Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
Οι κάτοικοι του Λιβάνου βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη χειρότερη ίσως θέση από όλους τους κατοίκους της Μέσης Ανατολής. Μιλάμε, βέβαια, για τα τρία τέταρτα του πληθυσμού με όσους απομένουν να είναι οι σιίτες και όσοι τους υποστηρίζουν σε άλλες κοινότητες. Βεβαίως, ο άμαχος πληθυσμός ποτέ και πουθενά δεν φταίει αλλά δυστυχώς, έτσι είναι ο πόλεμος.
Όσοι στάθηκαν πίσω από την Χεζμπολάχ στον ένα χρόνο που η ελεγχόμενη από το Ιράν τρομοκρατική οργάνωση βομβάρδιζε καθημερινά το Ισραήλ δεν μπορούν να έχουν και ιδιαίτερο παράπονο για τη νέα καταστροφή που εκείνη έχει προκαλέσει. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά. Κάθε βήμα προς τη διάλυση της χώρας από τη δολοφονία, από την Χεζμπολάχ επίσης, του Ραφίκ Χαρίρι το 2005 και μετά, φέρει την υπογραφή της σιιτικής οργάνωσης.
Μιλώντας, λοιπόν, για τους υπόλοιπους, οφείλει κανείς να φανταστεί πώς είναι η ζωή τους σήμερα. Σίγουρα, ο κίνδυνος είναι σαφέστατα μικρότερος εκτός των σιιτικών περιοχών του νοτίου Λιβάνου, της Μπάλμπεκ και βεβαίως της νότιας Βηρυτού, όμως, αυτές τις ώρες πολύ πιο βασανιστικό από την ιδέα του θανάτου είναι το αδιέξοδο.
Το αδιέξοδο της ζωής των ανθρώπων.
Επί της ουσίας ο Λίβανος είναι ένα κράτος υπό ομηρία. Η Χεζμπολάχ και οι σύμμαχοί της μπλοκάρουν -εσχάτως- την εκλογή (Χριστιανού με βάση το Σύνταγμα) Προέδρου εάν οι υπόλοιποι δεν υποκύψουν στον εκβιασμό τους για εκλογή του δικού τους ανθρώπου. Οι διαμεσολαβητές προσπαθώντας να απεγκλωβίσουν τον Λίβανο από τα νύχια της Χεζμπολάχ καταθέτουν προτάσεις σε συνεννόηση όχι μόνο με το Ισραήλ αλλά και με όσους εκπροσωπούν το πολιτικά «υγιές» κομμάτι της χώρας. Ωστόσο, η Χεζμπολάχ η οποία αν και ηττήθηκε σε μεγάλο βαθμό στρατιωτικά παραμένει απολύτως ικανή να οδηγήσει το Λίβανο στην ολοκληρωτική καταστροφή, παρουσιάζει τις προτάσεις ως σχέδια του Ισραήλ και των ΗΠΑ εμποδίζοντας την όποια δημόσια στήριξη σε αυτά από οποιονδήποτε στο Λίβανο δεν θέλει να κινδυνέψει να χαρακτηριστεί «προδότης». Δηλαδή, από όλους.
Οι υπόλοιπες κοινότητες του Λιβάνου, όπως και οι αντιτιθέμενοι μυστικά στη Χεζμπολάχ σιίτες, γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι είναι ικανή να κάνει αυτή η οργάνωση. Δεν ήταν άλλωστε μόνο ο Χαρίρι που δολοφονήθηκε την τελευταία 20ετία. Δημοσιογράφοι, πολιτικοί αντίπαλοι ή επικριτές αυτού του βραχίονα της Τεχεράνης έπεσαν νεκροί ο ένας μετά τον άλλο με την υπαιτιότητα να πηγαίνει στη Συρία αλλά, επί της ουσίας, να γνωρίζουν πως τόσο εκείνη όσο και η Χεζμπολάχ, λειτουργούσαν ως ιρανικά proxies στο Λίβανο. Ως εντολοδόχοι των μουλάδων και του σκοτεινού καθεστώτος του Ιράν.
