Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
Η είδηση για την επίτευξη εκεχειρίας στο Λίβανο έγινε δεκτή – και ήταν άλλωστε λογικό – με ποικίλες αντιδράσεις όσο και εκτιμήσεις για τους κερδισμένους και τους χαμένους. Όσοι κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι κάποιος ανήκε στους τελευταίους, ασκούσαν και την ανάλογη κριτική.
Στον έξω κόσμο, ενδεικτικό και αυτό της απόστασης που χωρίζει τη συνήθως επιφανειακή και συχνά επιλεκτική ενασχόληση όσων δεν επηρεάζονται άμεσα από το τι συμβαίνει στο φλεγόμενο μεσανατολικό έδαφος, ακούστηκαν οι ίδιες άνευ περιεχομένου δηλώσεις. Χαρακτηριστικότερη των οποίων ήταν εκείνη του σίγουρα πλέον αποτυχημένου στα χρονικά γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, του Αντόνιο Γκουτέρες, ενός ανθρώπου ο οποίος έφερε με τους χειρισμούς του τη Δύση σε πορεία σύγκρουσης με τον ΟΗΕ και πιάστηκε ουκ ολίγες φορές να λειτουργεί μεροληπτικά προς όφελος του αντίπαλου στρατοπέδου τινάζοντας ακόμα περισσότερο την αξιοπιστία του Οργανισμού στον αέρα: ο Γκουτέρες μίλησε για αμυδρό φως και για διάφορα άλλα κοινότυπα αλλά προς μεγάλη τύχη της κοινής αισθητικής δεν έκανε κάτι πιο θεαματικό όπως λ.χ. το βάλει στο προφίλ του ΟΗΕ μια από εκείνες τις ΑΙ εικόνες με το αραβόπουλο και το εβραιόπουλο να κρατούν χεράκια ατενίζοντας τον ορίζοντα, πλάι σε ένα περιστέρι.
Στην ίδια τη Μέση Ανατολή, τραγικές αλλά με όλη τη σημασία της λέξεως ήταν οι εικόνες Σιιτών οι οποίοι επέστρεφαν στο Νότο μετά την εκεχειρία και οι οποίοι ανέμιζαν σημαίες της Χεζμπολάχ πανηγυρίζοντας για τη… νίκη, φεύγοντας από την Νταχίγια και άλλα ισοπεδωμένα προπύργια της τρομοκρατικής οργάνωσης στην νότια Βηρυτό. Δεν ήταν βεβαίως η πλειονότητα των προσφύγων που επέστρεφαν, όπως όμως δεν ήταν και λίγοι. Και αυτό είναι ένδειξη πως η παράνοια του υποκινούμενου από το καθεστώς της Τεχεράνης ισλαμιστικού τρόμου, ζει ακόμα. Στα μάτια οποιοδήποτε εχέφρονα ανθρώπου βέβαια δεν υπάρχει καμία νίκη της Χεζμπολάχ η οποία διαλύθηκε σχεδόν εντελώς και ακόμη μεγαλύτερη είναι η ήττα του Ιράν, το οποίο είδε μέσα σε ένα μήνα να καταστρέφεται ένα μέχρι πριν από λίγο καιρό πανίσχυρο κάστρο που έχτιζε για δεκαετίες στο Λίβανο.
Αν νίκησε το Ισραήλ; Παρόλο που ξεπερνώντας το εννοιολογικό ατόπημα νίκησε… περισσότερο από τους άλλους και μάλιστα με μεγάλη διαφορά, ούτε αυτό δεν μπορεί να το υποστηρίξει κανείς. Αυτό που οι πλείστοι έδειχναν να ξεχνούν στον έξω κόσμο είναι παρά τις συνεχείς ανατροπές και τις νίκες του Ισραήλ με επιχειρήσεις χουλιγουντιανού τύπου όπως εκείνη με τους βομβητές ή η άλλη με τη χειραψία που οδήγησε στον εντοπισμό και την εξολόθρευση του Νασράλα, η καταστροφή της Χεζμπολάχ με την πλήρη έννοια του όρου ήταν και παραμένει σχήμα λόγου. Δεν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, όπως δεν έγινε ούτε με τον ISIS, τη Χαμάς, την Αλ Κάιντα και την όποια άλλη τρομοκρατική οργάνωση.
Όσο για τον Νετανιάχου δεν είχε κάποια άλλη επιλογή την ώρα μάλιστα που οι ΗΠΑ, και δεν ήταν μόνο ο Μπάιντεν, πίεζαν για τη συμφωνία δίνοντας διαβεβαιώσεις για την επόμενη μέρα, την ώρα που οι πολίτες του Ισραήλ θέλουν να μπει ένα τέλος και, το κυριότερο την ώρα που στο Ισραήλ αναμένονταν Αιγύπτιοι διαμεσολαβητές για να συζητήσουν φόρμουλα απελευθέρωσης των ομήρων που ζουν ακόμη και κλείσιμο και του δεύτερου μετώπου, εδώ με τη Χαμάς η οποία βρίσκεται σίγουρα σε πολύ χειρότερη κατάσταση από την Χεζμπολάχ. Αν και εδώ επίσης, μιλάμε για ό,τι έχει απομείνει πια. Και δεν είναι πολύ.
Το Ισραήλ είναι σίγουρα το πιο κερδισμένο μέρος από την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Αυτό ναι. Ο Τραμπ δείχνει να έχει αποφασίσει να απαλλάξει μια και καλή τη Μέση Ανατολή από το ιρανικό καθεστώς, αυτό το καρκίνωμα το οποίο την οδηγεί στον έναν πόλεμο μετά τον άλλον και να ανοίξει, εδώ με το αζημίωτο, μια νέα εποχή επενδύσεων και σχετικής ευημερίας – αυτή δεν θα είναι νέα αλλά η πρώτη εάν έρθει – για τους κατοίκους της αλλά και τις γύρω χώρες. Ανάμεσά τους και η δική μας.
Για να γίνει όμως αυτό, τα δύο μέτωπα του Ισραήλ θα πρέπει να κλείσουν οριστικά. Η Γάζα σχεδόν έκλεισε, ο νότιος Λίβανος έχει κιόλα μια εκεχειρία και μια συμφωνία – πλαίσιο για το παρακάτω.
Από τον Ιανουάριο κανείς δεν θα ασχολείται πλέον εκτός από τους περιθωριακούς της Δύσης. Η είδηση, και όλα προς αυτό συνηγορούν, θα είναι το τι γίνεται στο Ιράν.
Το εάν και εκεί οι «προχωρημένοι» της Δύσης θα συμπράξουν με τους αρρωστημένους μουλάδες της Τεχεράνης, όπως έκαναν και με τους τρομοκράτες της Χαμάς, απομένει να διαφανεί. Με βάση το τι προηγήθηκε όμως, τα περί του αντιθέτου στοιχήματα θα είχαν πολύ χαμηλές αποδόσεις.
Υστερόγραφο: «Για να μην επαναληφθεί το παρελθόν. Ο Λίβανος δεν θέλει πόλεμο», γράφει η αφίσα στη φωτογραφία.
