεν υπάρχει πρόθεση οι ανόητοι οι οποίοι θέτουν το απλοϊκό ερώτημα: Γιατί διαμαρτύρονται; Δεν έγιναν εκλογές;
Βεβαίως και έγιναν. Και το αποτέλεσμά τους ήταν οριακό και αμφισβητείται έντονα με αποδείξεις για επηρεασμό των ψηφοφόρων, για απειλές, για δωροδοκίες και πολλά άλλα.
Αλλά και αυτά να μην ίσχυαν υπάρχει ένα πολύ απλό στην κατανόηση δεδομένο: Όταν σε μια χώρα το πολίτευμα είναι δημοκρατικό (και στην πράξη…) και ο οποιοσδήποτε κατεβαίνει προωθώντας την κατάργηση της δημοκρατίας και κυρίως την κατάργηση ελευθεριών για τους πολίτες που δεν συμφωνούν, με ή χωρίς και την πρόσδεση της χώρας στο άρμα μιας άλλης με τελικό στόχο την μετατροπή της σε μια διοίκηση υποτελή ή μια διοίκηση υποτελών καλύτερα, τότε αυτό συνιστά στάση και πράξη ανατροπής της δημοκρατίας.
Και ο Χίτλερ «δημοκρατικά» επιβλήθηκε στην εξουσία. Με 90% στο Δημοψήφισμα του 1934 χρησιμοποιώντας το 43% που κέρδισε στις Εκλογές του 1932. Η δημοκρατία, όσο κι αν πολλοί εξ αριστερών αλλά εκ δεξιών άκρων καμώνονται ότι δεν το αντιλαμβάνονται, είναι πολίτευμα, δεν είναι μόνο αριθμητική πράξη. Για αυτό και δεν ήταν… πραξικόπημα η ανατροπή του Γιανούκοβιτς ο οποίος συν τοις άλλοις καθαιρέθηκε εν συνεχεία με κάθε νομιμότητα από το κοινοβούλιο της Ουκρανίας. Η δημοκρατία είναι ένα σύστημα το οποίο εγγυάται ελευθερίες και δικαιώματα. Για όλους. Αλλιώς, θαυμάσιο δημοκρατικό πολίτευμα είναι και η Τουρκία του Ερντογάν σήμερα στην οποία η όποια δημόσια επίκριση οδηγεί στη φυλακή, ενώ η μία σκευωρία διαδέχεται την άλλη εναντίον των διαφωνούντων συνήθως με τη ρετσινιά του γκιουλενιστή ή του συνεργάτη του PKK.
Οι Γεωργιανοί, λοιπόν, αγωνίζονται για τη διάσωση της δημοκρατίας τους μαζί και των ελευθεριών τους και δεν είναι σύμπτωση που για πρώτη φορά βλέπουμε διαδηλωτές στην Τιφλίδα να πέφτουν από τις σφαίρες της Αστυνομίας και να ξυλοκοπούνται βάναυσα και πάλι στη λεωφόρο Ρουσταβέλι αλλά και εκπροσώπους της αντιπολίτευσης, της όποιας αντιπολίτευσης διαχρονικά στη χώρα, να συλλαμβάνονται στα σπίτια τους και να οδηγούνται στη φυλακή στη μετά την ανεξαρτησία της χώρας περίοδο.
Το μακρύ χέρι της Μόσχας είναι που προσπαθούν να κόψουν αυτοί οι άνθρωποι και όσο το απόστημα του ρωσικού καθεστώτος δεν σπάει, τη μοίρα της Γεωργίας με τέτοιες μεθοδεύσεις ή και δια βίαιων επεμβάσεων και ωμών εισβολών θα έχουν κι άλλες χώρες.
Όποιος στον ελεύθερο κόσμο γουστάρει τον ολοκληρωτισμό της όποιας μορφής είναι ελεύθερος να πάει να τον βρει αλλά και να πει την άποψή του. Μέχρι εκεί όμως. Και ούτε βήμα παρακάτω. Αλλιώς το πολίτευμα και η ελευθερία όλων επιβάλλεται να προστατεύεται. Με το καλό ή με την εξέγερση και την προσαγωγή όσων θέλουν να το καταργήσουν στη Δικαιοσύνη. Δεν είναι θέμα δυνατότητας η αντίληψη αυτού του απλού πράγματος στις πλείστες των περιπτώσεων. Είναι θέμα θέλησης και πρόθεσης.