Αυτό δείχνει να συμβαίνει και με το τελευταίο σχέδιο ειρήνευσης στο Λίβανο το οποίο βρίσκεται στο τραπέζι αυτή τη στιγμή. Ενώ οι συζητήσεις από πλευράς της Βηρυτού συνεχίζονται, η Χεζμπολάχ δια της εφημερίδας «Αλ Άχμπαρ», η οποία θεωρείται το εκφραστικό της όργανο, απέρριψε ουσιαστικά την πρόταση για άλλη μια φορά και ισχυριζόμενη ότι έχει ανασυγκροτηθεί, διακήρυξε ότι θα συνεχίσει τον πόλεμο κατά του Ισραήλ έτσι που -το έθεσε η ίδια ως στόχο- να μην αφήσει τους πολίτες του βόρειου τμήματος του εβραϊκού κράτους να επιστρέψουν, μετά από ένα χρόνο, στα σπίτια τους.
Ο «υπόλοιπος» Λίβανος απαιτεί την εφαρμογή του ψηφίσματος 1701 με βάση το οποίο νοτίως του ποταμού Λιτάνι, στις περιοχές δηλαδή από τις οποίες δρούσε η Χεζμπολάχ πλήττοντας κατοικημένες περιοχές του Ισραήλ, δεν θα μπορεί να παραμείνει καμία δύναμη πέραν του νόμιμου στρατού του Λιβάνου και της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ, της UNFIL. Το Ισραήλ από πλευράς του έχοντας δει ότι ούτε ο στρατός του Λιβάνου ότι η UNFIL μπόρεσαν να κάνουν κάτι τέτοιο, ζητά εγγυήσεις για την εφαρμογή της και δικαίωμα να συνεχίσει τις αεροπορικές επιδρομές εάν η Χεζμπολάχ ξαναρχίσει να χτυπά το βόρειο Ισραήλ.
Οι κάτοικοι του Λιβάνου, δεν εμπιστεύονται το Ισραήλ αλλά την ίδια ώρα ξέρουν πως η όποια αντίσταση στη βία της Χεζμπολάχ είναι δύσκολη. Χωρίς αυτήν ο πόλεμος δεν θα είχε γίνει, η πορεία ανοικοδόμησης του Λιβάνου με τα λεφτά των Σαουδαράβων θα είχε συνεχιστεί και τίποτα δεν θα παρέπεμπε στο σημερινό χάλι της χώρας.
Αυτό που θα συμβεί εάν οι συνομιλίες ναυαγήσουν και πάλι είναι πως το Ισραήλ θα χρησιμοποιήσει μέχρι τον Ιανουάριο και την ανάληψη καθηκόντων από τον Τραμπ το χρονικό περιθώριο για να καταστρέψει και τις εναπομείνασες υποδομές της Χεζμπολάχ οι οποίες δεν είναι λίγες ούτε και βρίσκονται μακριά από κατοικημένες περιοχές.
Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι πως όσο το καθεστώς του Ιράν δεν ανατρέπεται, η ειρήνη στη Μέση Ανατολή δεν θα έρθει ποτέ. Για αυτό πιθανότατα θα πρέπει να αναμένεται η είσοδος Τραμπ στο Λευκό Οίκο, αν και κανείς δεν αποκλείει ότι μπορεί να έχουμε κάτι και ενωρίτερα, και ο διάλογος στο Λίβανο καταρρεύσει και πάλι.
Το ζήτημα είναι τι θα απαιτηθεί μέχρι να φτάσουμε στο τέλος αυτού του καθεστώτος και φυσικά το τι έρχεται μετά. Όσο για την ενημέρωση, οι επιλεκτικές ευαισθησίες διαφόρων και τα δακρύβρεχτα ρεπορτάζ των διεθνών ΜΜΕ δεν βοηθούν τους λαούς της περιοχής. Βοηθούν μόνο τη δική τους τηλεθέαση ή άλλα είδη κερδοφόρας προσοχής, όπως βεβαίως βοηθούν και άλλες παράλληλες πολιτικές ατζέντες.
Το μόνο που μπορεί να βοηθήσει πραγματικά τη Μέση Ανατολή είναι η επιβολή των δυνάμεων εκείνων οι οποίες δεν προσδοκούν στην τζιχάντ και σε όλα τα άλλα παρανοϊκά που βλέπουμε αλλά στην ανάπτυξη και την ευημερία των λαών της. Όλων των λαών της.
Δυστυχώς, ο στόχος αυτός μοιάζει να είναι ακόμα μακριά.
